| bogini zwycięstwa | |
 Nike z Samotraki | |
| Występowanie | |
|---|---|
| Atrybuty |
skrzydła, gałązka oliwna, wieniec na głowie |
| Teren kultu | |
| Odpowiednik |
Wiktoria (rzymski) |
| Rodzina | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo | |
Nike (także Zwycięstwo; gr. Νίκη Níkē, łac. Victoria) – w mitologii greckiej bogini i uosobienie zwycięstwa, zdobiąca często pomniki upamiętniające słynne zwycięstwa odniesione w bitwach. Przedstawiano ją jako młodą kobietę ze skrzydłami i gałązką oliwną w dłoni. Jest opiekunką sportowców i wojowników.
Należała do pierwszego, starszego od Olimpijczyków pokolenia bogów. Jest córką tytana Pallasa i bogini podziemnej rzeki Styks. Towarzyszyło jej w boju rodzeństwo: Zelos – współzawodnictwo, Kratos – siła i Bia – przemoc.
Jej rzymską odpowiedniczką była Wiktoria.
Postać Nike została przejęta w chrześcijaństwie. Wczesnym przykładem adaptacji jest mozaika w bazylice akwilejskiej (około 315 r.), gdzie postać Nike stoi pomiędzy koszem chleba i kielichem, powiewa nad nimi wieńcem oraz palmą na znak, że dary eucharystyczne wyobrażają zbawcze zwycięstwo Chrystusa[1].
Atrybutem Nike są skrzydła, gałązka oliwna (inaczej palmowa) i wieniec na głowie.
Nike występuje w wielu utworach literackich, na przykład w liryku Zbigniewa Herberta pod tytułem Nike która się waha, gdzie sama jest świadkiem bitwy. Podmiot liryczny zorientowany narracyjnie opisuje jej – typowe dla ludzi, nietypowe dla bóstwa – wahanie, czy wyrazić swoje uczucia. Wiersz w formie pieśni wykonuje Przemysław Gintrowski na płycie Tren do wierszy Zbigniewa Herberta.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
