We wrześniu 1913 został mianowany na stanowisko zastępcy nauczyciela w C. K: Gimnazjum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu[5]. Później w charakterze kandydata do stanu nauczycielskiego pracował jako zastępca nauczyciela w macierzystym gimnazjum w Sanoku, wykładając język niemiecki i historię od 12 września do 3 listopada 1915, po czym urlopowany celem pełnienia stanowiska nauczyciela w Strzyżowie[6][7], gdzie w Gimnazjum Realnym Miejskim uczył języka niemieckiego, gimnastyki oraz był kierownikiem gier i zabaw młodzieży[8].
Zachęcony przez Leopolda Kronenberga(inne języki), 15 marca 1921, w wieku 32 lat podjął naukę języka esperanto[11]. Z czasem nauczał języka esperanto w bydgoskim gimnazjum oraz był propagatorem jego nauki w szkołach, przyczyniając się do tego wygłaszaniem odczytów i organizowaniem prelekcji propagujących[2]. Był autorem pierwszego podręcznika do nauki języka esperanto dla szkół średnich pt. Lekcje języka światowego Esperanto z 1931[2][12][13]. Napisał podręczniki nauki esperanto, w tym Pełny kurs międzynarodowego języka esperanto (przedmowę do niego napisał Zenon Klemensiewicz). Był autorem 16 opracowań i podręczników do nauki esperanto[2].
W Bydgoszczy należał do Towarzystwa Śpiewaczego „Echo”[2]. Po wybuchu II wojny światowej i wkroczenia Niemców do Bydgoszczy w jego mieszkaniu dokonano rewizji, bogaty księgozbiór i dokumenty zniszczono (m.in. rękopisy jego przekładów[14]), a rodzina Sygnarskich została zmuszona do opuszczenia miasta w listopadzie 1939[1][2]. Podczas okupacji przebywał z rodziną w Krakowie[1][2]. Po zakończeniu wojny powrócił do Bydgoszczy i został nauczycielem w macierzystym gimnazjum, jednak nie otrzymując zwrotu swojego przedwojennego mieszkania ani przydziału nowego.
Był najstarszym z dzieci Władysława Sygnarskiego (urodzonego w Tarnowie nauczyciela i dyrektora szkół w Sanoku[20]) oraz Pelagii z domu Dubas (mieli oni też Marię ur. 1891[21], Tadeusza ur. 1893, Kazimierza ur. 1897[22], Bolesława 1899–1959[23])[1][2].
W roku szkolnym 1913/1914 jego żoną została Maria z domu Jastrzębska (1891–1965), z którą przeżył 48 lat[1][2]. Mieli synów[16]: Zbigniewa (1919–1992)[2], Władysława[11], Jana (1926–1982)[24].
W Krakowie mieszkał przy ulicy Bolesława Prusa 4[25].
Lecionoj de mondlingvo „Esperanto”: la unua lernolibro por lerneja gejunularo sur bazo de tekstoj de dr. L. Zamenhof (Lekcje języka światowego esperanto: pierwszy podręcznik do użytku młodzieży szkół średnich na podstawie tekstów dr. L. Zamenhofa) (1931)
Lecionoj de mondlingvo „Esperanto”: la unua lernolibro por lerneja gejunularo = Lekcje języka światowego „Esperanto” (1935)
Kurs elementarny Esperanto: pomocniczego języka międzynarodowego w 15 lekcjach (1947)
Pełny kurs esperanto, pomocniczego języka międzynarodowego: w 25 lekcjach. Cz. 1, Kurs elementarny metodą konwersacyjną (1956)
Pełny kurs esperanto, pomocniczego języka międzynarodowego: w 25 lekcjach. Cz. 2, Kurs wyższy: lekcja 16–25 (1957)
Pełny kurs międzynarodowego języka Esperanto (1958)
Podręcznik do nauki międzynarodowego języka Esperanto: metoda konwersacyjna w 34 lekcjach (1961)
Podręcznik języka esperanto (1963)
Podręcznik języka esperanto [Cz. 2] (1963)
Przekłady na język esperanto
Tra dezerto kaj praarbaro (powieść W pustyni i w puszczy Henryka Sienkiewicza), Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1978)[14]
↑Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy c. k. Rady szkolnej krajowej w Galicyi.”, s. 400, nr 20 z 17 września 1913.
