Maciej Terlecki
Data i miejsce urodzenia

9 marca 1977
Pruszków

Wzrost

177 cm

Pozycja

pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1989–1992 Znicz Pruszków
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1992–1993 Polonia Warszawa 3 (0)
1993–1994 RSC Anderlecht 0 (0)
1994–1997 ŁKS Łódź 62 (7)
1997–1999 Widzew Łódź 67 (6)
2001 Orlen Płock 4 (0)
2001 Ruch Chorzów 2 (0)
2002 Stomil Olsztyn 12 (4)
2002–2003 Widzew Łódź 24 (0)
2003–2004 Wisła Płock 17 (1)
2004 Pogoń Szczecin 8 (0)
2004–2005 Radomiak Radom 32 (9)
2006 Polonia Warszawa 4 (0)
2006–2007 Radomiak Radom
2007 Pelikan Łowicz 12 (0)
2008 Milan Milanówek
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
 Polska U-15
 Polska U-16
 Polska U-17
 Polska U-19
 Polska U-21
1999  Polska 1 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2008 Milan Milanówek
2011–2013 GLKS Nadarzyn
2014– PKS MUSTANGI
2020– Passovia Pass
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Maciej Terlecki (ur. 9 marca 1977 w Pruszkowie) – polski piłkarz, mistrz Europy w 1993 w kategorii U-16. Jednokrotny reprezentant kraju (mecz z Nową Zelandią w 1999). Syn Stanisława Terleckiego.

Wychowanek Znicza Pruszków. W wieku 15 lat przeprowadził się z rodzinnego miasta do Warszawy i grał w II-ligowej Polonii. Młody pomocnik był czołowym zawodnikiem młodzieżowej reprezentacji Polski, która zdobyła mistrzostwo Europy i była 4. na mistrzostwach Świata. Terlecki po tych sukcesach wyjechał do RSC Anderlecht, ale niepowodzenie w nowym klubie zmusiło go do powrotu do kraju. Trafił do ŁKS-u. Po 2,5 roku przeniósł się do Widzewa, gdzie został nieprzychylnie powitany przez część kibiców. Szybko jednak przekonał ich o swoich umiejętnościach piłkarskich. W 1999 roku z drużyną wywalczył tytuł wicemistrza Polski.

Z powodu zaległości finansowych opuścił Widzew zimą 2000 roku i powrócił do grania w piłkę dopiero po półrocznej przerwie. Został graczem Orlenu Płock, ale miał spore zaległości treningowe i nadwagę, dlatego nie grał zbyt często. Kolejny sezon rozpoczął w Ruchu Chorzów, jednak dalej nie prezentował swoich dawnych umiejętności. Dopiero po przyjściu do Stomilu Olsztyn Terlecki odbudował formę i był jednym z najlepszych piłkarzy tej drużyny w rundzie wiosennej. Kiedy jego drużyna spadła do II ligi, postanowił poszukać nowego pracodawcy. Szybko ofertę piłkarzowi złożyli działacze Widzewa i równie szybko Terlecki przystał na warunki łódzkiej drużyny. Po sezonie przeszedł do Wisły Płock, a następnie przez pół roku grał w Pogoni Szczecin. Wiosną 2005 roku przeszedł do Radomiaka, któremu pomógł utrzymać się w II lidze. Następnie reprezentował barwy stołecznej Polonii i rozegrał w niej swój ostatni 200. mecz w najwyższej klasie ligowej. Karierę piłkarską kończył w niższych ligach. Przez krótki okres pełnił również funkcję trenera.

Uznawany za jeden z najbardziej zmarnowanych talentów w polskiej piłce nożnej[1][2][3].

Dzieciństwo i rodzina

Urodził się 9 marca 1977 roku w Pruszkowie jako drugi syn Stanisława i Ewy Terleckich. Ma dwóch braci: Tomasza (ur. 1976) i Stanisława juniora oraz siostrę Annę (ur. 1986). Ojciec Stanisław był piłkarzem reprezentacji Polski. Po tzw. aferze na Okęciu, niechciany w Polsce, zdecydował się na grę za granicą[4].

W 1981 roku Maciej Terlecki z rodziną wyjechali do Stanów Zjednoczonych i osiedlili się w Pittsburghu. Po 5 latach wrócili do Polski, a 9-letni wówczas Terlecki lepiej mówił po angielsku niż po polsku. Rodzina zamieszkała na Retkini w Łodzi. Po kilku latach przeprowadziła się do Podkowy Leśnej (skąd pochodzi matka Macieja Terleckiego)[5].

