| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja | |
| Załoga |
8 |
| Historia | |
| Prototypy |
1916 |
| Produkcja | |
| Wycofanie |
1918 |
| Egzemplarze |
150 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
1 silnik gaźnikowy, 6-cylindrowy Daimler o mocy 105 KM |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
6–12 mm (grubość) |
| Długość |
7,93 m |
| Szerokość |
4,19 m |
| Wysokość |
2,45 m |
| Masa |
28 ton (własna) |
| Osiągi | |
| Prędkość |
6 km/h (w terenie) |
| Zasięg pojazdu |
30 km (po drodze) |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| Wersja męska 2 armaty sześciofuntowe (długolufowe) kalibru 57 mm 3 karabiny maszynowe Hotchkiss Wersja żeńska 5 ciężkich karabinów maszynowych Hotchkiss | |
| Użytkownicy | |
 Wielka Brytania
| |
Mark I – brytyjski czołg z okresu I wojny światowej, którego prototypem był Little Willie.
Po udanych próbach terenowych w styczniu i lutym 1916, które wykazały, że Mark I sprawnie pokonywał 2,5 metrowe okopy i zasieki z drutu kolczastego, pojazd został skierowany do produkcji. Angielska nazwa czołgu – Tank oznaczająca zbiornik, została użyta, aby zmylić wywiad wroga. Dodatkowo zakamuflowano przedsięwzięcie, twierdząc oficjalnie, że zakłady produkują zbiorniki na zamówienie Rosji.
W sumie wyprodukowano 150 czołgów Mark I w wersji „żeńskiej” (wyposażone w 5 ciężkich karabinów maszynowych) i „męskiej” (wyposażone w 2 armaty kalibru 57 mm i 3 karabiny maszynowe umieszczone w sponsonach). Największą wadą czołgu była jego awaryjność – po kilku godzinach walki pojazd nadawał się do kapitalnego przeglądu. Dodatkowo odczuwalny dla załogi był brak amortyzacji, wyciszenia oraz skutecznej wentylacji[1].
Na podstawie czołgu Mark I skonstruowano brytyjskie samobieżne działo polowe Gun Carrier Mark I, które weszło do służby w 1917.
15 września 1916, 49 czołgów Mark I miało wspomagać atak piechoty brytyjskiej w bitwie nad Sommą. Na linię frontu dotarły tylko 32 czołgi, z czego 5 ugrzęzło w podmokłym terenie, a 9 uległo awarii. Pozostałe 18 wozów nie odegrało decydującej roli w przebiegu walk gdyż atakowały w znacznym rozproszeniu (w grupach po dwa, trzy wozy) na nieprzyjaznym terenie, pomimo to były zaskoczeniem dla Niemców. Użycie ich zaowocowało znacznym zmniejszeniem strat. 17 września w sztabie brytyjskiego dowódcy, generała Douglasa Haiga, znaleźli się pułkownik Ernest Swinton i porucznik Albert Gerald Stern, obaj zaangażowani w rozwój broni pancernej. Generał Haig był jednak sceptycznie nastawiony do nowego wynalazku i nie spowodował szerszego i bardziej celowego wykorzystania czołgów. Okazało się to błędem, ponieważ ich pojawienie się na linii frontu zaskoczyło Niemców w równym stopniu, jak generała Haiga ich skuteczność. Gdy okazało się, że czołgi zrobiły we froncie wyrwę o szerokości kilkunastu kilometrów i głębokości kilkudziesięciu, wojska Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego nie mogły wykorzystać powodzenia, ponieważ zaopatrzenie pozostało daleko w tyle i czołgi z braku amunicji wycofano na tyły.
| Czołgi amerykańskie | |
|---|---|
| Czołgi brytyjskie |
|
| Czołgi francuskie | |
| Czołgi niemieckie | |
| Czołgi włoskie | |
| Prototypy i projekty |
Czołgi I wojny światowej w Wikimedia Commons
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
