Nabłonek wielowarstwowy – typ tkanki nabłonkowej. Składa się z kilku warstw komórek. Nie mają one kontaktu z błoną podstawną, z wyjątkiem najgłębszej warstwy. Wierzchnie warstwy tego nabłonka (złożone ze spłaszczonych komórek) stale się złuszczają, a ich miejsce zajmują komórki pochodzące z warstw głębszych. Najgłębszą warstwę stanowią komórki leżące na błonie podstawnej, mające zdolność do podziałów. Pomiędzy nimi znajdują się komórki macierzyste, dzięki którym zasób komórek nabłonka jest stale uzupełniany[1].
Nabłonek pełni funkcję ochronną, zapobiegając mechanicznym i termicznym uszkodzeniom tkanek leżących głębiej. Chroni je także przed czynnikami chorobotwórczymi (np. bakteriami, pierwotniakami) i przed wyschnięciem[1].
Dzieli się na:
- nabłonek wielowarstwowy płaski rogowaciejący – powierzchniową warstwę tworzą komórki płaskie, zrogowaciałe, zawierające dodatkowo keratynę nieprzepuszczalną dla wody i wzmagającą właściwości ochronne nabłonka, a także jego wytrzymałość mechaniczną (pokrywa powierzchnię ciała, zwany jest w tym wypadku naskórkiem, a także brodawki nitkowate języka);
- nabłonek wielowarstwowy płaski nierogowaciejący – podobny do poprzedniego, nie zawiera jednak warstwy rogowej na powierzchni (pokrywa jamę ustną, gardło, przełyk, pochwę, odbyt i przednią powierzchnię rogówki);
- nabłonek wielowarstwowy sześcienny – składa się z trzech warstw komórek sześciennych (wyścieła ślinianki i gruczoły potowe);
- nabłonek wielowarstwowy walcowaty – utworzony z kilku warstw komórek, z których najbardziej wierzchnie są komórki walcowate (wyścieła cewkę moczową męską, większe przewody wyprowadzające i spojówkę)[1].
Przypisy
- ↑ a b c MaciejM. Zabel MaciejM. (red.), Histologia. Podręcznik dla studentów medycyny i stomatologii .brak strony (książka)
