| Imię i nazwisko |
Penelope Mary Fitzgerald |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Dziedzina sztuki |
literatura |
| Nagrody | |
Penelope Mary Fitzgerald, z domu Knox (ur. 17 grudnia 1916 w Lincoln, zm. 28 kwietnia 2000 w Londynie) – brytyjska pisarka, laureatka Nagrody Bookera.
Urodziła się 17 grudnia 1916 w Lincoln jako Penelope Mary Knox[1] w rodzinie Edmunda Knoxa i Christiny Frances[2]. Jej ojciec w latach 1932–1940 należał do redakcji czasopisma „Punch”[3], jej wujami byli historyk i kryptograf Dilly Knox[3] oraz tłumacz Biblii i autor opowiadań detektywistycznych Ronald Knox[1].
Ukończyła szkołę z internatem Wycombe Abbey w High Wycombe[1], po czym w latach 1935–1938 studiowała filologię angielską na Somerville College w Oksfordzie, którą ukończyła z wyróżnieniem[2]. Podczas II wojny światowej pracowała w administracji rządowej[1] i w BBC[2][3], pomagając przy porządkowaniu nagrań programów[2]. W 1942 roku wyszła za mąż za wojskowego, Desmonda Fitzgeralda. Para miała jednego syna i dwie córki[2].
Na początku lat 50. małżeństwo Fitzgeraldów prowadziło magazyn literacko-polityczny „World Review”[1]. Niepowodzenia Desmonda w utrzymaniu stałego dochodu zmusiły Penelope do utrzymania rodziny z własnej pracy[2]. W przeciągu lat prowadziła księgarnię, uczyła prywatnie i w szkołach[1], a także pisała dla prasy[2]. Od połowy lat 60. do ok. 1980 roku uczyła w Westminster Tutors oraz Queen's Gate School[2].
Zadebiutowała w wieku pięćdziesięciu ośmiu lat biografią artysty Edwarda Burne-Jonesa, która ukazała się w 1975 roku[1][2]. Jej kolejna biografia, The Knox Brothers (1977) także dotyczyła postaci z kręgu Williama Morrisa[2]. Jej debiutancką powieścią był lekki kryminał The Golden Child[1][3], który napisała, by dostarczyć rozrywki umierającemu mężowi[2]. Kolejne powieści oparte zostały na doświadczeniu życiowym Fitzgerald[3]. The Bookshop (1978) to pełna ironicznego humoru historia Florence Green, która prowadząc księgarnię walczy z przeciwnościami losu[3]. W 2018 roku powieść została zekranizowana przez Isabel Coixet pod tytułem Księgarnia z marzeniami[4]. Z kolei Offshore (1979) opisuje doświadczenia grupy ludzi mieszkających na łodzi mieszkalnej. Poruszająca, pełna humoru powieść została wyróżniona Nagrodą Bookera[3]. Kolejne dzieło, Human Voices (1980), jest satyrą na rozbuchaną biurokrację w BBC lat 40.[3]
Powieścią Innocence (1986) – historią miłosną rozgrywającą się we Florencji lat 50.[1] – Fitzgerald odeszła od tematów związanych ze swoim doświadczeniem życiowym[3]. Jej ostatnia powieść The Blue Flower (1995) opisuje wyidealizowany związek poety Novalisa z narzeczoną[3] na tle pieczołowicie odtworzonej Saksonii XVIII w.[1] W dziele można wyczuć drobiazgową pracę badawczą charakterystyczną dla procesu twórczego ostatnich dzieł Fitzgerald[2]. The Blue Flower przyniósł autorce amerykańską nagrodę National Book Critics Circle Award. Fitzgerald została tym samym pierwszą laureatką wyróżnienia spoza Stanów Zjednoczonych[1][2]. Powieść znalazła się także w finale Nagrody Bookera[2] (wcześniej w finale znalazły się The Bookshop[2], The Beginning of Spring oraz The Gate of Angels)[1]. W 1996 roku autorka została wyróżniona nagrodą Heywood Hill za całokształt twórczości[2].
Styl Fitzgerald charakteryzuje się powściągliwością, oszczędnością słowa[3] i poczuciem humoru[2][3]. W swych krótkich powieściach zręcznie i z sympatią opisuje specyficzne, tymczasowe i pochłonięte sobą społeczności[3]. Częstymi motywami są stoicka postawa, porażka i nieporozumienie[3].
Fitzgerald należała do rady PEN Clubu oraz rady literackiej Arts Council[2].
Zmarła 28 kwietnia 2000 w Londynie[2].
Za źródłem[1]:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.