Maciej Terlecki ukończył studia dziennikarskie. Żonaty z Izabelą, farmaceutką z Łodzi, z którą ma synów Antoniego (ur. 2009) oraz Krzysztofa (ur. 2012)[5].

Kariera klubowa

Początki i wyjazd do Anderlechtu

Piłkę nożną zaczął trenować w Zniczu Pruszków. Dodatkowo szkolony był indywidualnie przez ojca, piłkarza, na boisku przyszkolnym w Żółwinie. Jako 15-latek przeprowadził się z Podkowy Leśnej do Warszawy i został zawodnikiem II-ligowej Polonii[6]. 21 listopada 1992 roku w barwach Polonii wystąpił w spotkaniu z Borutą Zgierz, w zespole razem ze swoim ojcem. W tym dniu Maciej Terlecki miał 15 lat i 257 dni i zapisał się jako najmłodszy gracz na zapleczu Ekstraklasy. Był to bezprecedensowy przypadek w historii polskiego futbolu[7].

Po występach na mistrzostwach Europy U-16 otrzymał zaproszenie z Bayernu Monachium. Po paru treningach wzbudził duże zainteresowanie u menadżerów klubu, Uli Hoeneßa i Lothara Matthäusa. Terlecki nie mógł podpisać kontraktu z działaczami niemieckiego zespołu, ponieważ przepisy niemieckiej federacji mówiły, iż zawodnik poniżej 18. roku życia nie może reprezentować barw klubu Bundesligi. Ostatecznie propozycję gry złożył mu RSC Anderlecht, z którym związał się 4-letnią umową[8]. Jako 16-letni zawodnik znalazł się w kadrze meczowej w 2 spotkaniach Ligi Mistrzów, między innymi przeciwko AC Milan[6]. Nie udało mu się jednak zadebiutować w pierwszej drużynie. W 1995 roku po 1,5-rocznych treningach wrócił do Polski.

Zgłosił się do Legii, ale ówcześni mistrzowie Polski nie mieli dla niego miejsca w składzie. Ponadto odrzucił ofertę Feyenoordu Rotterdam, który proponował mu testy. Zdecydował się pojechać na obóz do Szklarskiej Poręby z piłkarzami Lecha Poznań. 18-letni Terlecki trenował tylko tydzień. Nie został zaakceptowany przez graczy poznańskiego klubu i wrócił do domu. – „Nie chcę komentować opinii trenera Szukiełowicza, nie sądzę jednak, bym miał ze sobą problemy – komentował Maciej Terlecki. – Ostatnio było wokół mnie za dużo szumu, potrzebuję spokoju. Chcę polubownie załatwić sprawę z Belgami, ale nie wiem, co oni o tym myślą. Być może dostanę szansę w Anderlechcie. Nie wykluczam też przejścia do innego zespołu[9].

ŁKS Łódź

Wiosną 1995 roku trafił do ŁKS-u Łódź. W polskiej ekstraklasie zadebiutował w 18. kolejce, rozgrywając cały mecz przeciwko Lechowi Poznań. W debiucie w 58. minucie strzelił bramkę, dającą łodzianom wyrównanie. Ostatecznie ŁKS zwyciężył 2:1. Do końca sezonu Terlecki był zawodnikiem wyjściowej „jedenastki” swojej drużyny. Rozegrał 10 spotkań, w tym 6 pełnych. Rozgrywki ligowej zakończył z łódzkim klubem na 7. miejscu[10].

W kolejnym sezonie był jedną z wiodących postaci ŁKS-u. Pierwszą bramkę strzelił w 6. serii spotkań, dającą zwycięstwo 1:0 nad Stalą Mielec. Z kolei w 11. kolejce w wygranym 3:1 meczu z Pogonią Szczecin otworzył wynik, uderzając piłkę z 30 metrów. Futbolówka nabrała rotacji i wpadła pod spojeniem słupka i poprzeczki bramki bronionej przez Radosława Majdana. Trafienie to zostało wybrane bramką roku w 1995, w ramach piłkarskiego telewizyjnego magazynu „Gol”, przy ogromnej przewadze głosów[11]. Z łodzianami Terlecki zajął 4. miejsce w klasyfikacji końcowej, tracąc trzy punkty do trzeciego, dającego udział w kwalifikacjach do europejskich pucharów. Rozegrał prawie wszystkie spotkania ligowe. Ponadto 2-krotnie musiał pauzować za kartki[12]. W 1997 roku z ŁKS-em zajął 6. miejsce w lidze. Ostatnim występem Terleckiego w łódzkiej drużynie było spotkanie 33. kolejki, wygrane 5:0 z Wisłą Kraków[13]. Po zakończeniu rozgrywek zdecydował się opuścić zespół.

