ResponseEve, a responsive template by SiGa

Nowa figuracja (neofiguracja, figuratywizm ekspresyjny) – kierunek w sztuce po II wojnie światowej będący krytyką kondycji egzystencjalnej człowieka i współczesnych mu problemów, wyrażanej głównie poprzez aestetyczne deformacje^[1][2][3].

Charakterystyka

Za umowny początek tego kierunku uważa się wystawę „New Images of Man” zorganizowaną w 1959 w Museum of Modern Art w Nowym Jorku^[1][4]. Termin „Nowa figuracja” (fr. „Nouvelle Figuration”) został użyty po raz pierwszy w 1961 przez francuskiego krytyka Michela Ragona, który promował ów kierunek jako „trzecią drogę” pomiędzy abstrakcją a nowym realizmem Pierre’a Restany’ego^[4][5]. Początkowo termin ten odnosił się tylko do prac programowo i formalnie związanych z pop-artem^[6], z czasem objął wszelkie formy wizualnych działań artystycznych, mających na celu odrodzenie sztuki figuratywnej w Europie i Ameryce w latach 60. XX wieku, po okresie zdominowanym przez abstrakcję^[4][7].

Cechami Nowej figuracji są ekspresyjność, subiektywizm, atmosfera niepokoju i lęku, pesymizm, katastrofizm. Artyści posługiwali się symbolami, aluzjami, deformacjami^[1][3] i „konwulsyjnymi gestami wyrażającymi tragizm okrucieństwa i śmieszności”^[1]. W malarstwie dominowały czerń wraz z ciemnymi odcieniami brązów i błękitów, bądź też ostre kontrasty jaskrawych barw^[1].

W Polsce kierunek ten rozwijał się od połowy lat 60. XX wieku^[1].

Główni przedstawiciele

Przypisy