Ludwik Kuropatwa
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

2 sierpnia 1924
Jastrzębia

Data i miejsce śmierci

9 stycznia 2019
Mińsk Mazowiecki

Przebieg służby
Lata służby

1945-1988

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Wojskowa Służba Wewnętrzna

Stanowiska

starszy pomocnik szefa oddziału, szef wydziału, komendant Centrum Szkolenia Wojskowej Służby Wewnętrznej im. Feliksa Dzierżyńskiego, attaché wojskowy przy Ambasadzie PRL w Bukareszcie

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Ludwik Kuropatwa (ur. 2 sierpnia 1924 w Jastrzębi, zm. 9 stycznia 2019[1]) – pułkownik ludowego Wojska Polskiego, wieloletni komendant Centralnego Ośrodka Szkolenia Wojskowej Służby Wewnętrznej im. Feliksa Dzierżyńskiego (1968–1983).

Życiorys

Urodził się w rodzinie Stanisława i Katarzyny. W 1937 ukończył siedmioklasową szkołę podstawową. W lutym 1942 został wywieziony na przymusowe roboty do Berlina[2]. Od 10 czerwca 1945 służył w Wojsku Polskim. W okresie od 25 kwietnia 1948 do 11 września 1949 kształcił się w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 1. W latach 1954–1957 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP. Od 1958 oficer Wojskowej Służby Wewnętrznej. W latach 1959–1960 ukończył kurs doskonalenia oficerów kontrwywiadu w Ośrodku Szkolenia Wojskowej Służby Wewnętrznej w Mińsku Mazowieckim. W latach 1958–1960 służył jednostkach podległych Zarządowi WSW Śląskiego Okręgu Wojskowego, a w latach 1960–1968 w tym Zarządzie na stanowiskach starszego pomocnika szefa oddziału, zastępcy szefa oddziału, szefa wydziału. Od marca 1968 pełnił obowiązki, a od grudnia 1968 przez kolejnych 15 lat był komendantem Centralnego Ośrodka Szkolenia Wojskowej Służby Wewnętrznej im. Feliksa Dzierżyńskiego. W międzyczasie, od listopada 1975 do maja 1976, był zastępcą dowódcy ds. WSW Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej w Doraźnych Siłach Zbrojnych ONZ na Bliskim Wschodzie. 15 czerwca 1983 obowiązki komendanta ośrodka przekazał pułkownikowi Zbigniewowi Sawickiemu[3]. Od 14 listopada 1983 do 11 listopada 1987 attaché wojskowy, morski i lotniczy przy Ambasadzie PRL w Bukareszcie. W stan spoczynku przeszedł w czerwcu 1988 roku w wieku 64 lat.

Był członkiem PPR i PZPR. W 1972 roku rozkazem MON został wyróżniony wpisem do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Z żałobnej karty. Komenda Główna Żandarmerii Wojskowej, 10 stycznia 2019. [dostęp 2019-01-21].
  2. Suliński 2013 ↓, s. 45.
  3. Suliński 2013 ↓, s. 49.

Bibliografia

  • Katalog pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy organów bezpieczeństwa państwa [online], bip.ipn.gov.pl.
  • Lech Kowalski, Krótsze ramię Moskwy. Historia kontrwywiadu wojskowego PRL, Wydawnictwo Fronda, 2017
  • Jan Suliński: Przyczynki do historii policji wojskowej w latach 1957-1990. Mińsk Mazowiecki: Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej, 2013. ISBN 978-83-63700-03-4.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się