Magnitogorsk
Магнитогорск
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Rosja

Obwód

 czelabiński

Data założenia

1929

Prawa miejskie

1931

Zarządzający

Siergiej Bierdnikow↗

Powierzchnia

392,35 km²

Populacja (2020)
• liczba ludności
• gęstość


413 253[1]
1053,28 os./km²

Nr kierunkowy

+7 (35 19)

Kod pocztowy

455xxx

Tablice rejestracyjne

74

Położenie na mapie obwodu czelabińskiego
Mapa konturowa obwodu czelabińskiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Magnitogorsk”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Magnitogorsk”
Ziemia53°25′N 58°58′E/53,416667 58,966667
Strona internetowa
Magnitogorsk w 1930 roku

Magnitogorsk (ros. Магнитогорск) – miasto przemysłowe w południowej Rosji, w obwodzie czelabińskim, na Uralu. Położone w Europie i Azji. Niedaleko od granicy rosyjsko-kazachskiej.

Dane ogólne

Historia

Pierwsza osada na azjatyckim brzegu Uralu została założona w 1743 roku ukazem cesarzowej Elżbiety Romanowej i zasiedlona kozakami orenburskimi. Lewobrzeżny Magnitogorsk założony został w 1929 roku. Osada otrzymała prawa miejskie w 1931 roku. Miasto zostało bardzo rozbudowane podczas pierwszego planu pięcioletniego (lata 1928–1932).

Gospodarka

Obecnie miasto jest ważnym ośrodkiem przemysłu metalurgicznego, maszynowego, chemicznego i siedzibą wytwórni fortepianów. Większość z obiektów przemysłowych ulokowana jest na azjatyckim brzegu rzeki Ural. Wielki kombinat metalurgiczny spowodował, że miasto znajduje się w pierwszej 25 najbardziej zanieczyszczonych miast na świecie. Z tego też powodu tylko co czwarte dziecko rodzi się zdrowe[2][niewiarygodne źródło?].

W latach 80. i 90. na terenie Kombinatu Metalurgicznego w Magnitogorsku polskie przedsiębiorstwa budowały nowoczesną walcownię „Walcownia 2000”. W mieście, przy ulicy Turgieniewa, powstało osiedle z całą infrastrukturą, gdzie mieszkali polscy pracownicy, część z nich do 1991 zamieszkiwała przy ulicach Engelsa i Truda, pomiędzy osiedlami kursowały polskie autobusy Transbudu, które również przewoziły pracowników na teren budowy. Na osiedlach znajdowały się sklepy, stołówki (trzy również na terenie budowy), przychodnia, biblioteka, celnica, bar („Gniazdo orłów”), radiowęzeł, wędliniarnia, kaplica i wiele innych obiektów, które po zakończeniu budowy zostały przekazane władzom miasta. Osiedle przy ulicy Turgieniewa, popularnie zwane KBO, znajdowało się zaledwie 300 metrów od brzegu rzeki Ural w części europejskiej, niemal naprzeciwko budowanej walcowni. Specjaliści z Polski – budowlańcy, głównie zbrojarze, betoniarze, spawacze, cieśle budowlani, elektrycy, operatorzy i konserwatorzy sprzętu budowlanego przyjeżdżali do Magnitogorska na kontrakty, które wynosiły nawet trzykrotne zarobki w Polsce (płacone w rublach, dolarach i pod koniec w złotówkach przeliczeniowych). W zaopatrzeniu obowiązywała reglamentacja, w budynku dyrekcji budowy były drukowane wewnętrzne kartki przydziału, między innymi: wędlin, jajek, papierosów, alkoholu, respektowane w „polskich” sklepach.

Komunikacja miejska

Tramwaje

Długość sieci tramwajowej w Magnitogorsku wynosi ponad 70 km. Kursuje po niej ponad 30 linii, obsługiwanych przez około 400 wagonów, głównie KTM-5 ponadto KTM-8, KTM-8M i kilka KTM-19. Najczęściej jako składy dwuwagonowe. Częstotliwość kursowania jest znacznie większa niż w innych syberyjskich miastach. Magnitogorsk jest jednym z dwóch miast, w których można zmienić kontynent podczas podróży tramwajem[2]. Na moście łączącym dwa brzegi rzeki Ural, przez który przejeżdżają tramwaje, znajduje się kwadratowa bryła symbolizująca oddzielenie części europejskiej od azjatyckiej.

Autobusy

Poza tramwajami, w Magnitogorsku jeżdżą autobusy miejskie.

Nauka

Magnitogorsk jest też ośrodkiem naukowym (szkoły wyższe).

Sport

Ludzie związani z Magnitogorskiem

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Magnitogorskiem.

Przypisy

  1. Численность населения Российской Федерации по муниципальным образованиям на 1 января 2020 года [online] [dostęp 2021-03-15].
  2. a b Tomasz Gierzyński, Marcin Stiasny. Tramwaje na Uralu (2). „Świat kolei”. 2/2008, s. 46–53. Łódź: EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. 

Linki zewnętrzne

  • Oficjalna strona miasta. magnitka.clink.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-21)]. (ros.).
  • Zdjęcia Magnitogorsk (ros.)

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się