Widzew Łódź

Jego nowym pracodawcą został ówczesny mistrz Polski, lokalny rywal ŁKS-u – Widzew Łódź, do którego trafił za 600 tys. marek[14]. Terlecki stracił sympatię kibiców z alei Unii, na domiar tego nie został przychylnie powitany w nowym klubie. Na pierwszym sparingu z jego udziałem zebrała się kilkudziesięcioosobowa grupa kibiców, która w sposób wulgarny sugerowała piłkarzowi, żeby wrócił, skąd przyszedł. Było to spowodowane przede wszystkim tym, że Terlecki grając jeszcze w ŁKS-ie niepochlebnie wypowiadał się o Widzewie[15].

Przekonał do swoich umiejętności trenera Franciszka Smudę i stał się podstawowym graczem łódzkiej drużyny. Pierwszego gola dla Widzewa w oficjalnych rozgrywkach strzelił w pierwszym meczu rundy przedwstępnej Ligi Mistrzów, wygranym 2:0 z Neftçi PFK. W II rundzie za silna jednak okazała się AC Parma. W Pucharze UEFA natomiast łódzka drużyna odpadła już w I rundzie, przegrywając z Udinese Calcio. Przed rozpoczęciem sezonu ligowego Terlecki z Widzewem rozegrał mecz o Superpuchar Polski przeciwko Legii Warszawa, z którą przegrał 1:2. Nie zdołał również obronić ze swoim zespołem mistrzostwa kraju, zajmując dopiero 4. miejsce (mistrzem został ŁKS).

W kolejnym sezonie w Pucharze Polski dotarł do półfinału, pokonując kolejno Raków Częstochowa, Groclin Dyskobolię i Aluminium Konin. Odpadł po przegranym dwumeczu z Amiką Wronki po rzutach karnych. Przy stanie 7:8 nie strzelił decydującej „jedenastki”, przez co jego drużyna poniosła porażkę[16]. W rozgrywkach ligowych z łodzianami wywalczył wicemistrzostwo Polski, ustępując Wiśle Kraków. Krakowianie zostali jednak ukarani za korupcję, dlatego prawo gry w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów uzyskał Widzew.

Terlecki z łódzkim zespołem rozpoczął rozgrywki w II rundzie kwalifikacyjnej, dwumeczem z mistrzem Bułgarii, Liteksem Łowecz. Pierwszy mecz przegrali 1:4. Podobnie jak w poprzednim spotkaniu rewanżu Terlecki również nie wyszedł w wyjściowej jedenastce. Na początku drugiej połowy zastąpił Marka Citkę przy stanie 2:1 dla łodzian. Do końca regulaminowych 90 minut Widzew powiększył przewagę o dwa gole, a dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia. Terlecki, wybrany przez szkoleniowca Grzegorza Latę na piątego wykonawcę rzutu karnego, przy stanie 2:2 pokonał bramkarza Witomira Wutowa, dzięki czemu jego zespół awansował do III rundy eliminacyjnej. Łodzianie odpadli jednak, przegrywając rywalizację z ACF Fiorentina. W spotkaniu rewanżowym Maciej Terlecki został uznany najlepszym graczem Widzewa przez gazetę „Express Ilustrowany” (zagrał na pozycji obrońcy, zastępując Tomasza Łapińskiego)[17]. Z kolei rozgrywki Pucharu UEFA łodzianie zakończyli w II rundzie.

Klub był jednak dłużny wobec Terleckiego. Sam zawodnik otwarcie zaprotestował przeciwko nie wypłacaniu mu premii, odmawiając wyjazdu na ligowy mecz z olsztyńskim Stomilem 7 listopada 1999 roku. Od tej pory zawodnik nie umiał dojść do porozumienia z działaczami klubowymi. Po przegranym meczu 30 października 1999 z Pogonią Szczecin przestał pojawiać się na treningach, przez co został zawieszony[18]. Odszedł z Widzewa w lutym 2001 roku po tym, jak prawie rok nie grał i nie trenował[19].

