ResponseEve, a responsive template by SiGa

Niezależny Kościół Filipiński

Iglesia Filipina Independiente

Dewiza: Pismo Święte, Miłość, Wiedza, Prawo (Niezależny Kościół Filipiński)
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo  └ Katolicyzm    └ Starokatolicyzm
Ustrój kościelny	Ustrój Episkopalno-Synodalny
Obrządek	liturgia trydencka w języku hiszpańskim
Siedziba	Manila
Zwierzchnik • tytuł zwierzchnika	Joel Porlares y Ocop bp najwyższy
Organ ustawodawczy	Rada Biskupów Niezależnego Kościoła Filipińskiego
Zasięg geograficzny	Filipiny, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, Kanada
Członkostwo	Światowa Rada Kościołów, Konferencja Chrześcijańska w Azji, Narodowa Rada Kościołów na Filipinach
Historia Założyciel(e) bp Gregorio Aglipay y Labayan Utworzono • wydzielono z 1902 r. Kościół rzymskokatolicki
Dane statystyczne  (2023) Wierni 7 000 000 Duchowni 781 Parafie 726
Strona internetowa

Niezależny Kościół Filipiński (hiszp. Iglesia Filipina Independiente) – Kościół starokatolicki, działający prawnie na terenie Filipin, USA i Kanady, będący członkiem Światowej Rady Kościołów, Konferencji Chrześcijańskiej w Azji oraz Narodowej Rady Kościołów na Filipinach. Jest drugim co do wielkości (po Kościele rzymskokatolickim) związkiem wyznaniowym na Filipinach (2,6% ogółu ludności Filipin). Organem prasowym wspólnoty jest Ang Tagapunla („Siewca”). Zwierzchnikiem kościoła jest bp najwyższy Ephraim Fajutagana y Servanez.

Historia

W roku 1521 portugalski odkrywca Ferdynand Magellan przybył na Filipiny i przyłączył je do Królestwa Hiszpanii. Kościół katolicki rozpoczął pracę misyjną na Filipinach w 1565 roku, kiedy augustiańscy misjonarze przybyli wraz z armią hiszpańską. W ciągu kilku lat większość ludności została ochrzczona. W XVII wieku na ziemie filipińskie przybyli także franciszkanie i jezuici. Kościół szybko stał się integralną częścią rządu kolonialnego. W roku 1898 na Filipinach wybuchło powstanie przeciwko Hiszpanom. W okresie rewolucji rozpoczęła się także walka z kolonialistycznym Kościołem. W konflikcie uczestniczyły Stany Zjednoczone, w efekcie czego przejęły one kontrolę nad krajem.

Po przegranej rewolucji misjonarze hiszpańscy musieli opuścić kraj, nieliczni katolicy filipińscy zostali osamotnieni, pozbawieni kierownictwa duchowego z powodu niewielkiej grupy rodzimych kapłanów, którzy nie byli w stanie zapewnić sobie szacunku wśród własnej ludności ze względu na przywiązanie do Kościoła reżimowego. W wyniku tego ksiądz katolicki Gregori Aglipay y Labayon postanowił zorganizować krajowy i niezależny Kościół katolicki, który do dnia dzisiejszego opiera się na połączeniu katolicyzmu z nacjonalizmem filipińskim.

Dialog ekumeniczny

Silne związki zostały wypracowane ze Wspólnotą anglikańską i Unią Utrechcką Kościołów Starokatolickich, które ostatecznie doprowadziły do pełnej komunii. W 1999 roku zawiązano interkomunię z Wielkim Kościołem Chrystusa na Filipinach.

Nauka Niezależnego Kościoła Filipińskiego

W sprawowaniu świętych czynności posługuje się kalendarzem liturgicznym roku kościelnego i językiem hiszpańskim. Najwyższą cześć Kościół oddaje Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu. Kościół oddaje cześć aniołom, apostołom, męczennikom i świętym, a wśród nich w szczególny sposób Maryi Pannie. Kościół uznaje tradycyjne 7 sakramentów, zgodnie z nauką Kościoła katolickiego. Eucharystia sprawowana jest pod dwiema postaciami: Ciała i Krwi Pańskiej. Wierni wierzą jednak, że chleb i wino, pozostają tylko symbolami podczas Mszy Świętej i nie zmieniają się w rzeczywiste Ciało i Krew Jezusa Chrystusa. W Kościele są sprawowane dwie formy spowiedzi: indywidualna (uszna w konfesjonale) oraz ogólna (sprawowana bądź jako odrębny obrzęd przed ołtarzem, bądź w połączeniu z Mszą Świętą w części zwanej Spowiedzią Powszechną). Do spowiedzi indywidualnej są zobowiązane przystępować dzieci oraz młodzież do sakramentu bierzmowania. Kościół nie uznaje dogmatu o nieomylności papieża oraz odrzuca celibat duchownych. Kościół uznaje trójstopniową władzę święceń kapłańskich: diakonat, kapłaństwo i biskupstwo. Posługa kapłaństwa kobiet jest dopuszczona, chociaż nie jest powszechnie praktykowana. W kwestii moralnej Kościół charakteryzuje się liberalnymi poglądami, nie zabrania swoim wiernym antykoncepcji, a w określonych przypadkach nie potępia również aborcji.

Najwyższy biskup

Zwierzchnicy Kościoła (noszący tytuł: Najwyższego biskupa) na przestrzeni lat:

• 1902–1940 – bp Gregorio Aglipay y Labayan (ur. 1860, zm. 1940)
• 1940–1946 – bp Santiago Antonio Fonacier y Suguitan (ur. 1885, zm. 1977)
• 1946 – bp Gerardo Bayaca y Medina
• 1946–1971 – bp Isabelo de los Reyes
• 1971–1981 – bp Macario Ga y Vilches (ur. 1900, zm. 1971)
• 1981–1987 – bp Abdias dela Cruz y Rebantad
• 1987–1989 – bp Soliman Ganno y Flores
• 1989–1993 – bp Tito Pasco y Esquillo
• 1993–1999 – bp Alberto Ramento y Baldovino (ur. 1936, zm. 2006)
• 1999–2005 – bp Tomas Millamena y Amabran
• 2005–2011 – bp Godofredo David y Juico
• 2011–2017 – bp Ephraim Fajutagana y Servanez
• 2017–2023 – bp Rhee Timbang y Millena
• od 2023 – bp Joel Porlares y Ocop

Administracja

Kościół podzielony jest na 40 diecezji, w skład których wchodzą 726 parafie, obsługujące 2218 kaplic i kościołów. Niezależny Kościół Filipiński ma 44 biskupów, 688 kapłanów i 50 diakonów oraz ok. 3 mln wiernych (najwięcej z nich mieszka na wyspie Luzon), będąc uznanym za największy Kościół starokatolicki na świecie. Kościół w swoim zarządzaniu podzielony jest na Radę Biskupów, Radę Kapłanów i Radę Świeckich. Niezależny Kościół Filipiński prowadzi również trzy seminaria duchowne. Siedzibą zwierzchnich władz Kościoła jest Manila.

Diecezje

Linki zewnętrzne

• Oficjalna witryna kościoła (pt). ifi.ph. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-14)].