Flagi LFWP w Nilinie. | |
Państwo | |
---|---|
Skrót |
PFLP |
Lider |
Ahmad Sa’adat (oficjalnie) |
Data założenia |
11 grudnia 1967 |
Ideologia polityczna |
marksizm, leninizm, nacjonalizm, panarabizm, sekularyzm[1], antyimperializm, antysyjonizm[2][3], socjalizm demokratyczny[4] |
Poglądy gospodarcze |
socjalizm |
Barwy |
czerwony |
Obecni posłowie |
3/132
|
Strona internetowa |
Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (arab. الجبهة الشعبية لتحرير فلسطين, trb. Al-Dżbha asz-Sz`bija lthrir flstin) – palestyńska lewicowa organizacja polityczna i paramilitarna.
Zbrojnym skrzydłem grupy są Brygady im. Abu Alego Mustafy[5]. Organem LFWP jest pismo „Al-Hadaf” (Cel)[6].
Utworzony został 11 grudnia 1967 roku z połączenia kilku lewicowych i nacjonalistycznych grup palestyńskich. W skład nowo powstałej organizacji weszły[7][8][9][10][11]:
Największą rolę w sformowaniu Ludowego Frontu miał Arabski Ruch Narodowy, a Habasz został przywódcą i głównym ideologiem formacji[12][13][10].
Pierwotną siedzibą LFWP była Syria. Na początku 1968 roku kierownictwo formacji popadło w konflikt z baasistowską administracją kraju. Rząd Syrii podejrzewał grupę Habasza o chęć przeprowadzenia w kraju zamachu stanu, w konsekwencji polityk został aresztowany 19 marca tego samego roku. Na czas pobytu Habasza w więzieniu władzę w partii czasowo objęli Dżibril i Zaarur[10][9] Pobyt Habasza w więzieniu wykorzystała też partyjna lewica z Najifem Hawatimem na czele. W kwietniu 1968 roku Hawatima zwołał konferencję, na której skrytykował prezydenta Gamala Abdela Nasera, doprowadzając tym samym do wstrzymania egipskiej pomocy dla Ludowego Frontu[9]. W listopadzie 1968 roku Habasz zbiegł z więzienia, a siedzibę LFWP przeniesiono do pobliskiej Jordanii[9].
W Jordanii Ludowy Front sformował antyizraelską partyzantkę[7], w której działalność licznie włączyli się ochotnicy z wielu państw arabskich[14]. Przy partii utworzono także militarną organizację młodzieżową „Młode Lwy“[8]. Jeszcze w 1968 roku partyzanci sięgnęli po terroryzm międzynarodowy obejmujący m.in. porwania samolotów pasażerskich[15][16][17] i zapraszali terrorystów z całego świata na szkolenia, jakie odbywały się w bazach fedainów[18]. Intensywna działalność skutkowała dużym poparciem dla LFWP w obozach dla uchodźców palestyńskich[7].
Porażką wizerunkową i wstrząsem wewnętrznym okazała się dla grupy bitwa o Al-Karamę, w której trakcie oddziały partii uciekły przed napierającymi Siłami Obronnymi Izraela[9].
W maju 1968 roku został włączony do Palestyńskiej Rady Narodowej pełniącej funkcję palestyńskiego parlamentu[19][13][16].
W lipcu 1968 roku odbył się Zjazd Ludowego Front, na którym uznano marksizm za platformę ideową ruchu[7]. W październiku 1968 roku z organizacji wystąpili Dżibril i Zaarur, którzy utworzyli odrębny Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny – Główne Dowództwo[7]. Rozłamowe ugrupowanie opowiadało się za działaniami zbrojnymi bez formułowania ideologii, widoczna w nim była także niechęć do marksizmu[7][12][10]. Grupa wyprowadzona przez Dżibrila stanowiła 25% ogółu członków LFWP[17].
Na początku 1969 roku odbył się I Kongres LFWP, na którym oficjalnie przyjęto doktrynę leninizmu[16], a za priorytet uznano walkę o niepodległość Palestyny[16]. Według założeń LFWP wolność Palestyńczycy osiągnąć mogli wyłącznie poprzez wojnę partyzancką[16]. Wśród haseł przedstawionych na kongresie znalazł się również postulat walki z „reakcyjnymi“ reżimami arabskimi[16]. Formację zreorganizowano na wzór partii komunistycznej[16]: utworzono stanowisko sekretarza generalnego, które objął Habasz oraz wybrano członków Komitetu Centralnego i Biura Politycznego[16].
W lutym 1969 roku z LFWP wyłamała się frakcja lewicowa Najifa Hawatima. Rozłamowcy utworzyli Ludowo-Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny (od 1974 roku pod nazwą Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny). Secesjoniści głosili hasła trockizmu i maoizmu oraz oskarżali kierownictwo Ludowego Frontu o zbytnią uległość wobec rządów państw arabskich[20][12].
