Studia leśnicze musiał przerwać ze względu na wybuch I wojny światowej, podczas której walczył w Legionach Polskich[2], w kompanii technicznej. 1 sierpnia 1916 roku awansował na chorążego[3]. Później służył w Wojsku Polskim, a po 1921[1] wrócił do studiów, które ukończył w roku 1923. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 157. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Do 1923 roku pełnił służbę w 2 pułku saperów w Puławach[4]. W następnym roku został przeniesiony do rezerwy. Posiadał przydział w rezerwie do 2 pułku saperów[5].
Był jednym z wybitniejszych polskich taterników okresu międzywojennego. Dokonał wielu pierwszych wejść, specjalizował się głównie we wspinaczce zimowej. Traktował taternictwo jako połączenie sportu, nauki i sztuki. Z bratem Adamem rozpoczął wędrówki po Tatrach jeszcze przed I wojną światową, po wojnie zaczęli zajmować się też taternictwem. Także pozostali bracia Sokołowscy brali udział we wspinaczkach, jednak to Marian i Adam osiągnęli największe sukcesy[2]. W latach powojennych wokół Mariana Sokołowskiego utworzyła się grupa nazywana Sokołowszczyzną, do której oprócz Adama należeli też Karol Wallisch, Jan Kazimierz Dorawski[1], Kazimierz Mischke i inni[2]. Na bazie Sokołowszczyzny w 1924 roku powstawała Sekcja Taternicka AZS w Krakowie, której pierwszym prezesem (1924–1928) został Marian Sokołowski. W latach 1935–1936 i 1937–1939 pełnił funkcję pierwszego prezesa Klubu Wysokogórskiego. W tym czasie udało się zorganizować liczne wyprawy górskie w dalsze rejony, m.in. w Kaukaz pod kierunkiem samego Sokołowskiego[1].
Po zakończeniu wojny jego prochy zostały przeniesione na Cmentarz Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku (kw. L-I-2)[7]. Został odznaczony honorowym członkostwem Klubu Wysokogórskiego (1937)[1].
Grób Mariana Sokołowskiego na Cmentarzu na Pęksowym Brzyzku
próba pierwszego przejścia północno-wschodniej ściany Rumanowego Szczytu (1926, z Janem Kazimierzem Dorawskim, Korowiczem, Stefanem Makowskim i Mieczysławem Szczuką),
drugie zimowe przejście północnej ściany Łomnicy (kwiecień 1927, z Dorawskim, Witoldem Dobrowolskim i Janem Dürrem),
Wiatr halny i wpływ jego na roślinność [w:] „Przyrodnik” 1/1924,
Taternictwo a ochrona przyrody [w:] „Ochrona Przyrody” 4/1924,
Po śnieżnej grani [w:] „Wierchy” 3/1925,
O wprowadzeniu ochrony przyrody do nauczania szkolnego [w:] „Ochrona Przyrody” 5/1925,
Wspomnienia zimowe z Koziego Wierchu [w:] „Orli Lot” 6/1925,
O istocie i drogach nowoczesnego taternictwa [w:] „Taternik” 1925,
Die Pflanzenassoziationen der nördlich vom Giewont gelegenen Täler [w:] „Bulletin International de l'Académie Polonaise des Sciences et des Lettres (Cracovie), Classe des Sciences Mathématiques et Naturelles”, wraz z Władysławem Szaferem, 1926,
Zespoły roślinne i flora doliny Morskiego Oka [w:] „Rozprawy Wydziału Matematyczno-przyrodniczego Polskiej Akademii Umiejętności”, wraz z Bogumiłem Pawłowskim i Karolem Wallischem, 1927,
Wiatry w Tatrach [w:] „Wierchy” 5/1927,
Porażka [w:] „Wierchy” 5/1927,
O górnej granicy lasu w Tatrach, Kraków 1928,
Utrwalenie moreny nad Morskim Okiem [w:] „Ochrona Przyrody” 7/1928,
Paszenie w lasach i jego wpływ na życie lasu [w:] „Sylwan” 47/1929,
Projekt rezerwatu limbowego w Dolinie Suchej Kasprowej [w:] „Ochrona Przyrody” 13/1933,
Szkody od powału w lasach tatrzańskich i sposoby zapobiegania im w zakresie hodowli lasu, Kraków 1934,
Szata roślinna Tatr Polskich, Zakopane 1935,
Wantule [w:] „Ochrona Przyrody” 16/1936, wraz ze Stanisławem Sokołowskim juniorem,
O szacie leśnej Tatr [w:] „Wierchy” 16/1938, wraz z Maciejem Zajączkowskim,
Lasy urwiskowe [w:] „Przyroda i Technika” 17/1938, wraz z Maciejem Zajączkowskim[1].
↑ abcdeBolesław Chwaściński: Z dziejów taternictwa. O górach i ludziach. Warszawa: Sport i Turystyka, 1988, s. 154–158, 160–162, 200. ISBN 83-217-2463-9.
↑Piotr Köhler: Botanika w Towarzystwie Naukowym Krakowskim, Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Umiejętności (1815-1952). Kraków: 2002.brak strony w książce
