Śmigłowiec Mi-10K | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
Zakłady Lotnicze Rostwiertoł w Rostowie nad Donem |
Konstruktor |
Biuro konstrukcyjne Michaiła Mila, |
Typ |
śmigłowiec transportowy i pasażerski |
Konstrukcja |
metalowa |
Załoga |
5 osób |
Historia | |
Data oblotu |
15 czerwca 1960 |
Lata produkcji |
1960-1971 |
Dane techniczne | |
Napęd |
2 silniki turbowałowe D-25 |
Moc | |
Wymiary | |
Średnica wirnika |
35,00 m |
Długość |
41,89 m |
Długość kadłuba |
32,86 m |
Wysokość |
9,90 m |
Masa | |
Własna |
27 000 kg |
Użyteczna |
do 15 000 kg (ładunek na platformie) |
Startowa |
43 700 kg (Mi-10K - 38 000 kg) |
Zapas paliwa |
5 605 l |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
250 km/h |
Prędkość przelotowa |
180 km/h (z ładunkiem, gdy masa łączna wynosi 38 000 kg) |
Pułap |
4 800 m (maksymalny) |
Zasięg |
640 km |
Dane operacyjne | |
Przestrzeń ładunkowa | |
kabina ładunkowa: 14,04 m × 2,50 m (szerokość) × 1,68 m (wysokość), ok. 59 m³ platforma na podwoziu: 8,53 m × 3,54 m | |
Użytkownicy | |
ZSRR | |
Rzuty | |
Mi-10 (ros. Ми-10, kod NATO: Harke) – radziecki śmigłowiec transportowy i pasażerski opracowany w 1960 roku w biurze konstrukcyjnym Michaiła Leontowicza Mila.
Prace nad śmigłowcem Mi-10 rozpoczęły się w 1960 roku, na bazie śmigłowca Mi-6, prototyp został oblatany 15 czerwca 1960 roku. Produkcję seryjną tego śmigłowca rozpoczęto w 1960 roku. Śmigłowiec produkowany w Rostowie nad Donem w kilku wersjach. Choć konstrukcja była podobna, wersje różniły się wyposażeniem, przystosowanym do zadań, jakie miały wykonywać.
Śmigłowiec produkowany był w następujących wersjach:
Łącznie w latach 1960–1971 wyprodukowano 55 śmigłowców Mi-10 wszystkich wersji.
Śmigłowiec był użytkowany w wojsku radzieckim, jak również w lotnictwie cywilnym, szczególnie na terenie Syberii.
Jeden egzemplarz Mi-10, został użyty w czasie wojny w Afganistanie, jako śmigłowiec walki elektronicznej. Przenosił on, na zewnętrznej platformie, kontener z aparaturą zakłócającą.
Mi-10 jest śmigłowcem dwusilnikowym o układzie jednowirnikowym ze śmigłem ogonowym. Wirnik nośny pięciołopatowy, ogonowy – czterołopatowy. Podwozie czteropodporowe stałe. Charakterystyczną cechą tego śmigłowca jest długi i smukły kadłub oraz szeroko rozstawione wysokie podwozie, dzięki czemu może on najeżdżać na przedmioty o dość dużych gabarytach. Ładunki mogą być umieszczane wewnątrz kadłuba przy pomocy podnośnika hydraulicznego bądź mocowane na platformie między goleniami podwozia. Wewnątrz jest miejsce dla 28 pasażerów.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.