Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie |
austriackie |
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód | |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Paul Badura-Skoda (ur. 6 października 1927 w Wiedniu, zm. 25 września 2019 tamże[1][2]) – austriacki pianista.
Po ukończeniu Konserwatorium Wiedeńskiego kontynuował naukę u Edwina Fischera[3].
Był laureatem III nagrody w Konkursie im. Marguerite Long i Jacques’a Thibaud w 1949[4]. W tym samym roku, niemal z dnia na dzień, stał się znanym na całym świecie pianistą, dzięki koncertom z orkiestrami pod dyrekcją Wilhelma Furtwänglera i Herberta von Karajana. Współpracował także z takimi dyrygentami jak George Szell, Karl Böhm, Charles Mackerras i Georg Solti. Nagrał ok. 200 płyt długogrających, w tym wykonania wszystkich sonat Wolfganga Amadeusa Mozarta, Franza Schuberta i Ludwiga van Beethovena[3]. W swojej karierze używał zarówno instrumentów z epoki, jak i współczesnych. Był jednym z pionierów koncepcji wykorzystywania wczesnych fortepianów (wykonawstwo historyczne)[5].
Uczestniczył w pracach jury wielu konkursów pianistycznych, m.in. Międzynarodowego Konkursu Bachowskiego w Lipsku (2006) i Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1980, 1995 – wiceprzewodniczący jury, 2000) w Warszawie[6].
We wrześniu 1951 poślubił Evę Halfar, z którą następnie współpracował przy pisaniu książek o interpretacji Mozarta i Bacha, a także wydań źródłowych ich utworów[7].
Od 1981 aż do przejścia na emeryturę w 1994 był profesorem w Hochschule für Musik und darstellende Kunst[8].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.