W 1970 roku miejsce miało 220 operacji partyzanckich LFWP na Terytoriach Okupowanych, co stanowiło apogeum zbrojnej działalności organizacji[16]. W tym czasie intensywnością działań partyzanckich Ludowy Front ustępował wyłącznie al-Fatahowi Jasira Arafata[10].
W maju 1970 roku grupa weszła w skład Organizacji Wyzwolenia Palestyny[9].
We wrześniu 1970 roku oddziały partyzanckie LFWP przystąpiły do palestyńskiej wojny z jordańskim rządem (Czarny Wrzesień)[21]. Konflikt zakończył się porażką Palestyńczyków, a LFWP wycofał się do Libanu, skąd kontynuował zbrojną działalność[16]. Związana z LFWP grupa „Czerwone Orły” przeprowadziła szereg akcji terrorystycznych w Europie[6].
W 1972 roku grupa secesjonistów z LFWP powołała Ludowo-Rewolucyjny Front Wyzwolenia Palestyny[10]. Grupa zrzeszała 150 najbardziej radykalnych działaczy LFWP i pragnęła zemsty na Jordanii za klęskę OWP w trakcie Czarnego Września[14].
We wrześniu 1974 roku z inicjatywy Ludowego Frontu w Bagdadzie sformowana została palestyńska koalicja Front Odmowy. Frakcje wchodzące w skład koalicji odrzucały możliwość kompromisu z Izraelem oraz głosiły lewicowe i radykalno-nacjonalistyczne hasła. Oprócz LFWP do Frontu Odmowy weszły grupy takie jak: Arabski Front Wyzwolenia, Front Wyzwolenia Palestyny, Palestyński Ludowy Front Walki i Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny – Główne Dowództwo[22][10]. Na krótko przed sformowaniem koalicji, Ludowy Front wycofał swoich przedstawicieli z Komitetu Wykonawczego OWP (pozostając przy tym formalnie częścią OWP)[23][16], oskarżając Arafata o porzucenie dążeń do zniszczenia Izraela[16][14].
W 1975 roku LFWP zaangażował się w libańską wojnę domową. W konflikcie popierał libańską lewicę zrzeszoną w Libańskim Ruchu Narodowym[24]. Wraz z wybuchem wojny Ludowy Front ograniczył działalność terrorystyczną w wymiarze międzynarodowym, niemniej jednak pojedyncze ataki na zagraniczne cele przeprowadzał jeszcze w latach 80.[10]. W 1976 roku oddziały fedainów LFWP starły się z interweniującymi w Libanie Siłami Zbrojnymi Syrii[10].
W 1981 roku przedstawiciele partii ponownie zasiedli w Komitecie Wykonawczym OWP[23][16].
W 1982 roku po pokonaniu OWP przez Izrael w wyniku operacji Pokój dla Galilei, Ludowy Front ewakuował swoje struktury do Syrii =[10].
W połowie lat 80. odżył konflikt pomiędzy LFWP a kierownictwem OWP[16]. Partia krytykowała apele Jasira Arafata i króla Jordanii Husajna ibn Talala do zajęcia wspólnych pozycji w negocjacjach z Izraelem[16]. W 1985 roku LFWP współtworzył w Damaszku koalicję Palestyński Front Ocalenia Narodowego. Koalicja zajmowała stanowisko prosyryjskie oraz niechętne wobec Arafata i OWP. Oprócz LFWP do prosyryjskiego sojuszu dołączyły As-Sa’ika, Fatah al-Intifada, jeden z odłamów Frontu Wyzwolenia Palestyny, LFWP – Główne Dowództwo i Palestyński Ludowy Front Walki[16][25].
Pod koniec lat 80. ruch odegrał ważną rolę w pierwszej intifadzie[26][16]. W kolejnych latach jego pozycja uległa jednak osłabieniu, związane to było z rozpadem Związku Radzieckiego i kompromitacją idei marksistowskich[27].
W styczniu 1992 roku organizacja ponownie wycofała swoich przedstawicieli z Komitetu Wykonawczego OWP[27].
LFWP w 1993 roku potępił porozumienia z Oslo[16][28], a w 1994 roku jordańsko-izraelski traktat pokojowy[16].
W latach 1993–1998 przynależał do Połączonych Sił Palestyńskich, będących koalicją przeciwników porozumienia z Oslo[16]. Wchodząc do koalicji, Ludowy Front ustalił również bojkot instytucji OWP[29], przez co w 1996 roku partia zabroniła swoim członkom startować w wyborach do Palestyńskiej Rady Legislacyjnej[28].
W sierpniu 1999 roku na spotkaniu w Kairze, kierownictwo LFWP pojednało się z Jasirem Arafatem[16], co umożliwiło przeniesienie siedziby Ludowego Frontu z Damaszku do Ramallahu na Zachodnim Brzegu[16][27].