Powrót na boiska

Po półrocznej przerwie powrócił do grania w piłkę. Odbył treningi ze Śląskiem Wrocław, ale ostatecznie został graczem Orlenu Płock. Miał spore zaległości treningowe i nadwagę, dlatego nie grał zbyt często. Wystąpił jedynie w 4 spotkaniach ligowych rundy wiosennej (2000/01), a jego zespół spadł do II ligi. Potem przez pół roku był zawodnikiem chorzowskiego Ruchu, ale i tam nie mógł odbudować swoich umiejętności[20].

W 2002 roku przeszedł do broniącego się przed spadkiem Stomilu Olsztyn. Odbudował formę i był jednym z najlepszych piłkarzy swojej drużyny. W grupie spadkowej jego zespół odniósł jednak jedynie 2 zwycięstwa, na skutek czego zajął ostatnią pozycję w tabeli i tym samym został zdegradowany do II ligi. Ostatnie 5 meczów to porażki olsztyńskich piłkarzy, w których zazwyczaj Terlecki uzyskiwał honorowe trafienia. Wcześniej strzelił bramkę zespołowi RKS Radomsko, dając remis olsztynianom. Gol ten został nominowany w kategorii bramka roku w plebiscycie „Piłkarskie Oskary”, organizowanych przez Canal+ i PZPN[21].

Po spadku olsztyńskiej drużyny kontrakt Terleckiego stracił ważność. Przed kolejnym sezonem porozumiał się z działaczami Widzewa. W tym czasie o piłkarza starała się również Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski[14]. W rozgrywkach o mistrzostwo kraju z łódzkim klubem zajął dalekie 9. miejsce, a w Pucharze Polski dotarł do półfinału. Widzew nie wyraził chęci przedłużenia kontraktu, więc piłkarz szybko znalazł nowego pracodawcę. W sezonie 2003/04 reprezentował barwy płockiej Wisły, do której wrócił po 3 latach. W nowej drużynie nie miał jednak stałego miejsca w wyjściowym składzie. W zespole z Płocka rozegrał większość meczów ligowych. Zajął z nią 5. miejsce w klasyfikacji końcowej. Terlecki uczestniczył również w kwalifikacjach do Pucharu UEFA[22].

Po roku podpisał 3-letni kontrakt z Pogonią Szczecin. Jesienią wystąpił w niej zaledwie w 8 spotkaniach, a po zakończeniu rundy jesiennej klub zrezygnował w piłkarza. Będąc jeszcze zawodnikiem Pogoni, nawiązał kontakt z trenerem Mieczysławem Broniszewskim, który wówczas prowadził GKS Katowice. Po odejściu ze Szczecina Terlecki planował przenieść się do Katowic, ale Broniszewski przestał pracować w katowickim klubie. W międzyczasie otrzymał kilka propozycji z innych klubów występujących w ekstraklasie. Pojawiła się również oferta ze Stanów Zjednoczonych, ale zrezygnował z dalekiego wyjazdu. Kiedy okazało się, że trener Broniszewski rozpoczął pracę w II-ligowym Radomiaku, temat ich współpracy powrócił. Ze względu na osobę szkoleniowca pojawił się w Radomiu. Terlecki pomógł utrzymać się radomskiej drużynie w II lidze, a po jego 2 bramkach Radomiak pokonał w barażach 3:0 Tłoki Gorzyce. Klub opuścił w rundzie wiosennej następnego sezonu, kiedy jego drużyna zajmowała 8. miejsce w tabeli[23][24][25].

Ostatni mecz w ekstraklasie

W styczniu 2006 roku wraz z Markiem Citką podpisał kontrakt z broniącą się przed spadkiem do II ligi Polonią Warszawa. Głównym zadaniem stawianym przed nowymi zawodnikami było uniknięcie bezpośredniej degradacji. W tym celu stołeczny klub sprowadził doświadczonych, obeznanych w ligowych realiach graczy. Maciej Terlecki nie sprawdził się w pierwszych meczach, więc później występował w drużynie rezerw. W 30. kolejce rozegrał swój 200. mecz w ekstraklasie (porażka 0:1 z Zagłębiem Lubin). Po spadku Polonii do II ligi wrócił do Radomiaka, który z kolei nie utrzymał się na zapleczu ekstraklasy[25][26][27].

