Miniatura przedstawiająca widzenie św. Brygidy podczas podróży (k. 226v) | |
Oznaczenie |
Rps 3310 II |
---|---|
Autor | |
Data powstania |
1375–1377 |
Miejsce powstania |
Neapol (?) |
Język | |
Rozmiary |
26,5×18 cm |
Liczba kart |
425+II |
Miejsce przechowywania |
Objawienia św. Brygidy (łac. Revelationes) – średniowieczny manuskrypt, zawierający m.in. Objawienia św. Brygidy, przechowywany w Bibliotece Narodowej w Warszawie.
Manuskrypt Biblioteki Narodowej jest jednym z najdawniejszych zachowanych odpisów pierwotnej wersji Revelationes, spisanej między rokiem 1373 a 1377 przez Alphonsusa de Vadaterra[1]. Rękopis powstał we Włoszech w latach 1375–1377, być może w Neapolu[1]. Pierwszym jego właścicielem był Mateusz z Krakowa, który w 1378 lub 1379 otrzymał go lub nabył w Rzymie[1]. Po dołączeniu do rękopisu dwóch dzieł Adama Eastona (Defensio regulae s. Birgittae i Epistola ad abbatissam et conventum in Vadstena) powstał kodeks, przywieziony przez Mateusza do Krakowa około 1396[1].
Przynajmniej od XVII w. manuskrypt pozostawał w bibliotece prebendarzy przy kaplicy św. Krzyża w katedrze krakowskiej[1]. Na przełomie XVIII i XIX w. był własnością kanonika krakowskiego Michała Sołtyka[1]. Następnie należał do Grzegorza Puchalskiego, członka Komisji Likwidacyjnej Królestwa Polskiego, który w 1819 przekazał manuskrypt Towarzystwu Warszawskiemu Przyjaciół Nauk[1][2]. Po powstaniu listopadowym kodeks został wywieziony do Petersburga wraz z innymi zbiorami Towarzystwa i pozostawał tam w zbiorach Biblioteki Ermitażu i Biblioteki Publicznej[1][3].
Do Polski manuskrypt powrócił na mocy traktatu ryskiego z 1921 i trafił następnie do zbiorów Biblioteki Narodowej[1]. W 1939 został ewakuowany do Kanady, skąd powrócił w 1959[1]. Obecnie znajduje się w zbiorach Biblioteki Narodowej (sygn. Rps 3310 II)[3]. Dawniej manuskrypt nosił sygnatury: 5.2.23, Lat.Q.v.I.123, BN akc. 7518[2]. Manuskrypt został zdigitalizowany w ramach projektu Patrimonium i dostępny jest w bibliotece cyfrowej Polona[3]
Manuskrypt, spisany na pergaminie, składa się z 425 kart i II kart dodatkowych, o wymiarach 26,5×18 cm[2]. Oprawa z deski w skórze pochodzi z XV wieku[1][2].
Dwie karty zostały wycięte (między k. 109 i 110 oraz 125 i 126)[2].
Iluminacje wykazują wpływy florenckiego stylu Niccolò di Tomasso[1]. Możliwe, że wykonał je tzw. Maestro del Seneca dei Girolamini[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.