Awers wersji 1919–1933[1] | |
Awers wersji 1933–1943 | |
Awers wersji 1943–1991 | |
Baretka | |
Ustanowiono | |
---|---|
Wydano |
581 300 |
Powyżej | |
Poniżej |
Order Czerwonego Sztandaru (ros. Орден Красного Знамени) – pierwszy radziecki order.
Został ustanowiony dekretem Wszechrosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego 16 września 1918 roku jako odznaczenie Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, a dekretem Centralnego Komitetu Wykonawczego Związku Radzieckiego z 1 sierpnia 1924 roku został uznany za odznaczenie bojowe całego ZSRR. 11 stycznia 1932 roku uzyskał statut[2] (później dwukrotnie zmieniany – 19 czerwca 1943[3] i 16 grudnia 1947 roku).
Zgodnie ze statutem order ten nadawano osobom wojskowym i innym obywatelom za wyjątkowe poświęcenie, męstwo i odwagę na polu walki oraz jednostkom i związkom taktycznym za wybitne zasługi wojenne.
Orderem Czerwonego Sztandaru odznaczano przede wszystkim za:
Orderem tym jako pierwszy został odznaczony działacz partii komunistycznej i dowódca południowo–uralskiego zgrupowania partyzanckiego w czasie wojny domowej w Rosji, późniejszy Marszałek ZSRR, Wasilij Blücher. Pierwsze ordery zostały wręczone dopiero w 1919 roku, ponieważ pierwsza wersja orderu wykonana w ilości 150 sztuk, pod koniec 1918 roku, z miedzi i posrebrzana, nie została zaakceptowana z powodu jej niskiej jakości wykonania.
W sumie za okres wojny domowej w ZSRR odznaczono ponad 14 900 osób.
Orderem tym uhonorowano także miasta, jako pierwszy nagrodzono Piotrogród.
Za waleczność, męstwo, odwagę i umiejętność dowodzenia wojskami w czasie II wojny światowej (1941–1945), a także rozwój Radzieckich Sił Zbrojnych i umacnianie obronności kraju w czasie pokoju, nagrodzono wielu dowódców i żołnierzy. Wielu odznaczono wielokrotnie, m.in. sześciokrotnie Marszałka Związku Radzieckiego Siemiona Budionnego oraz Marszałka Polski i Marszałka Związku Radzieckiego Konstantego Rokossowskiego; odznaczano również żołnierzy innych wojsk np. gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego. W 1968 roku orderem odznaczono grupę generałów ludowego Wojska Polskiego. Łącznie do 1980 roku order otrzymało ok. 600 tys. osób.
8 kwietnia 1920 roku wprowadzono nowy rodzaj nagrody honorowej dla wysokich dowódców: broń osobistą z przytwierdzonym do niej Orderem Czerwonego Sztandaru. Nagrodą tą była szabla (szaszka), a w przypadku marynarzy kordzik. Dekret nie przewidywał nagradzania bronią palną. 5 stycznia 1921 nagroda zyskała kolejny stopień, pistolet, dla tych, którzy wcześniej byli nagrodzeni szablą lub kordzikiem. Szablę za wojnę domową w ZSRR otrzymało 21 osób m.in.: Siergiej Kamieniew – głównodowodzący siłami zbrojnymi Rosyjskiej Federacyjnej Republiki Radzieckiej, Wasilij Szorin – dowódca 2 Armii Frontu Wschodniego, Siemion Budionny, Michaił Tuchaczewski, Ijeronim Uborewicz, Siemion Timoszenko, Michaił Frunze, Klimient Woroszyłow. Dwie osoby (Siergiej Kamieniew i Siemion Budionny) zostały nagrodzone powtórnie, tym razem pistoletem Mauser C96. Łącznie wręczono 21 szabel i 2 pistolety. Żaden kordzik nie został nadany. Ostatnie nagrodzenie bronią osobistą na której przytwierdzono Order Czerwonego Sztandaru odbyło się w 1930 roku[4].
Polskie jednostki wojskowe odznaczone orderem:
Odznaka orderu przedstawia dębowy wieniec, w którego górnej części umieszczony został rozwinięty czerwony sztandar z napisem Пролетарии всех стран, соединяйтесь (Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się!). W centrum na tle czerwonej gwiazdy z sierpem i młotem znajdują się skrzyżowane: pochodnia, karabin, młot i pług, w dolnej części wieńca jest umieszczony napis CCCP (ZSRR) na czerwonej emalii.
Wstążka do orderu jest w kolorze czerwonym z szerokim białym paskiem pośrodku i dwoma białymi wąskimi paskami po bokach.
Order do 1943 roku noszony był w formie odznaki przykręcanej do munduru. W okresie od 1919 do 1933 napis na dole brzmiał РСФСР (RFSRR), pomimo faktu, że od 1924 był on już nadawany jako odznaczenie całego ZSRR, a nie wyłącznie Rosyjskiej FSRR. Ordery z napisem CCCP (ZSRR) zaczęto bić dopiero w 1932, a wręczać od 1933 roku. Od 1943 order był noszony na wstążce opiętej na pięciokątnej metalowej blaszce. Order nosi się na lewej stronie piersi, w kolejności po Orderze Rewolucji Październikowej.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.