↑XXXIV. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1915/16. Sanok: Fundusz Naukowy, 1916, s. 4, 9, 11, 12.
↑XXXV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum w Sanoku za rok szkolny 1920/1921 wraz z dodatkiem za lata 1917, 1918, 1919 i 1920. Sanok: Fundusz Naukowy, 1921, s. 3, 4.
↑Sprawozdanie Dyrekcyi Gimnazyum Realnego Miejskiego z prawem publiczności w Strzyżowie za rok szkolny 1916/17. Strzyżów: 1917, s. 7, 8, 16, 20.
↑Zygmunt Zagórowski: Spis nauczycieli szkół wyższych, średnich, zawodowych, seminarjów nauczycielskich oraz wykaz zakładów naukowych i władz szkolnych. R. 2. Warszawa / Lwów: Książnica-Atlas, 1926, s. 215.
↑Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum Klasycznego w Bydgoszczy za lata szkolne 1920-1929. Bydgoszcz: 1929, s. 33, 34.
↑ abJak stałem się esperantystą. „Pomocniczy Język Światowy”, s. 3–4, Nr 6 z 1931.
↑Książki, czasopisma. „Dziennik Urzędowy Kuratorjum Okręgu Szkolnego Lwowskiego”, s. 611, nr 10 z 25 października 1931. Kuratorium Okręgu Szkolnego Lwowskiego.
↑Książki, czasopisma. „Dziennik Urzędowy Kuratorjum Okręgu Szkolnego Lwowskiego”, s. 570, nr 12 z 25 grudnia 1935. Kuratorium Okręgu Szkolnego Lwowskiego.
↑ abcdefghijZ kroniki żałobnej. Mieczysław Sygnarski. „Dziennik Polski”, s. 4, Nr 119 z 29 maja 1979.
↑Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888-1958. Kraków: 1958, s. 97.
↑ abcdNekrolog. Mieczysław Sygnarski. „Dziennik Polski”, s. 4, Nr 119 z 29 maja 1979.
↑18 stycznia - urodził się Leszek Biały. bydgoszcz24.pl, 16 stycznia 2012. [dostęp 2014-10-14].
↑Komunikaty. Zarząd krak. Zw. Esperantystów. „Dziennik Polski”, s. 5, Nr 253 z 16 września 1947.
↑Kronika krakowska. Nauka esperanto. „Dziennik Polski”, s. 4, Nr 37 z 7 lutego 1948.
↑Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 147.
Bibliografia
Jak stałem się esperantystą. „Pomocniczy Język Światowy”, s. 3–4, Nr 6 z 1931.
Maria Myćka-Kril: Dorobek nauczycieli i uczniów Gimnazjum w Sanoku. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 103.
Z kroniki żałobnej. Mieczysław Sygnarski. „Dziennik Polski”, s. 4, Nr 119 z 29 maja 1979.
Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Część druga. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2000, s. 94-97. ISBN 83-909787-0-9.
Mieczysław Sygnarski – publikacje w serwisie worldcat.org. worldcat.org. [dostęp 2014-10-14]. (ang.).
Mieczysław Sygnarski – publikacje w serwisie google.books. worldcat.org. [dostęp 2014-10-14].
M. Barcik, A. Cieślak, P. Gaszyński, D. Grodowska-Kulińska, U. Perkowska, P. M. Żukowski: Corpus Studiosorum Universitatis Iagellonicae 1850/51-1917/18 t. III: S-Ś. Księgarnia Akademicka, 2014. s. 40. [dostęp 2015-03-28].