W XIX w. co najmniej raz lub dwa razy stwierdzony również w Polsce, przy jej południowej granicy kraju[24]. Do tej pory Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego potwierdziła trzy stwierdzenia ptaków tego gatunku w Polsce (pojaw naturalny lub wtórnie naturalny), ostatnie w 2017[25] i 2018[26]. W 2013[27] i 2016[28] odnotowano też pojawy nienaturalne związane z programem reintrodukcji tego ptaka w Alpach i Masywie Centralnym; reintrodukowane ptaki wyposażone są w nadajniki satelitarne.
Gypaetus barbatus meridionalis – południowo-zachodnia część Półwyspu Arabskiego oraz plamowo wschodnia i południowa Afryka.
Wyróżnia się dwa podgatunki: G. b. barbatus i G. b. meridionalis. Proponowane podgatunki hemachalanus (wyższe góry środkowej Azji) i aureus (Europa i zachodnia Azja) zsynonimizowano z podgatunkiem nominatywnym[23][22].
Etymologia
Gypaetus (Gypaetos, Gypeatos, Gypeatus, Gypetos, Grypaetus): gr.γυπαιετοςgupaietos (od zepsutego ὑπαιετοςhupaietos) „orzeł” lub „sęp”, od γυψ gups, γυπος gupos „sęp” (por. ὑπο hupo „podobny”); αετος aetos „orzeł”[31].
meridionalis: łac. meridionalis „południowy”, od meridies „południe”[39].
altaicus: Ałtaj (ang.Altai Mountains), Azja Środkowa, na granicy Kazachstanu, zachodniej Mongolii i północno-zachodnich Chin[40].
Morfologia
Wygląd
Samice większe od samców, lecz obie płci ubarwione jednakowo. Dorosłe osobniki mają woskówkę porośniętą czarnymi piórami, tworzącymi bródkę. Ciemne są również pióra na boku głowy w okolicy oka. Grzbiet i ogon czarnobrązowy z jasnymi kreskami. Reszta ciała biała, pokryta rdzawym nalotem, jedynie na piersi czarny znak przypominający literę „V”. Rdzawe zabarwienie wywołane jest wydzieliną z gruczołu kuprowego, zatem natężenie nalotu jest zmienne. Podgatunek G. b. meridionalis różni się od G. b. barbatus nagim skokiem, brakiem czarnych piór wokół oka i czarnego znaku na piersi. Osobniki młodociane całe czarnobrązowe.
Wymiary średnie
Długość ciała 94–125 cm, masa ciała 4500–7100 g, rozpiętość skrzydeł 231–283 cm[23].
Ekologia
Biotop
Góry powyżej górnej granicy lasu.
Gniazdo
W niedostępnym miejscu na skalnej półce lub w jaskini. Może mieć do 2 m średnicy i 1 m wysokości. Zbudowane z gałęzi, wysłane wełną i pierzem.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w grudniu–lutym (półkula północna) lub maju–lipcu (półkula południowa) 1–2 jaja[41] (jednak przeżywa tylko jedno pisklę).
Wysiadywanie i dorastanie
Jaja wysiadywane są przez okres około 55–60 dni przez obydwoje rodziców[41]. Pisklęta opuszczają gniazdo po 106–130 dniach. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 7 lat; w niewoli dożywają 40 lat.
Pożywienie
Głównie padlina dużych ssaków. Kości zrzuca na skały, starając się je rozbić, podobnie robi z żółwiami. Niekiedy stara się strącić duże zwierzęta w przepaść.
↑Gypaetus barbatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System(ang.).
↑Gypaetus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2010-12-30](ang.).
↑G.C.Ch. Storr: Alpenreise: vom Jahre 1781. Leipzig: Johann Gottfried Müllerischen, 1784, s. 69. (niem.).
↑É. Geoffroy Saint-Hilaire. Sur la division méthodique des oiseaux de proie diurnes. „Bulletin des sciences par la Société philomathique de Paris”. 1 (2), s. 65, 1797. (fr.).
↑J.B.F. Léveillé: Manuel pour servir a l’histoire naturelle des oiseaux, des poissons, des insectes et des plantes. Paris: Chez Villier, 1799, s. 67. (fr.).
↑A.M.C. Duméril: Zoologie analytique: ou, Méthode naturelle de classification des animaux; rendue plus facile a l’aide de tableaux synoptiques. Paris: Allais, 1806, s. 34. (fr.).
↑M.J.C. Savigny: Système des oiseaux de l'Egypte et de la Syrie. W: France. Commission des sciences et arts d’Egypte: Description de l’Égypte, ou, Recueil des observations et des recherches qui ont été faites en Égypte pendant l’expédition de l’armée française. T. 1: Historie Naturelle. Paris: Imprimerie impériale, 1809, s. 68, 77. (fr.).
