Michał Kaczorowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 września 1897
Częstochowa, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

15 marca 1975
Warszawa, Polska

Minister odbudowy
Okres

od 11 czerwca 1945 / 5 lipca 1945[1]
do 1 kwietnia 1949

Przynależność polityczna

Polska Partia Socjalistyczna / Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Następca

Marian Spychalski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi II stopnia Medal za Warszawę 1939–1945 Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób Michała Kaczorowskiego na Starych Powązkach

Michał Kaczorowski (ur. 27 września 1897 w Częstochowie, zm. 15 marca 1975 w Warszawie) – polski ekonomista, urbanista, architekt i polityk. Minister odbudowy w latach 1945–1949, poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy.

Życiorys

Syn Leonarda i Marii. W 1915 ukończył szkołę średnią w Warszawie. Od 1915 studiował na Wydziale Ekonomicznym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1918. W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, uczestniczył w II i III powstaniu śląskim.

W 1924 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Był specjalistą w dziedzinie planowania przestrzennego i budownictwa. W 1930 podjął pracę w Biurze Ekonomicznym Prezesa Rady Ministrów, był redaktorem tygodnika „Polska Gospodarka”. Do 1939 pracował w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej, Ministerstwa Przemysłu i Handlu i w Ministerstwie Skarbu.

W 1939 uczestniczył w obronie Warszawy. Podczas II wojny światowej był wykładowcą na Wolnej Wszechnicy Polskiej, do 1944 – członkiem Konspiracyjnej Komisji Urbanistycznej. Był pracownikiem Biura Planu Regionalnego i Biura Planu Krajowego. W 1944 był kierownikiem Biura Planowania i Odbudowy przy Polskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego.

Od 11 czerwca 1945 do 1 kwietnia 1949 był ministrem odbudowy kraju w Rządzie Tymczasowym, Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej i pierwszym rządzie Józefa Cyrankiewicza, w latach 1946–1949 prezesem Głównego Urzędu Planowania Przestrzennego. Od 1947 był profesorem na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Był wiceprzewodniczącym Komisji Planowania Regionalnego Warszawy i współorganizatorem Towarzystwa Osiedli Robotniczych. W 1948 był inicjatorem utworzenia Instytutu Budownictwa Mieszkaniowego, a w latach 1949–1971 jego dyrektorem. Od 1955 do 1959 był również dyrektorem Instytutu Urbanistyki i Architektury. Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy.

W 1939 przystąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, w latach 1945–1948 zasiadał w radzie naczelnej „lubelskiej” PPS. Od 1948 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Członek honorowy Towarzystwa Urbanistów Polskich[2]. Był autorem licznych prac z zakresu zagadnień mieszkaniowych, polityki terenowej, odbudowy i planowania miast w tym Warszawy i jej rejonu. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 162-4-23,24)[3].

Wybrane publikacje

  • Zagadnienia ekonomiki projektowania architektonicznego (1958)
  • Początki odbudowy kraju i stolicy (1979)

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 5 lipca 1945 Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej zyskał uznanie międzynarodowe.
  2. 90 lat. Towarzystwo Urbanistów Polskich. Wydawnictwo jubileuszowe. Warszawa: TUP, 2013.
  3. Cmentarz Stare Powązki: KATARZYNA KACZOROWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-07].
  4. M.P. z 1947 r. nr 74, poz. 490 („w II rocznicę P.K.W.N. w wyróżnieniu zasług na polu pracy nad odrodzeniem państwowości polskiej, nad utrwaleniem jej podstaw demokratycznych i w odbudowie kraju”).
  5. M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 („za pracę w dziele odzyskania niepodległości”).
  6. M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 („w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”).
  7. M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 – Uchwała Rady Państwa z dnia 14 stycznia 1955 r. nr 0/123 – na wniosek Ministra Budownictwa Miast i Osiedli.

Bibliografia

  • Jerzy Waldorff, Hanna Szwankowska, Danuta Jendryczko, Barbara Olszewska, Zofia Czyńska: Cmentarz Powązkowski w Warszawie z 1984.
  • Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991. Warszawa: PWN, 1991, s. 367. ISBN 83-01-10386-8. OCLC 69290887.
  • Encyklopedia Warszawy z 1994.
  • Leksykon historii Polski z 1995.
  • Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
  • Informacje w BIP IPN.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się