| |
| Imię i nazwisko |
Ludwik Kałuszyner |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 marca 1903 |
| Data i miejsce śmierci |
29 lutego 1984 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Ludwik Starski, właściwie Ludwik Kałuszyner (ur. 1 marca 1903 w Łodzi, zm. 29 lutego 1984 w Warszawie) – polski scenarzysta, autor tekstów piosenek, pisarz.
Urodził się w polskiej rodzinie żydowskiego pochodzenia[1] jako syn Ignacego; był bratem Adama Ochockiego.
Przed wojną był sekretarzem redakcji „Expressu Wieczornego Ilustrowanego”. Opublikował powieści kryminalne w odcinkach jako 'Julian Starski': Szczury Łodzi, Tajemnice łódzkiego cmentarza, Demon „czarnej willi”[2].
Napisał m.in. teksty piosenek dla kabaretów Qui Pro Quo, Gong, Morskie Oko, Perskie Oko, oraz filmów Zakazane piosenki, Skarb, Halo Szpicbródka ..., Nikodem Dyzma.
W 1932,1934 był sekretarzem ZAIKSu. W 1936 był we władzach ZAIKSu w sekcji utworów literackich mniejszych[3]. W 1937 był przedmiotem ataków czasopisma narodowo radykalnego ABC: nowiny codzienne w artykule ZAIKS dla Polaków czy ZAIKS dla Żydów?[4]. W roku 1938 wygrał proces o plagiat z Dawidem Micmacherem[5]. W latach 1948–1949 kierował zespołem filmowym „Warszawa”, a od 1955 do 1963 zespołem filmowym „Iluzjon”.
Poślubił Marię Bargielską (1911–1986); ich synem jest scenograf Allan Starski.
W 1954 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[6], a w 1955 Medalem 10-lecia Polski Ludowej[7].
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C39-3-2)[8].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
