 nr rej. 243/1 z 1 lipca 1965
| |
 Pałac Kazimierzowski, fragment fasady frontowej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Styl architektoniczny |
wczesny barok |
| Architekt | |
| Rozpoczęcie budowy |
1637 |
| Ukończenie budowy |
1641 |
| Zniszczono |
1656, 1695, 1944 |
| Odbudowano |
1660, 1737–1739, 1954 |
| Pierwszy właściciel | |
| Kolejni właściciele |
Jan II Kazimierz Waza, Aleksander Józef Sułkowski, Stanisław August Poniatowski |
| Obecny właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°14′25,51″N 21°01′10,02″E/52,240419 21,019450
| |
Pałac Kazimierzowski – pałac w Warszawie, znajdujący się na terenie kampusu centralnego Uniwersytetu Warszawskiego przy ul. Krakowskie Przedmieście 26/28.
Zbudowany w latach 1637–1641, w latach 1765–1794 siedziba Szkoły Rycerskiej, od 1824 roku Uniwersytetu Warszawskiego. Obecnie siedziba rektoratu tej uczelni.
Pałac, obecnie noszący nazwę Kazimierzowski, został wzniesiony w latach 1637–1641 na terenie dawnego dworu, folwarku i zwierzyńca książąt mazowieckich[1] jako pałac letni Villa Regia, według projektu włoskiego architekta, Giovanniego Trevano, w stylu wczesnego baroku dla króla Władysława IV[2]. Król odziedziczył tę nieruchomość w spadku po śmierci swojej ciotki Anny Wazówny[1].
Po śmierci króla Władysława IV pałac został przebudowany przez Jana Kazimierza w roku 1652, ale w 1656 roku został zniszczony przez wojska szwedzkie w czasie ich najazdu na Polskę. W 1660 roku pałac został odbudowany w nowej formie według projektu Izydora Affaita starszego lub Tytusa Burattiniego. Nazwany został pałacem Kazimierzowskim na cześć fundatora, króla Jana Kazimierza[3], dla którego pałac ten stał się ulubioną siedzibą. Opuszczony po abdykacji króla w 1668 roku, stał się później własnością żony palatyna reńskiego, Anny Gonzagi de Clèves-Nevers (starszej siostry żony króla), a potem króla Jana III Sobieskiego. W 1695 roku budynek został całkowicie zniszczony przez pożar.
Od ok. 1724 roku własność króla Augusta II Mocnego. W tym okresie powstała brama wjazdowa od strony ul. Krakowskie Przedmieście, a na dziedzińcu osiem budynków koszarowych poprzecznie do fasady pałacu. W latach 1724-1733 architekci sascy Jan Deybel i Jan Jauch, na zlecenie króla Augusta II, wykonali kilka wersji projektu przebudowy pałacu w duchu późnego baroku, ale projekty te nie zostały zrealizowane[4].
W 1735 roku stał się własnością hrabiego Aleksandra Sułkowskiego. Powstały tam cegielnia, fabryka pieców i browar, a w latach 1737–1739 przebudował on pałac prawdopodobnie według projektu Jana Zygmunta Deybla i Joachima Daniela Jaucha.
W roku 1765 lub 1766 nowym właścicielem został Stanisław August Poniatowski, który ulokował tu Korpus Kadetów Szkoły Rycerskiej, po przebudowie wnętrz przez Dominika Merliniego. Po upadku insurekcji kościuszkowskiej w 1794 roku szkoła ta została zniesiona.
W 1814 roku pożar zniszczył saskie budynki koszar przed pałacem i w 1816 roku na ich miejscu powstały początkowo dwa boczne pawilony projektu Jakuba Kubickiego. W tym też roku pałac stał się siedzibą Uniwersytetu Warszawskiego. Jednocześnie od 1817 do 1831 roku mieściło się w nim Liceum Warszawskie. W latach 1818–1822 nastąpiła rozbudowa o dwa równoległe do Krakowskiego Przedmieścia pawilony projektu Michała Kado.
W 1824 roku pałac został gruntownie przebudowany w stylu klasycystycznym według projektu prawdopodobnie Hilarego Szpilowskiego i Wacława Ritschela. W tym czasie powstały kolejne dwa pawilony przy samym budynku pałacu – północny i południowy. Następnie w latach 1840–1841 kolejny pawilon projektu Antonia Corazziego, pierwotnie przeznaczony na siedzibę gimnazjum realnego, później Szkoły Głównej. W 1844 roku rozebrano kopułę z orłem[4]. Około roku 1863 przebudowano pawilony według projektów Antoniego Sulimowskiego.
W latach 1891–1894 na dziedzińcu pałacu, pomiędzy bramą od strony Krakowskiego Przedmieścia a korpusem pałacu, powstał gmach Biblioteki projektu Antoniego Jabłońskiego-Jasieńczyka i Stefana Szyllera, a w 1910 roku – nowa brama wjazdowa.
W latach 1929–1931 dokonano przebudowy gmachu biblioteki, a w roku 1930 wzniesiony został gmach Auditorium Maximum według projektu Aleksandra Bojemskiego. W okresie II wojny światowej pałac został zniszczony wraz z innymi budynkami uniwersyteckimi – ucierpiał zarówno w czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku[5], jak i w czasie powstania warszawskiego[6]. Zniszczenia budynku oszacowano na ok. 50%[7].
Po wojnie został odbudowany w latach 1945–1954 według projektu Piotra Biegańskiego. Odbudowa całego kampusu zakończyła się w 1960 roku.
Pałac jest siedzibą rektoratu Uniwersytetu Warszawskiego.
_03.jpg)
_01.jpg)
.jpg)
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
