W 1905 r. Różycki wraz z Karolem Szymanowskim, Grzegorzem Fitelbergiem i Apolinarym Szelutą zorganizował „Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich”, której zadaniem było wydawanie i propagowanie nowej muzyki (grupa tych twórców zyskała potem miano „Młodej Polski w muzyce”). W latach 1907–1911 Różycki przebywał we Lwowie na stanowisku dyrygenta operowego i profesora fortepianu w tamtejszym Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego. Po krótkim pobycie w Warszawie udał się za granicę: mieszkał w Paryżu, później – do 1918 r. – w Berlinie. Po powrocie do kraju, przez 10 lat zajmował się wyłącznie kompozycją. W 1930 r. został mianowany profesorem Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Równocześnie prowadził ożywioną działalność publicystyczną i organizacyjną (utworzył Sekcję Współczesnych Kompozytorów Polskich).
II wojnę spędził w Warszawie, a po niej pracował jako dziekan Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W 1952 r. otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia[3]. Po II wojnie światowej zamieszkał (w latach 1948–1952) w Zachełmiu koło Jeleniej Góry w udostępnionej przez władze willi „Pan Twardowski” i skupił się tu na rekonstrukcji utworów zniszczonych podczas wojny.
Stylistycznie twórczość Różyckiego jest niejednolita; nie wykształcił odrębnego języka. Cechy i właściwości jego muzyki to: płynność i wyrazistość melodyki (na ogół diatonicznej), plastyczność charakterystyki muzycznej, przewaga faktury homofonicznej, efektowna i barwna instrumentacja; harmonika pozostaje w ramach systemu funkcyjnego, sięga wprawdzie niekiedy po zdobycze impresjonistów. Częstym źródłem inspiracji były dla Różyckiego tematy literackie i plastyczne.
Ludomir Różycki łączył styl neoromantyczny z motywami polskiej muzyki ludowej. Istotne w jego twórczości są poematy symfoniczne. W niektórych kompozycjach (Stańczyk, Anhelli, Bolesław Śmiały, Pan Twardowski, Mona Lisa Gioconda) posługiwał się mocnymi kontrastami i efektami kolorystycznymi. W dziełach fortepianowych (preludia, nokturny, impromptus, Legenda, Balladyna) nawiązywał do twórczości F. Chopina, J. Brahmsa oraz P. Czajkowskiego. W pierwszych operach (Bolesław Śmiały, Meduza) wyraźny jest wpływ muzyki R. Wagnera, natomiast od Erosa i Psyche wyczuwalny jest wpływ opery werystycznej oraz niemieckiego modernizmu[5].
Ważniejsze kompozycje
Stańczyk op. 1, scherzo symfoniczne na orkiestrę (1903−04)
Preludia op. 2 na fortepian (1904)
Dwa preludia i dwa nokturny op. 3 na fortepian (1904)
Gra fal op. 4 na fortepian (1904)
Dwie melodie op. 5 na skrzypce lub wiolonczelę i fortepian (1904−09)
4 Impromptus op. 6 na fortepian (1904)
Osiem pieśni do słów Tadeusza Micińskiego op. 9 na głos i fortepian (1904)
Ballada op. 18 na fortepian i orkiestrę (1904)
Fantazja op. 11 na fortepian (1905)
3 Morceaux op. 15 na fortepian (1905)
Contes d'une horloge op. 26 na fortepian (1905)
Air, Mirage, Un RÈve op. 28 na fortepian (1905)
Bolesław Śmiały op. 8, poemat symfoniczny na orkiestrę (1906)
Sonata na wiolonczelę i fortepian op. 10 (1906)
Cztery pieśni z cyklu Orfan op. 12 na głos i fortepian (1906)
Sześć pieśni op. 14 na głos i fortepian (1906)
Sześć pieśni do słów Tadeusza Micińskiego op. 16 na głos i fortepian (1906)
↑Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 16.
↑Modernizm kontra postmodernic, czyli „Eros i Psyche” w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej [online], Kultura Liberalna, 24 października 2017 [dostęp 2019-07-09](pol.).
↑M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58 „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie przemysłu, rolnictwa, komunikacji, budownictwa, handlu państwowego, oświaty, nauki, kultury i sztuki”.
↑M.P. z 1951 r. nr 8, poz. 120 „w związku z jubileuszem 50-lecia pracy kompozytorskiej”.
↑M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1083 „za wybitną twórczość artystyczną”.
↑M.P. z 1931 r. nr 107, poz. 156 „za działalność kompozytorską”.
↑M.P. z 1946 r. nr 30, poz. 58 „w uznaniu zasług dla pożytku Rzeczypospolitej Polskiej w dziele pracy organizacyjnej przy utworzeniu administracji państwowej i samorządu, uruchomieniu uczelni i odbudowie demokratycznej państwowości polskiej na ziemiach Województwa Śląsko-Dąbrowskiego”.
↑M.P. z 1936 r. nr 261, poz. 460 „za wybitne zasługi dla polskiej sztuki w ogóle”.
Jerzy Moskal: ... Bogucice, Załęże et nova villa Katowice − Rozwój w czasie i przestrzeni. Katowice: Wydawnictwo Śląsk, 1993, s. 51. ISBN 83-85831-35-5.