Orzeczenie czasownikowe, orzeczenie proste – orzeczenie, wyrażone pojedynczym wyrazem, który jest osobową formą czasownika. Wyrażone najczęściej czasownikiem w formie osobowej[1], np. Banknoty dotarły do Europy w XVII wieku. Nazywa czynność, którą wykonuje podmiot. Odpowiada na pytania: co robi? co się z nim dzieje? w jakim znajduje się stanie?
Przykłady:
Orzeczenie czasownikowe wyrażone jest[1]:
Orzeczenie czasownikowe można oddać za pomocą sekwencji zależnych od siebie czasowników[1]: Będziesz miał potężne kłopoty.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.