Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach:
Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
W 1356 r. otrzymał tytuły hrabiego Andegawenii i Maine. W tym samym roku brał udział w bitwie pod Poitiers, walcząc w oddziale dowodzonym przez swojego starszego brata, delfina Karola. Cały ten hufiec uciekł z pola bitwy. Uciekł również Ludwik, który dzięki temu uniknął niewoli, jaka stała się losem jego ojca i młodszego brata Filipa. Król Jan II odzyskał wolność na mocy traktatu w Brétigny w 1360 r. Do czasu zapłacenia okupu musiał dać 40 zakładników z najważniejszych francuskich rodów. Jednym z nich został Ludwik, świeżo mianowany księciem Andegawenii.
Ludwik przybył do Anglii w październiku 1360 r. Początkowo miał tam przebywać 6 miesięcy, ale zrujnowana wojną i konfliktami wewnętrznymi Francja nie mogła zebrać wyznaczonej sumy okupu. Ludwik próbował więc odzyskać wolność prowadząc prywatne rozmowy z królem AngliiEdwardem III, ale bez powodzenia. Po fiasku rozmów, książę uciekł z niewoli i powrócił do Francji. Działo się to pod koniec 1363 r. Jan II uznał ucieczkę swojego syna za plamę na honorze. Ogłosił, że nie jest w stanie zebrać całej sumy okupu i na początku 1364 r. powrócił do angielskiej niewoli. Zmarł tam już 8 kwietnia tego roku. Królem został delfin Karol jako Karol V.
W 1370 r. Ludwik został księciem Turenii, w 1379 r. hrabią Roucy, a w 1381 r. hrabią Étampes. W latach 1380-1382 był regentem w imieniu swojego nieletniego bratanka, Karola VI. W 1382 r. zrezygnował z regencji, by walczyć o tron Neapolu. W tymże roku królowa Joanna I, która wcześniej adoptowała Ludwika i wyznaczyła go swoim następcą, została zamordowana przez Karola z Durazzo, który ogłosił się królem Neapolu.
Ludwik odziedziczył po Joannie tytuły hrabiego Prowansji, Forcalquier i Piemontu. 30 sierpnia 1383 r. ogłosił się królem Neapolu i Jerozolimy. Wyruszył na wojnę z Karolem, ale nie odniósł większych sukcesów. Zmarł w Bari w 1384 r.
Małżeństwo i potomstwo
9 lipca1360 r. poślubił Marię (1343 - 12 lipca 1404), panią de Guise, córkę Karola de Blois, i Joanny I, hrabiny de Penthievre, córki Gwidona de Penthievre. Ludwik i Maria mieli razem dwóch synów i córkę:
.svg)