↑B. Merrem: Accipiter. W: J.S. Ersch, J.G. Gruber: Allgemeine Encyclopädie der Wissenschaften und Künste. Leipzig: F. A. Brockhaus, 1818, s. 258. (niem.).
↑J.F. Stephens: Raptores. W: G. Shaw: General zoology, or Systematic natural history. T. 14: Aves. Cz. 1. London: Printed for G. Kearsley, 1826, s. 345. (ang.).
↑C.J. Temminck: Nouveau recueil de planches coloriées d’oiseaux: pour servir de suite et de complément aux planches enluminées de Buffon. Cz. 1. Strasbourg: Chez Legras Imbert et Comp., 1838, s. (47). (fr.).
↑T. Hutton. Account of the Bearded Vulture of the Himalaya. „The journal of the Asiatic Society of Bengal”. 3, s. 522, 1834. (ang.).
↑W. Swainson: On the natural history and classification of birds. Cz. 1. London: John Taylor, 1836, s. 284, seria: Cabinet cyclopaedia. Natural history. (ang.).
↑Ch.T. Wood. Sketches op european ornithology: Gould’s "Birds of Europe". „The Analyst”. 6 (19), s. 71, 1837. (ang.).
↑ abcC. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 87. (łac.).
↑C.L. Hablizl. Bemerkungen in der persischen Landschaft Gilan und auf den Gilanischen Gebirgen. „Neue nordische Beyträge zur physikalischen und geographischen Erd- und Völkerbeschreibung, Naturgeschichte und Oekonomie”. 4, s. 64, 1783. (niem.).
↑T. Hutton. Notice of the Himalayan Vulture Eagle. „The journal of the Asiatic Society of Bengal”. 7 (1), s. 22, 1838. (ang.).
↑E. von Keyserling & J.H. Blasius: Die wirbelthiere Europa’s. Braunschweig: F. Vieweg und sohn, 1840, s. xxviii. (niem.).
↑L. Brehm. Etwas über die Arten der europaischen Vögel. „Naumannia”. 1 (1), s. 70, 1851. (niem.).
↑R.B. Sharpe: Catalogue of the Birds in the British Museum. Cz. 1: Accipitres, or diurnal birds of prey. London: Printed by order of the Trustees, 1874, s. 229. (ang.).
↑ abBirdLife International, Gypaetus barbatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2021, wersja 2022-2 [dostęp 2022-02-11](ang.).
↑Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Gypaetini Bonaparte, 1831 (Wersja: 2020-09-23). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-05-23].
↑ abcF. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-05-23]. (ang.).
↑ abcJ. Orta, E. de Juana, J.S. Marks & C.J. Sharpe: Bearded Vulture (Gypaetus barbatus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2015. [dostęp 2015-01-07]. (ang.).brak strony w książce
↑Ludwik Tomiałojć, Tadeusz Stawarczyk: Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. Wrocław: PTPP "pro Natura", 2003, s. 210. ISBN 83-919626-1-X.
↑Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 34. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2017. „Ornis Polonica”. 59, s. 119–153, 2018.
↑Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 35. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2018. „Ornis Polonica”. 60, s. 125–160, 2019.
↑Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 33. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2016. „Ornis Polonica”. 58, s. 83–116, 2017.
↑G. Edwards: A natural history of uncommon birds: and of some other rare and undescribed animals, quadrupedes, fishes, reptiles, insects, &c., exhibited in two hundred and ten copper-plates, from designs copied immediately from nature, and curiously coloured after life, with a full and accurate description of each figure, to which is added A brief and general idea of drawing and painting in water-colours; with instructions for etching on copper with aqua fortis; likewise some thoughts on the passage of birds; and additions to many subjects described in this work. Cz. 3. London: Printed for the author, at the College of Physicians in Warwick-Lane, 1750, s. ryc. 106, 106. (ang.).
↑E. Hartert: Die Vögel der paläarktischen Fauna systematische Übersicht der in Europa, Nord-Asien und der Mittelmeerregion vorkommenden Vögel. Cz. 2. Berlin: R. Friedländer & Sohn, 1912–1921, s. 1194. (niem.).
↑ abE. Keller, prof. dr J.H. Reichholf, G. Steinbach i inni: Leksykon zwierząt: Ptaki. Cz. 1. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 143–145. ISBN 83-7227-891-1.
↑Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
↑Światowy rekord. Dziesięć orłosępów brodatych wykluło się w Andaluzji [online], www.tvp.info, 28 marca 2021 [dostęp 2021-05-21](pol.).
Bibliografia
James A. Jobling: The Key to Scientific Names. [w:] Birds of the World [on-line]. Cornell Laboratory of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2021. (ang.).
Linki zewnętrzne
Strona poświęcona reintrodukcji orłosępów w Alpach. Stiftung Pro Bartgeier. [dostęp 2019-09-26]. (ang. • niem. • fr. • wł.).
Zdjęcia, nagrania głósów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).