Meteor – świecący ślad, jaki zostawia po sobie meteoroid poruszający się w atmosferze ziemskiej[1]. Jasny ślad powstaje w wyniku świecenia par ulatniających się z powierzchni meteoroidu oraz z nagrzanych i zjonizowanych gazów atmosfery wzdłuż trasy jego przelotu. Niektóre meteoroidy pozostawiają za sobą ślad złożony z „dymu”, który powstaje z jego cząstek oderwanych od jego powierzchni w procesie ablacji[2]. Meteory są potocznie nazywane „spadającymi gwiazdami”.
Według oficjalnej definicji Międzynarodowej Unii Astronomicznej meteor to świecący ślad, ale bardziej ogólnie także obiekt, który jest związany z tym zjawiskiem:
Encyklopedia PWN definiuje meteor tylko jako „świetlny ślad”:
Nazwa „meteor” pochodzi z greckiego słowa μετέωρος meteōros oznaczającego „zawieszony w powietrzu” (μετά metá, 'poza' i ἀείρω aeírō, 'zawieszać').
Meteory powstają po wejściu w atmosferę Ziemi meteoroidu. Już na wysokości około 300 km, w wyniku dużej prędkości ruchu, powietrze w pobliżu meteoroidu rozgrzewa się. Po osiągnięciu temperatury około 2000 °C, do czego zazwyczaj dochodzi na wysokości około 115 km, oderwane z powierzchni meteoroidu cząstki tworzą „ogon” składający się z jonów i elektronów. W tej fazie lotu meteoroid zaczyna spowalniać i tracić masę. Zjonizowane atomy w plazmowym ogonie meteoroidu tracą energię w procesie emisji fotonów, ogon spadającego obiektu staje się widzialny z powierzchni ziemi jako jasny meteor[5].
Prędkość meteoroidów wchodzących w atmosferę Ziemi mieści się w przedziale od około 12 do 72 km/s[6].
Większość meteoroidów zostaje spalonych w atmosferze w procesie ablacji wywołanej tarciem; nieliczne, które spadają na powierzchnię naszej planety, określane są mianem meteorytów[6][7].
Szacuje się, że codzienne w atmosferę Ziemi wpada około 274 ton materiałów kosmicznych (108 kg w skali rocznej), ale większość tego typu wydarzeń pozostaje niezauważona, ponieważ są to bardzo małe ziarenka skalne. Większe meteoroidy o średnicy do dziesięciu metrów zderzają się z Ziemią co około godzinę, ale i te wydarzenia zazwyczaj pozostają niezauważone, chyba że następują nad gęsto zamieszkanymi terenami[8]. Zderzenia meteoroidów o wielkości około dwudziestu metrów zdarzają się co kilkadziesiąt do 100 lat[9][10], a o rozmiarach większych niż 100 metrów – nie częściej niż co tysiąc lat[8].
Bardzo jasne meteory znane są jako bolidy, w zależności od ich jasności dzielone są na trzy typy:
Różnią się one od siebie jasnością. Bolidy przekraczają jasność -4m. Bolid dzienny widoczny jest w dzień. Superbolid ma jasność przekraczającą -15m, więc jest o wiele jaśniejszy od Księżyca w pełni. Niektórym bolidom towarzyszą efekty akustyczne, najczęściej przypominające grzmot lub pisk opon.
Spartanie uznawali meteor za znak mówiący o tym, że król zgrzeszył i powinien abdykować. Rzymianie zaś za wysłanego przez Jowisza zwiastuna burzy, zapowiedź narodzin dziecka lub innych doniosłych wydarzeń. W folklorze chrześcijańskim stanowi znak, że dusza opuściła czyściec, ostrzeżenie przed najazdem lub śmiercią. W folklorze muzułmańskim spadające gwiazdy to kamienie ciskane przez anioły, aby odpędzić dżinny od nieba.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.