Zgodnie z artykułem 1. statutu order ten nadawano dowódcom najwyższych szczebli za wybitne zasługi położone w zwycięskie przeprowadzenie operacji na szczeblu jednego lub kilku frontów. Mógł być również nadawany wyższym dowódcom państw koalicji antyhitlerowskiej.
W dowód szczególnego uznania nazwiska kawalerów tego orderu umieszczane były na specjalnej tablicy w Wielkim Pałacu Kremlowskim[2].
Opis odznaki
Odznakę orderu stanowiła pięcioramienna gwiazda wykonana z platyny z pięcioma dużymi rubinami na ramionach. Na obrzeżu gwiazdy oraz pękach promieni osadzone były brylanty. W środku awersu na błękitno emaliowanej tarczy znajduje się wypukłe, wykonane ze złota wyobrażenie murów Kremla z Mauzoleum Lenina i wieżą Spasską na pierwszym planie. Nad basztą umieszczony jest biało emaliowany napis CCCP, po bokach girlandy z liści dębu i wawrzynu z osadzonymi na nich brylantami, a u dołu wypisany białymi literami na czerwonej emalii napis ПОБЕДА („Zwycięstwo”). Order ma wymiary 72 × 72 mm, a waga 174 brylantów wynosi około 16 karatów[1].
Na rewersie znajduje się numer odznaczenia oraz słupek z nakrętką[3].
Wstążka o szerokości 46 mm jest wielokolorowa, w środku posiada duży czerwony pas, a po bokach symetrycznie wąskie paski – zielony, niebieski, bordowy, jasnoniebieski i pomarańczowy z wąskim czarnym paskiem. Symbolizują one wstążki sześciu sowieckich orderów – Sławy, Bohdana Chmielnickiego, Aleksandra Newskiego, Kutuzowa, Suworowa i Lenina[4].
Order noszono na lewej stronie piersi, 12–13 cm powyżej pasa (przy drugim nadaniu – obok pierwszego), a baretkę – na lewej piersi, oddzielnie 1 cm ponad wszystkimi innymi baretkami[5].
Marszałek Jugosławii Josip Broz-Tito – Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych Jugosławii (9 września 1945)[21]
Uwagi
↑W 1989 r. Leonidowi Breżniewowi anulowano nadanie orderu z roku 1978.
↑ abOrder był nadawany wyłącznie za II wojnę światową, dlatego nie jest uwzględniony w ogólnym starszeństwie radzieckich orderów i odznaczeń.
↑W czasie II wojny światowej Leonid Breżniew był oficerem politycznym. Zaczął ją jako pułkowy komisarz polityczny a skończył w stopniu generała-majora jako szef zarządu politycznego 4 Frontu Ukraińskiego. Status orderu przewidywał, iż mogą otrzymywać tylko i wyłącznie dowódcy najwyższego szczebla.
↑Людмила Михайловна Гаврилова: Орден «Победа». Muzeum Moskiewskiego Kremla. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).
↑Людмила Михайловна Гаврилова: Орден «Победа» (СССР). Геральдика.ру. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).
↑Кирилл Цыпленков Кирилл. Выше других орденских лент… Неизвестная история учреждения ленты ордена «Победа». „Старый Цейхгауз”. № 2(34), s. 66—73, 2010. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).
↑Указ Президиума Верховного Совета nr 217/28 z 10.04.1944
↑ abcУказ Президиума Верховного Совета nr 220/423 z 30.03.1945
↑Указ Президиума Верховного Совета nr 217/29 z 10.04.1944
↑Указ Президиума Верховного Совета nr 221/147 z 19.04.1945
generał Dwight Eisenhower – amerykański dowódca sił alianckich w czasie inwazji w Europie (5 czerwca 1945)[18]
marszałek polny Bernard Montgomery – brytyjski dowódca wojsk alianckich w Normandii i w Afryce Północnej (5 czerwca 1945)[18]
król Rumunii Michał I – zwierzchnik Sił Zbrojnych Rumunii, który przyczynił się do ich przejścia na stronę koalicji antyhitlerowskiej (6 lipca 1945)[19]
Marszałek Polski Michał Rola-Żymierski – Naczelny Dowódca Wojska Polskiego (10 sierpnia 1945)[20]
Marszałek Jugosławii Josip Broz-Tito – Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych Jugosławii (9 września 1945)[21].svg)
