Marguerite Duras (1993) | |
Prawdziwe imię i nazwisko |
Marguerite Donnadieu |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
4 kwietnia 1914 |
Data i miejsce śmierci | |
Zawód | |
Marguerite Duras, właśc. Marguerite Donnadieu (ur. 4 kwietnia 1914 w Gia Định, koło Sajgonu we francuskich Indochinach; zm. 3 marca 1996 w Paryżu) – francuska pisarka, scenarzystka i reżyserka.
Urodziła się na terenie należącym współcześnie do Wietnamu, wówczas jednak była to jedna z prowincji we francuskich Indochinach. Jej rodzice byli francuskimi nauczycielami. Ojciec zmarł, gdy pisarka miała 4 lata[1]. Mieszkała z matką w Phnom Penh, Vinh Long i Hanoi[2]. Całe dzieciństwo spędziła w Indochinach, które stanowić będą wielokrotnie inspirację dla jej twórczości. W wieku 18 lat udała się do Francji, gdzie rozpoczęła studia. Początkowo studiowała matematykę, potem nauki polityczne, w końcu prawo[3]. Następnie pracowała jako archiwistka i badaczka dla francuskiego urzędu ds. kolonii[3].
W 1939 roku wyszła za mąż za pisarza Roberta Antelme'a[3]. W 1940 roku opublikowała jedyną książkę, która ukazała się pod jej rodowym nazwiskiem Donnadieu, był to zbiór felietonów propagandowych L’Empire français[3]. W czasie wojny współpracowała z grupą ruchu oporu, której przywódcą był François Mitterrand. W 1944 jej mąż został aresztowany i znalazł się w obozie w Dachau, udało mu się jednak przeżyć i powrócić do Francji[3]. W 1944 roku wstąpiła do partii komunistycznej, z której została wykluczona w 1950[4].
Jej pseudonim artystyczny (Duras) był zainspirowany nazwą wioski w departamencie Lot i Garonna, gdzie znajdował się dom jej ojca. Pierwszą książkę pod pseudonimem opublikowała w 1943 roku, było to opowiadanie Les Impudents[3].
Szerszej publiczności objawiła się dzięki powieści Un barrage contre le Pacifique (1950), w której pojawia się wiele wątków autobiograficznych. W latach 50. i 60. pracowała jako dziennikarka w lewicowym piśmie France-Observateur, publikowała artykuły krytykujące rasizm we Francji i francuską politykę kolonialną, zwłaszcza w Algierii[5]. Nakłady czasopisma były konfiskowane przez francuską cenzurę za krytyczne opisy wojny w Algierii[6].
Punktem zwrotnym w jej karierze był scenariusz filmu Hiroszima, moja miłość (Hiroshima mon amour). Film był pozytywnie przyjęty podczas Festiwalu w Cannes, Duras była nominowana do Oscara w kategorii najlepszy scenariusz[7]. W tym samym roku Złotą Palmę w Cannes zdobył obraz, którego scenariusz współtworzyła (Tak długa nieobecność)[6].
W maju 1968, wspólnie m.in. z Maurice'em Blachotem współtworzyła komitet studentów i pisarzy, którego celem miał być „radykalny komunizm myśli”. Sprzeciwiała się polityce generała De Gaulle'a, w której widziała nacjonalistyczne wartości. Jednocześnie była mocno krytyczna wobec postawy Francuskiej Partii Komunistycznej[8].
W latach 60. stworzyła liczne scenariusze filmowe, w 1969 roku postanowiła również zająć się reżyserią. Jej pierwszy film nosił tytuł Détruire, dit-elle[9]. W latach 70. i 80. wyreżyserowała kilkanaście innych filmów[9].
Przez całe życie stworzyła wiele powieści, dobrze przyjmowanych przez krytykę, ale jej największym sukcesem okazała się wydana w 1984 powieść Kochanek (L'Amant), za którą otrzymała nagrodę Goncourt.
Jej twórczość obejmuje blisko 40 powieści i 10 sztuk teatralnych. Sama wyreżyserowała 19 filmów pełno i krótkometrażowych, m.in. India Song i Les enfants.
Marguerite Duras zmarła 3 marca 1996 w Paryżu, została pochowana na cmentarzu Montparnasse.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.