| |
.svg)
| |
| senior Ferrary (razem z Rejnoldem II (do 1335) i Mikołajem I (do 1344)) | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| senior Modeny | |
| Okres | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec |
Aldobrandino II d’Este |
| Matka |
Alda Rangoni |
| Żona |
Giacoma Pepoli • Lippa Ariosto |
Obizzo III d’Este (ur. 14 lipca 1294, zm. 20 marca 1352) – senior Ferrary w latach 1317-1352, początkowo rządził wspólnie z braćmi rodzonymi i przyrodnimi. W 1336 roku odzyskał Modenę, w 1344 – objął władzę w Parmie.
Obizzo III był najmłodszym synem Aldobrandina II d’Este (zm. 1326) i jego żony Aldy Rangoni, córki Tobiasza Rangoniego. Przyszedł na świat 14 lipca 1294 roku[1]. Rok wcześniej jego dziadek Obizzo II został zamordowany przez stryja Azza VIII, być może działającego wspólnie z Aldobrandinem II, ponieważ chciał osadzić na tronie Ferrary najmłodszego Franciszka z pominięciem starszych synów. Ferrara stanowiła lenno papieskie. Udzielając inwestytury kolejnemu markizowi Ferrary papieże nie kierowali się prawem starszeństwa i nie uważali za konieczne udzielać następstwa w linii prostej, ale w zależności od potrzeb chwili zatwierdzali na tronie albo bastardów panującego, albo nawet jego braci. Doprowadzało do walk o władzę wewnątrz rodziny po śmierci każdego z panujących[2]. Po śmierci Obizza II, Azzo VIII próbował objąć samodzielnie rządy nad Ferrarą, Modeną i Reggio, ostatecznie jednak musiał ustąpić wobec sprzeciwu braci i oddać Aldobrandinowi II Modenę, Lendinarę i Rovigo, a młodszemu Franciszkowi – Reggio[3].
Do kolejnego kryzysu doszło po śmierci Azza VIII w 1308 roku. Przed śmiercią próbował on przekazać władzę nad Ferrarą swemu wnukowi Fulko, czym wywołał sprzeciw swoich braci. Franciszek zwrócił się wówczas o pomoc do Padwy i papieża. Ostatecznie Frescowi, nieślubnemu synowi Azza, VIII udało się utrzymać w Ferrarze przy pomocy Wenecjan do października 1308 roku. W październiku jego syn Fulko wezwał na pomoc wojska weneckie. W 1310 roku Wenecjan wyparły z Ferrary wojska papieskie. Na kilka lat Ferrara znalazła się pod bezpośrednim zarządem papieża[3]. Po tych wydarzeniach Obizzo III znalazł się na wygnaniu w Bolonii[2].
Powrót do Ferrary umożliwiło mu antypapieskie powstanie ludności w 1317 roku. Po wypędzeniu papieskiego zarządcy w Ferrarze przywrócono signorię, którą powierzono synom Franciszka d’Este: Azzowi IX i Bertoldowi oraz synom Aldobrandina: Rejnoldowi II, Mikołajowi I i Obizzowi III. Azzo IX zmarł w 1318 roku, Bertoldo w 1343 roku. Rinaldo, mianowany w 1329 roku na dziesięć lat wikariuszem papieskim w Ferrarze, zmarł w 1335 roku; Mikołaj I w 1344 roku. Obizzo III stopniowo umacniał swoją pozycję w Ferrarze. W 1336 roku odzyskał Modenę, w 1346 Argente i San Felice. W 1344 roku został poproszony przez miejscową szlachtę o objęcie urzędu signora Parmy[1][4].
Obizzo miał skłonność do zbytku i przepychu. Po zaciętej wojnie z Republiką Wenecką, udał się na rozmowy pokojowe na specjalnie w tym celu zbudowanej kilkupiętrowej galerze, ozdobionej najkosztowniejszymi materiałami. Na świetne turnieje rycerskie zjeżdżało się do Ferrary rycerstwo z całych Włoch. Na swoim dworze utrzymywał błazna Gonellę, o którym Franco Sachetti napisał siedem nowel. Jedna z nich świadczy o wyrozumiałości markiza. Gonella dopuścił się pewnego razu przewinienia, za które Obizzo kazał mu opuścić Ferrarę i zagroził, że jeśli błazen stanie kiedykolwiek na ferraryjskiej ziemi, każe mu ściąć głowę. Gonella udał się do Bolonii, kupił wóz z końmi, kazał nań nasypać bolońskiej ziemi i powrócił na wozie do Ferrary. Markiz rozbawiony darował Gonelli winę[5].
Obizzo III poślubił w Bolonii w maju 1317 roku Giacomę Pepoli, córkę Roma Pepoli[4].
W Bolonii poznał też Obizzo piękną Lippę Ariosto, córkę patrycjuszowskiej rodziny bolońskiej, która była jego kochanką przez dwadzieścia lat rodząc mu jedenaścioro dzieci: 7 synów i 4 córki. Przed śmiercią Lippy w 1347 roku Obizzo III poślubił ją i uznał zrodzone z niej potomstwo. W ślad za Lippą osiedlił się w Ferrarze jej stryjeczny brat Niccolò, który stał się założycielem tej linii Ariostów, z której wywodzi się poeta Ludovico Ariosto[2]. Ze związku Obizza III z Lippą urodzili się:
Obizzo III miał ponadto czworo nieślubnych dzieci:
| Obizzo II d’Este (panował 1264–1293) |
|||||||||||
| Azzo VIII (panował 1293–1308) |
Aldobrandino II (zm. 1326) |
Franciszek (zm. 1312) |
|||||||||
| Fresco (panował 1308) |
Rejnold II (zm. 1335) |
Mikołaj I (zm. 1344) |
Obizzo III (panował 1317–1352) |
Azzo IX (zm. 1318) |
Bartoldo (zm. 1343) | ||||||
| 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | ||||
| Alda ∞ Ludwik Gonzaga |
Rinaldo | Mikołaj II (panował 1361–1388) |
Azzo | Albert (panował 1388–1393) |
Fulko i Jan | ||||||
| Alisia ∞ Guido da Polenta |
Aldobrandino III (panował 1352–1361) |
Hugo (ur. 1344, zm. 1370) |
Beatrycze ∞ Waldemar I graf Anhalt |
Konstancja ∞ Galeotto Malatesta | |||||||
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
