Miejscownik (łac. locativus) – forma używana do opisu miejsca akcji[1]. W języku polskim nigdy nie występuje samodzielnie, do opisu miejsca zawsze używa się wyrażeń przyimkowych[2] : o bigosie, w Jaworzynie Śląskiej, przy torach.
Rzeczowniki twardotematowe mają w miejscowniku najczęściej końcówkę -e – o kocie, miękkotematowe -u – w grudniu. Również rzeczowniki zakończone na k, g, ch przybierają końcówkę u: Bogu, roku, piachu[3].
Rzeczowniki w miejscowniku występują najczęściej jako okoliczniki miejsca[4]
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.