Z III-ligową drużyną Terlecki dotarł do 1/4 finału Pucharu Polski, gdzie lepsza okazała się już Cracovia. Wcześniej po jego bramkach radomianie wyeliminowali kolejno I-ligowe zespoły Odry Wodzisław (1:0) i ŁKS-u Łódź (1:0)[28].

W rundzie jesiennej sezonu 2007/08 grał II lidze w Pelikanie Łowicz. Karierę piłkarską kończył na boiskach klasy okręgowej jako grający trener Milanu Milanówek[6].

Kariera reprezentacyjna

Maciej Terlecki był reprezentantem Polski w każdej kategorii wiekowej. Do reprezentacji U-15 trafił w 1992 roku. Z kolei kadrą U-16 zdobył mistrzostwo Europy. Był wtedy głównym rozgrywającym reprezentacji i po turnieju został uznany za najlepszego gracza zespołu. W pierwszym meczu po jego bramce Polacy zremisowali ze Szwajcarią 1:1. Później pokonali Islandię 2:0 i Irlandią Północną 1:0. Po wyjściu z grupy zwyciężyli Belgię i Francję, a w finale okazali się lepsi od Włochów[29].

W tym samym roku Terlecki z reprezentacją U-17 zajął 4. miejsce na Mistrzostwach Świata w Japonii. Po zwycięstwie w grupie Polska pokonała ćwierćfinale Stany Zjednoczone 3:0. Terlecki w 39. minucie otworzył wynik spotkania. W półfinale za silna okazała się Nigeria, a w meczu o brązowy medal Polacy musieli uznać wyższość drużynie Chile. Terlecki został wybrany do jedenastki gwiazd turnieju[18][30].

Piłkarz był również ostoją kadry olimpijskiej prowadzonej przez Pawła Janasa. Po przegranych meczach barażowych z Turcją Polska nie zakwalifikowała się na mistrzostwa Europy i tym samym na igrzyska olimpijskiej w Sydney[18][31].

Łącznie w młodzieżowych kadrach rozegrał ok. 70 spotkań[6].

W 1999 roku otrzymał powołanie do pierwszej reprezentacji Polski od selekcjonera Janusza Wójcika na towarzyski turniej organizowany w Bangkoku z okazji urodzin króla Tajlandii, Bhumibola Adulyadeja. W polskiej drużynie zadebiutował 16 czerwca 1999 roku w przegranym 0:2 meczu z Brazylią. Rozegrał całe spotkanie, które jednak zostało uznane za nieoficjalne. 3 dni później piłkarz zagrał przeciwko Nowej Zelandii. Podobnie jak w drużynie olimpijskiej wystąpił jako stoper przez pełne 90 minut. Mecz zakończył się bezbramkowo, a po rzutach karnych wygrali Polacy. Był to jedyny oficjalny występ Terleckiego w kadrze narodowej[32][33].

Styl gry i umiejętności

Jako reprezentant Polski na mistrzostwach Europy U-16 wyróżniał się umiejętnościami wśród swoich rówieśników. Potrafił dobrze grać obiema nogami. Ówczesny selekcjoner Andrzej Zamilski powiedział, że miał świetny przegląd pola, był bardzo skoczny i silny fizycznie, jak na swój wiek. Uważał, że wtedy stał się liderem polskiego zespołu[29].

Terlecki najczęściej grał na pomocy, ale jak sam stwierdził, był zawodnikiem uniwersalnym. W reprezentacji olimpijskiej grał jako stoper. W latach 2002-03 w Widzewie pełnił rolę stoper lub defensywnego pomocnika, mimo że wcześniej był ofensywnej pomocy. – "Byłem uniwersalny i chyba trochę mi to zaszkodziło, bo za często pozwalałem sobą „rzucać” po boisku" – oznajmił po zakończeniu kariery Maciej Terlecki[34].

Magazyn Futbol następująco opisuje piłkarza: – "Miał krnąbrny charakter, był też typem indywidualisty, który wszystko chciał robić sam, a tacy piłkarze często zrażają do siebie trenerów – dodaje. Jeździł więc po różnych klubach, gdzie nie poznano się na jego talencie. A przecież umiejętności miał przeogromne. Kiwał dwóch, trzech zawodników. W drużynach juniorskich wszystko zależało od niego"[30].