W maju 2000 roku Habasz ze względów zdrowotnych, ustąpił ze stanowiska sekretarza generalnego LFWP[12][27]. Jego następcą został Abu Ali Mustafa (właściwie Mustafa Ali Kasam Zabri)[12], który zginął, gdy 22 sierpnia 2001 roku izraelski helikopter odpalił trzy rakiety w jego biuro w Ramallah. Na cześć zabitego polityka zbrojne skrzydło Ludowego Frontu przemianowane zostało na Brygady im. Abu Alego Mustafy[28][27]. Kolejnym sekretarzem generalnym partii został Ahmad Sa’adat[28].
Po wybuchu intifady Al-Aksa jego członkowie weszli do koalicji Palestyńskie Siły Narodowe i Islamskie, która koordynowała działalność ruchu oporu[29][30]. W trakcie powstania prowadził wzmożoną działalność terrorystyczną, obejmująca między innymi zamachy samobójcze[28][12]. W efekcie, w październiku 2001 roku władze Autonomii Palestyńskiej zdelegalizowały Brygady im. Abu Alego Mustafy[5].
Ludowy Front nie wystawił kandydata w wyborach prezydenckich w Autonomii Palestyńskiej w styczniu 2005 roku, wezwał jednak do głosowania na Mustafę al-Barghusiego[27]. Jego członkowie wystartowali natomiast w wyborach lokalnych w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu, uzyskując poparcie rzędu 2-3%[27]. W wyborach parlamentarnych w styczniu 2006 roku wystartował pod nazwą lista „Męczennik Abu Ali Mustafa“[27], zdobywając 4,25% głosów, wprowadził trzech kandydatów do Rady Legislacyjnej[31][28]. Wśród nowo obranych parlamentarzystów znalazł się Sa’adat[28]. Polityk w marcu tego samego roku został uprowadzony przez Izraelczyków[12], a następnie skazany na 30 lat pozbawienia wolności za dowodzenia „nielegalną organizacją terrorystyczną”[28]. Ludowy Front nie wybrał nowego sekretarza generalnego, a Sa’adat formalnie zachował swoje stanowisko w partii[32].
W latach 2008–2009 w trakcie operacji Płynny Ołów jego bojownicy uczestniczyli w walkach z izraelską armią w Strefie Gazy[33].
W listopadzie 2012 roku Brygady im. Abu Alego Mustafy ponownie starły się z izraelskimi wojskami w Strefie Gazy, tym razem w ramach operacji Filar Obronny[34].
Latem 2014 roku organizacja po raz kolejny skonfrontowała się z izraelskimi oddziałami w Strefie Gazy, tym razem w trakcie operacji Ochronny Brzeg[35].
Internacjonalistyczne postrzeganie walki o niepodległość Palestyny umożliwiły organizacji utworzenie szerokiej sieci kontaktów międzynarodowych. Ludowy Front współpracował z ugrupowaniami takimi jak: Czerwone Brygady, ETA, Frakcja Czerwonej Armii, Hezbollah, Komórki Rewolucyjne, Organizacja na rzecz Arabskiej Walki Zbrojnej, Japońska Armia Czerwona, Ormiańska Tajna Armia Wyzwolenia Armenii i Pierwsza Linia, Prowizoryczna Irlandzka Armia Republikańska i Turecka Ludowa Armia Wyzwoleńcza[28][23][41][42][43][44][39][10].
Współcześnie wspierany jest przez Iran i Syrię[13][26]. W przeszłości mógł też liczyć na pomoc Chińskiej Republiki Ludowej[39], Egiptu[9], Korei Północnej[45], Jemenu Południowego[46], Libii[26] i Związku Radzieckiego[39].
Liczba członków Ludowego Frontu kształtowała się następującą:
Wyznaje poglądy marksistowsko-leninowskie[12][13] i nacjonalistyczne[28], deklaruje świeckość, dawniej w jego programie widoczne były wpływy maoizmu[52].
Głównym celem Ludowego Frontu jest niepodległa Palestyny w historycznych granicach ze stolicą w Jerozolimie[26], likwidacja Izraela jako państwa[53] oraz prawo uchodźców palestyńskich do powrotu[10]. Wedle własnych deklaracji państwo palestyńskie miałoby być demokratyczne, pluralistyczne, świeckie, nieseksistowskie i gwarantujące pełną ochronę praw człowieka bez względu na przynależność rasową, religijną czy płeć[10]. Drugorzędnym celem LFWP jest obalenie konserwatywnych monarchii arabskich[49].
Walkę o niepodległość Palestyny widzi w kategoriach walki zbrojnej, postrzeganej jako część światowej rewolucji proletariackiej[39].
Figuruje na listach organizacji terrorystycznych Departamentu Stanu USA[54], Kanady[55], Izraela[56] i Unii Europejskiej[57].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.