Nawrócenie Kartlii (oryg. gruz. მოქცევაჲ ქართლისაჲ, Mokcewaj Kartlisaj) – zabytek literatury starogruzińskiej, najstarsza znana kronika gruzińska.
Tytuł Nawrócenie Kartlii odnosi się do działalności świętej Nino w Iberii i przyjęcia chrześcijaństwa przez króla Miriana III w 337. Według Davida Kolbai zaczął powstawać bezpośrednio po tym wydarzeniu[1]. Bohdan i Krzysztof Baranowscy sytuują czas jego powstania na VII wiek[2]. Autor dzieła nie jest znany[1].
Nawrócenie Kartlii przedstawia dzieje Gruzji od czasów najazdów Aleksandra Macedońskiego, poprzez proces chrystianizacji, której poświęca szczególnie wiele miejsca, aż do lat 30. VII stulecia. Dzieło zostało następnie uzupełnione o wykaz katolikosów Kościoła Gruzji oraz eristawów do początków IX stulecia[1].
Oryginalny rękopis kroniki nie zachował się. Dzieło znane jest z dwóch kopii: rękopisu szatberdskiego, powstałego w monasterze Szatberdi w latach 70. X wieku ze starszej kopii spisanej w IX w. oraz znacznie młodszej kopii powstałej w monasterze Czeliszi w XIV-XV w.[1].
Nawrócenie Kartlii z języka starogruzińskiego na język polski przełożył David Kolbaia, dedykując swoją pracę papieżowi Janowi Pawłowi II i katolikosowi-patriarsze Gruzji Eliaszowi II, z okazji nawiązania stosunków dyplomatycznych między Gruzją a Watykanem[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.