Statystyki kariery klubowej

Klub Sezon Liga Liga Puchar kraju Inne[35] UEFA Suma
Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki
Polonia Warszawa 1992/93 II liga 3 0 0 0 3 0
RSC Anderlecht 1993/94 Eerste klasse 0 0 0 0 0 0 0 0
1994/95 (j) Eerste klasse 0 0 0 0 0 0 0 0
ŁKS Łódź 1994/95 (w) I liga 10 2 0 0 10 2
1995/96 I liga 26 3 0 0 26 3
1996/97 I liga 26 2 0 26 2
Widzew Łódź 1997/98 I liga 27 4 0 0 1 0 6 1 34 5
1998/99 I liga 27 2 5 0 32 2
1999/00 (j) I liga 13 0 1 0 8 0 22 0
Orlen Płock 2000/01 (w) I liga 4 0 0 0 4 0
Ruch Chorzów 2001/02 (j) I liga 2 0 1 0 1 0 4 0
Stomil Olsztyn 2001/02 (w) I liga 12 4 0 0 12 4
Widzew Łódź 2002/03 I liga 24 0 4 0 28 0
Wisła Płock 2003/04 I liga 17 1 1 1 2 0 20 1
Pogoń Szczecin 2004/05 (j) I liga 8 0 2 1 10 1
Radomiak Radom 2004/05 (w) II liga 14 3 0 0 2 2 16 5
2005/06 (j) II liga 16 4 5 2 21 6
Polonia Warszawa 2005/06 (w) I liga 4 0 0 0 4 0
Radomiak Radom 2006/07 III liga 4 6 2 6
Pelikan Łowicz 2007/08 (j) II liga 12 0 0 0 12 0
Canal+ Warszawa 2010/11 (j) - 1 0 1 0
Ogólnie w karierze 245 29 26 6 4 2 16 1 291 38

Źródła:[36][37][38]

Sukcesy

Widzew Łódź
  • 2. miejsce w mistrzostwach Polski w sezonie 1998/99
Reprezentacja Polski
  • mistrzostwo Europy U-16 w 1993 roku
  • 4. miejsce na mistrzostwach Świata U-17 w 1993 roku

Nagrody i wyróżnienia

  • Najlepszy piłkarz mistrzostw Europy U-16 w 1993 roku[6]
  • Miejsce w najlepszej jedenastce mistrzostw świata U-17 w 1993 roku[30]
  • Nagroda Specjalna w Plebiscycie Tygodnika Piłka Nożna 1993[39]
  • Bramka Roku 1995 uznana przez Magazyn Piłkarski "Gol"[11]

Kariera trenerska

W 2008 roku został licencjonowanym trenerem. W tymże roku był grającym szkoleniowcem Milanu Milanówek, występującym wówczas w klasie okręgowej. W latach 2011-13 trenował I zespół GLKS Nadarzyn. W sezonie 2012/13 jego piłkarze po nieudanej końcówce zajęli 6. miejsce w klasie okręgowej (w 5 ostatnich kolejkach zdobyli zaledwie 1 punkt)[40].

Komentator telewizyjny

Od 2007 roku jest komentatorem meczów piłkarskich w takich stacjach jak: Canal+, nSport HD i Eurosport[6] Komentował do tej pory mecze m.in. polskiej Ekstraklasy, Ligi Europy[41] czy Pucharu Narodów Afryki[42].

