Op. cit., dz. cyt.[1] (łac. opus citatum = „dzieło cytowane” lub opere citato = „z cytowanego dzieła”) – skrót używany w przypisach lub cytatach dla odesłania czytelnika do wcześniej cytowanej pozycji.

Chcąc odnaleźć źródło oznaczone jako op. cit., należy prześledzić wcześniejsze przypisy w bibliografii i odszukać odpowiedniego autora. Tam właśnie powinny znajdować się dane cytowanej pozycji.

Przykład 1:

  1. C. Ciamciara, Łacina dla początkujących, Wydawnictwo Kapusta i S-ka, Kozia Wólka 1997, s. 23.
  2. C. Kowalski, Łacina klasyczna i średniowieczna, Oficyna Wilk i S-ka, Pazury 1988, s. 142.
  3. Ibid., s. 143.
  4. C. Ciamciara, op. cit., s. 97.
Odwołanie nr 4 odsyła do tej samej książki, co odwołanie nr 1.
Dla wskazania ostatnio cytowanej pozycji używane jest słowo idem (skrót id.) lub ibidem (skrót ibid.). Odwołanie nr 3 odsyła do poprzedniej książki, czyli nr 2.

W przypadku występowania w przypisach kilku pozycji tego samego autora, przed skrótem op. cit. należy wskazać najkrótszy możliwy początek tytułu, pozwalający na jednoznaczną identyfikację dzieła.

Przykład 2:

  1. C. Ciamciara, Łacina dla początkujących, Wydawnictwo Kapusta i S-ka, Kozia Wólka 1997, s. 23.
  2. C. Ciamciara, Greka na co dzień, Wydawnictwo Sałata i S-ka, Zblutów 1998, s. 50.
  3. C. Ciamciara, Greka dla początkujących, Wydawnictwo Marchew i S-ka, Londyn 2003, s. 562.
  4. C. Kowalski, Łacina klasyczna i średniowieczna, Oficyna Wilk i S-ka, Pazury 1988, s. 142.
  5. Ibid., s. 143.
  6. C. Ciamciara, Łacina…, op. cit., s. 97.
  7. C. Ciamciara, Greka dla…, op. cit., s. 86.

Zobacz też

Przypisy

  1. Przykładowe zapisy przypisów i bibliografii. Wydawnictwo Naukowe UAM. [dostęp 2023-01-19].

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się