Orzeczenie czasownikowe, orzeczenie prosteorzeczenie, wyrażone pojedynczym wyrazem, który jest osobową formą czasownika. Wyrażone najczęściej czasownikiem w formie osobowej[1], np. Banknoty dotarły do Europy w XVII wieku. Nazywa czynność, którą wykonuje podmiot. Odpowiada na pytania: co robi? co się z nim dzieje? w jakim znajduje się stanie?

Przykłady:

  • Gosia je grzyby.
  • Bartek bije worek bokserski.
  • Kapitan zajada się żelkami.

Orzeczenie czasownikowe wyrażone jest[1]:

  • osobową formą czasownika: np. (Ona) biegnie.
  • osobową formą czasownika z zaimkiem zwrotnym (czasowniki w stronie zwrotnej) np. (Piotr) przebiera się.
  • osobową formą czasownika z partykułą „nie” np. (Dzieciaki) nie przyjechały.

Orzeczenie czasownikowe można oddać za pomocą sekwencji zależnych od siebie czasowników[1]: Będziesz miał potężne kłopoty.

Przypisy

  1. a b c Bąk 1977 ↓, s. 411.

Bibliografia


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się