Przypisy

  1. Casus polskiego piłkarza. sportall.pl. [dostęp 2012-08-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (pol.).
  2. 25. najbardziej zmarnowanych talentów w polskim futbolu. magazynfutbol.pl. [dostęp 2012-08-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-05)]. (pol.).
  3. Terlecki o derbach Łodzi: Kiedyś derby były lepsze. Zmieniło się wszystko. ekstraklasa.net. [dostęp 2012-08-29]. (pol.).
  4. Stanisław Terlecki, Rafał Nahorny: Pele, Boniek i ja. 2006. ISBN 83-7298-911-7.
  5. a b Znane rody województwa łódzkiego: Terleccy z Lwowa przenieśli się do Łodzi. polskatimes.pl. [dostęp 2012-08-30]. (pol.).
  6. a b c d e f Szkółka Piłkarska. avanti2002.com. [dostęp 2013-08-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-23)]. (pol.).
  7. Andrzej Gowarzewski Polonia, Warszawianka, Gwardia. Encyklopedia Piłkarska Fuji. Kolekcja klubów, Katowice 2003, s. 74
  8. Stanisław Terlecki. czat.wp.pl. [dostęp 2012-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).
  9. Maciej Terlecki, talent niezrozumiany. gazeta.pl. [dostęp 2012-08-30]. (pol.).
  10. Maciej Terlecki. Sezon 1994/95. 90minut.pl. [dostęp 2013-08-03]. (pol.).
  11. a b Z „Portowcami” w latach ’90…. lksfans.pl. [dostęp 2013-08-03]. (pol.).
  12. Maciej Terlecki. Sezon 1995/96. 90minut.pl. [dostęp 2013-08-03]. (pol.).
  13. Maciej Terlecki. Sezon 1996/97. 90minut.pl. [dostęp 2013-08-04]. (pol.).
  14. a b Gdzie zagra Maciej Terlecki. sport.pl. [dostęp 2013-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).
  15. Transfery z ŁKS nie zawsze budziły takie emocje. widzewiak.pl. [dostęp 2013-08-04]. (pol.).
  16. Amica w finale Pucharu Polski.... reocities.com. [dostęp 2013-08-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).
  17. Rozwiane złudzenia. reocities.com. [dostęp 2013-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).
  18. a b c Marnujące się talenty. reprezentacja.com.pl. [dostęp 2013-08-04]. (pol.).
  19. Maciej Terlecki piłkarzem Widzewa Łódź. wp.pl. [dostęp 2013-08-04]. (pol.).
  20. Maciej Terlecki. widzewiak. [dostęp 2007-05-15]. (pol.).
  21. "Piłkarskie Oscary" – nominacje. legia.net. [dostęp 2013-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).
  22. Maciej Terlecki. Sezon 2003/04. 90minut.pl. [dostęp 2013-09-05]. (pol.).
  23. Maciej Terlecki: "Nie uważam, żebym był gwiazdą". pogon.v.pl. [dostęp 2013-09-05]. (pol.).
  24. Maciej Terlecki. Sezon 2004/05. 90minut.pl. [dostęp 2013-09-05]. (pol.).
  25. a b Maciej Terlecki. Sezon 2005/06. 90minut.pl. [dostęp 2013-08-05]. (pol.).
  26. Maciej Terlecki w Polonii Warszawa. pogon.v.pl. [dostęp 2013-09-05]. (pol.).
  27. Polonia–Bełchatów 0:0. sport.pl. [dostęp 2013-08-05]. (pol.).
  28. Maciej Terlecki. Sezon 2006/07. 90minut.pl. [dostęp 2013-08-05]. (pol.).
  29. a b Zamilski: Dzięki dziewczynom mamy wreszcie czwartego do brydża. pzpn.pl. [dostęp 2013-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-05)]. (pol.).
  30. a b c Martwi i pogrzebani. onet.pl. [dostęp 2013-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).
  31. Wagary przy Łazienkowskiej. przegladsportowy.pl. [dostęp 2013-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-22)]. (pol.).
  32. Poland v Brazil, 16 June 1999. 11v11.com. [dostęp 2013-08-13]. (ang.).
  33. Przegląd meczów kadry mocno eksperymentalnej. sport.pl. [dostęp 2013-08-13]. (pol.).
  34. M. Terlecki: Miałem dość naszej piłki!. futbolnews.pl. [dostęp 2013-08-05]. (pol.).
  35. Superpuchar Polski, Puchar ligi i baraże.
  36. Maciej Terlecki. 90minut.pl. [dostęp 2013-09-05]. (pol.).
  37. Jak Widzew sprawuje się w Pucharach europejskich? Sprawdź!. reocities.com. [dostęp 2013-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).
  38. Puchar Polski. reocities.com. [dostęp 2013-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).
  39. Historia Plebiscytu Tygodnika Piłka Nożna. pilkanozna.pl. [dostęp 2013-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-09)]. (pol.).
  40. Terlecki nie jest już trenerem GLKS. pilkanozna.pl. [dostęp 2013-08-08]. (pol.).
  41. Rewanże 1/8 Finału Ligi Europejskiej na żywo w "n". media2.pl. [dostęp 2013-08-08]. (pol.).
  42. MACIEJ TERLECKI: NAKOULMA ROZKRĘCIŁ GRĘ. gornikzabrze.pl.pl. [dostęp 2013-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).

Linki zewnętrzne


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się