| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: filologia klasyczna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1984 |
| Habilitacja |
25 marca 1996 |
| Profesura |
30 grudnia 2009 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
od 1974 |
Małgorzata Borowska (ur. 26 czerwca 1951 w Warszawie[1]) – filolożka klasyczna, neohelenistka, bizantynolożka. Profesorka doktor habilitowana nauk humanistycznych, profesorka Uniwersytetu Warszawskiego.
Jest córką Tadeusza Borowskiego i Marii z domu Rundo. W 1969 ukończyła Liceum im. Narcyzy Żmichowskiej w Warszawie, w 1974 studia z zakresu filologii klasycznej na Uniwersytecie Warszawskim[1]. W 1974 podjęła pracę na macierzystej uczelni, w Instytucie Filologii Klasycznej[2]. Tam w 1984 obroniła pracę doktorską, w 1996 otrzymała stopień doktor habilitowanej na podstawie dzieła OIKEIA PRAGMATA. Z dziejów dramatis personae rodzinnej komedii greckiej następców Arystofanesa[1][3]. W 2009 uzyskała tytuł profesora nauk humanistycznych[3].
W latach 1999–2003 była kierowniczką Katedry Literatury Greckiej, Bizantyńskiej i Nowogreckiej w Instytucie Filologii Klasycznej UW. Od 1997 jest kierowniczką Pracowni Studiów Helleńskich Instytutu Badań Interdyscyplinarnych Artes Liberales, dziś Wydziału „Artes Liberales” UW.
Jest członkinią Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN, Komisji Bizantynologicznej PAN oraz Collegium Invisibile[4].
Zajmuje się teatrem greckim i łacińskim, literaturą demotyczną, językiem staro- i nowogreckim. Skupia się też na przekładach i pracach badawczych z literatury nowogreckiej: Adamandios Korais, Janis Makrijanis, Nikos Kazandzakis. Przełożyła na język polski epos bizantyński Dijenis Akritas.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
