Miazga zęba (łac. pulpa dentis) – tkanka wypełniająca jamę zęba (komorę, kanały oraz kanały boczne i komorowo-ozębnowe). Jest to bogato unerwiona i unaczyniona, dojrzała tkanka łączna typu embrionalnego, podobna do tej występującej w pępowinie[1]. Niektórzy autorzy klasyfikują ją jako tkankę łączną galaretowatą niedojrzałą[2]. Przez otwór anatomiczny, kanały boczne i komorowo-ozębnowe łączy się z przyzębiem[2].
Wraz z zębiną stanowi jedność strukturalno-funkcjonalną, czyli endodontium.
W zależności od położenia wyróżnia się[3]:
Miazga zębowa toleruje temperaturę w zakresie 25–42 °C[2].
Morfologicznie można wyróżnić w niej kilka warstw[2]:
Miazga pełni przede wszystkim funkcję odżywczą – sieć naczyń krwionośnych zapewnia dostarczanie substancji odżywczych i tlenu do zęba i umożliwia ciągłą kontrolę zawartości substancji mineralnych oraz naprawę tkanek. Równie ważną funkcją jest funkcja czuciowa, tj. rejestruje ból bez względu na rodzaj bodźca i jego lokalizację. Miazga pełni również funkcję twórczo-odtwórczą, gdyż to dzięki komórkom miazgi zachodzi tworzenie zębiny podczas rozwoju i później ewentualna jej naprawa. Z tą funkcją wiąże się również funkcja obronna, polegająca na tworzeniu zębiny naprawczej, obronnej, sklerotycznej oraz na odpowiedzi wielu komórek odpornościowych[2].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.