Mastif tybetański
Ilustracja
Mastif tybetański o umaszczeniu czarnym podpalanym
Inne nazwy

do-khyi,
dog tybetański,
mastyf tybetański

Kraj pochodzenia

Tybet

Wymiary
Wysokość

60–66 cm

Masa

ok. 70 kg

Klasyfikacja
FCI

Grupa II, sekcja 2,
wzorzec nr 230[1]

AKC

Working

ANKC

Grupa 6 (Utility)

KC(UK)

Working

NZKC

Utility

UKC

Grupa 1 - Guardian Dog

Wzorce rasy
  • FCI
  • AKC
  • ANKC
  • KC(UK)
  • NZKC
  • UKC

Mastif tybetański (oryginalna nazwa do-khyi) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana w Tybecie do zaganiania zwierząt i do stróżowania. Obecnie hodowany jest jako pies wystawowy, stróżujący i pies-towarzysz.

Rys historyczny

Istnieje wiele spekulacji na temat pochodzenia i historii mastifa tybetańskiego dlatego, że Tybet był krajem pozostającym w dużej izolacji wobec innych kultur. Rodzima nazwa – do khyi – oznacza „trzymanego na uwięzi”. Oddaje ona użytkowość tego psa, który w nocy strzegł stad zwierząt hodowlanych i dobytku, a w ciągu dnia, musiał być wiązany u wejścia do namiotu. Starożytni autorzy (Arystoteles, Megastenes) przytaczają opisy „psów indyjskich” odpowiadające dogowi tybetańskiemu, który z górzystych rejonów Tybetu trafił do Indii. Stąd rozprzestrzenił się na tereny Persów i Asyryjczyków. Według opinii takich badaczy jak Croxton-Smith, Hauck lub Hancock nazwa mastif jest myląca, a oni sami nazwaliby go jako „tybetańskiego psa pasterskiego i owczarskiego”. Ze względu na funkcjonalność porównywali do khyi do takich górskich ras jak: kuwasz, berneński pies pasterski czy karabasz. Na przestrzeni wieków na terenach górzystych zarówno Azji, jak i Europy wyewoluowały podobne cechy fenotypowe dla wielu ras psów kształtujących się niezależnie od siebie. Selekcja osobników ras górskich odbywała się drogą naturalną (eliminacja osobników powstałych z chowu wsobnego posiadających trwałe defekty), jak i na skutek ingerencji człowieka (preferowane psy o konkretnym zestawie cech charakterologicznych i fizycznych). Stąd podobieństwo niektórych ras nie wynika z kontaktów cywilizacyjnych różnych kultur, lecz z podobnych warunków bytowania. To było powodem błędnych hipotez, np. że mastif tybetański jest przodkiem wszystkich psów dogowatych. Fascynacja ludzi z czasów starożytnych tym psem spowodowała, że był obiektem wielu prac artystycznych (rzeźb, wizerunków). To m.in. na ich podstawie naukowcy toczą współczesny spór na temat cech łączących do khyi z innymi psami molosowatymi[potrzebny przypis].

Mastify tybetańskie dały początek większości europejskich mastifów. Trafiły do Europy w połowie XIX wieku, w okresie, gdy rasie groziło wyginięcie. Pierwsze jego hodowle podjęli hodowcy brytyjscy[2].

Wygląd

Budowa

Głowa mastifa tybetańskiego z wyraźnie zaznaczonym płomieniem
  • oczy brązowe, średniej wielkości, głęboko osadzone;
  • uszy w kształcie serca, opadające;
  • szyja silna, ze zwisającym podgardlem;
  • tułów masywny;
  • mocne kończyny o silnym kośćcu;
  • ogon długi, zakręcony na zad.

Szata

Włos długi, prosty, układający się w kryzę, puszysty na ogonie, podszerstek jest gęsty.

Umaszczenie

Dopuszczalne umaszczenie od intensywnie czarnego, po podpalane i brązowe (złotobrązowe), także szare z podpalaniami. Wiele psów posiada znaczenia w barwie rudobrązowej nad oczyma, na klatce piersiowej i łapach, zwane "płomieniem".

Zachowanie i charakter

Mastif tybetański jest psem o żywym temperamencie, z tendencją do dominacji. Należy od początku hodowli psa tej rasy postępować zdecydowanie i konsekwentnie, a mimo to po dłuższym okresie wychowywania może mieć skłonności np. do niepohamowanej chęci zabawy. Wykazuje czujność i odwagę w gospodarstwie domowym, nieufność wobec obcych. Osobniki żyjące w Tybecie są wychowywane na psy bardzo ostre w sygnalizowaniu i reagowaniu na niebezpieczeństwo, bądź na potencjalnych intruzów. Wynika to z występowania tam specyficznych warunków geograficznych i społecznych (duże odległości między domostwami, stosunkowo mała liczba sąsiadów i wysokie ryzyko grabieży ze strony grasujących band). W wyniku odpowiedniego wychowania pies ten może być psem spokojnym, chętnie dostosowującym się do poleceń, bez oznak agresji. Warunkiem udanego kontaktu z psem jest dobra znajomość i pełna akceptacja jego charakteru.

Popularność w Polsce

Rasa mało rozpowszechniona, chociaż spotykana coraz częściej.

Klasyfikacja FCI

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego[3]. Nie podlega próbom pracy[1].

Długość życia

Oczekiwana długość życia psów tej rasy wynosi około 11 lat[2].

Przypisy

  1. a b Wzorzec rasy nr 230 (FCI Standard N° 230) (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
  2. a b Bruce Fogle: Wielka encyklopedia: Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 255. ISBN 83-7079-672-9.
  3. Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny

Bibliografia

  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 1998, s. 230. ISBN 83-7073-122-8.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się