Data i miejsce urodzenia |
27 września 1897 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Minister odbudowy | |
Okres |
od 11 czerwca 1945 / 5 lipca 1945[1] |
Przynależność polityczna |
Polska Partia Socjalistyczna / Polska Zjednoczona Partia Robotnicza |
Następca | |
Odznaczenia | |
Michał Kaczorowski (ur. 27 września 1897 w Częstochowie, zm. 15 marca 1975 w Warszawie) – polski ekonomista, urbanista, architekt i polityk. Minister odbudowy w latach 1945–1949, poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy.
Syn Leonarda i Marii. W 1915 ukończył szkołę średnią w Warszawie. Od 1915 studiował na Wydziale Ekonomicznym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1918. W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, uczestniczył w II i III powstaniu śląskim.
W 1924 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Był specjalistą w dziedzinie planowania przestrzennego i budownictwa. W 1930 podjął pracę w Biurze Ekonomicznym Prezesa Rady Ministrów, był redaktorem tygodnika „Polska Gospodarka”. Do 1939 pracował w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej, Ministerstwa Przemysłu i Handlu i w Ministerstwie Skarbu.
W 1939 uczestniczył w obronie Warszawy. Podczas II wojny światowej był wykładowcą na Wolnej Wszechnicy Polskiej, do 1944 – członkiem Konspiracyjnej Komisji Urbanistycznej. Był pracownikiem Biura Planu Regionalnego i Biura Planu Krajowego. W 1944 był kierownikiem Biura Planowania i Odbudowy przy Polskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego.
Od 11 czerwca 1945 do 1 kwietnia 1949 był ministrem odbudowy kraju w Rządzie Tymczasowym, Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej i pierwszym rządzie Józefa Cyrankiewicza, w latach 1946–1949 prezesem Głównego Urzędu Planowania Przestrzennego. Od 1947 był profesorem na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Był wiceprzewodniczącym Komisji Planowania Regionalnego Warszawy i współorganizatorem Towarzystwa Osiedli Robotniczych. W 1948 był inicjatorem utworzenia Instytutu Budownictwa Mieszkaniowego, a w latach 1949–1971 jego dyrektorem. Od 1955 do 1959 był również dyrektorem Instytutu Urbanistyki i Architektury. Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy.
W 1939 przystąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, w latach 1945–1948 zasiadał w radzie naczelnej „lubelskiej” PPS. Od 1948 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Członek honorowy Towarzystwa Urbanistów Polskich[2]. Był autorem licznych prac z zakresu zagadnień mieszkaniowych, polityki terenowej, odbudowy i planowania miast w tym Warszawy i jej rejonu. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 162-4-23,24)[3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.