| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Minister spraw wewnętrznych Bułgarii | |
| Okres |
od 24 kwietnia 2008 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący Zgromadzenia Narodowego | |
| Okres |
od 21 maja 2013 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Michaił Rajkow Mikow, bułg. Михаил Райков Миков (ur. 16 czerwca 1960 w Kule[1]) – bułgarski prawnik, pedagog i polityk, deputowany do Zgromadzenia Narodowego i jego przewodniczący w okresie 42. kadencji (2013–2014), przewodniczący klubu parlamentarnego Koalicji na rzecz Bułgarii (2005–2008), minister spraw wewnętrznych w rządzie Sergeja Staniszewa (2008–2009), od 2014 do 2016 lider Bułgarskiej Partii Socjalistycznej.
Jest absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Sofijskiego im. św. Klemensa z Ochrydy. Naukę kontynuował w Montpellier, Waszyngtonie oraz we Włoszech. Po powrocie do Bułgarii został pracownikiem naukowym macierzystej uczelni[1].
W latach 90. zaangażował się w działalność polityczną w ramach Bułgarskiej Partii Socjalistycznej. W wyborach parlamentarnych w 1997 dostał się do Zgromadzenia Narodowego 38. kadencji. W kolejnej kadencji był wiceprzewodniczącym jej klubu parlamentarnego, zaś po zwycięstwie tej partii w wyborach w 2005 stanął na czele klubu parlamentarnego Koalicji na rzecz Bułgarii.
Po aferach w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i dymisji ministra Rumena Petkowa Michaił Mikow 24 kwietnia 2008 stanął na czele tego resortu w rządzie kierowanym przez Sergeja Staniszewa. Pełnił tę funkcję do 27 lipca 2009, tj. do końca urzędowania gabinetu[1].
W 2009 został wybrany na posła 41. kadencji, w trakcie której socjaliści przeszli do opozycji. Uzyskał reelekcję również w 2013, obejmując wówczas stanowisko przewodniczącego bułgarskiego parlamentu[2]. 27 lipca 2014 zastąpił Sergeja Staniszewa na funkcji przewodniczącego Bułgarskiej Partii Socjalistycznej[3]. W przedterminowych wyborach w 2014 utrzymał mandat deputowanego. 8 maja 2016 utracił przywództwo w partii, w głosowaniu pokonała go wówczas Kornelija Ninowa[4].
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
