 Lisa Gerrard, 2012 | |
| Data i miejsce urodzenia |
12 kwietnia 1961 |
|---|---|
| Instrumenty |
gitara, instrumenty klawiszowe, akordeon, cymbały, yang t'chin |
| Typ głosu | |
| Gatunki |
muzyka filmowa, world music, indie rock, rock alternatywny, pop alternatywny[2] |
| Zawód |
wokalistka, kompozytorka |
| Powiązania | |
| Strona internetowa | |
Dame[3] Lisa Germaine Gerrard (/dʒərɑːrd/; ur. 12 kwietnia 1961 w Melbourne[4]) – australijska wokalistka i kompozytorka, która zyskała rozgłos jako członek zespołu Dead Can Dance. Znana ze swojej unikalnej techniki śpiewania w wymyślonym języku (idioglosja), dysponuje kontraltem z zakresem wokalnym trzech oktaw. Gerrard nagrała również cztery albumy solowe oraz współpracowała przy prawie dwudziestu. Skomponowała lub współtworzyła muzykę do prawie 50 filmów[5]. Jest laureatką Złotego Globu z 2001 roku (z Hansem Zimmerem) za muzykę do filmu Gladiator[6], była dwukrotnie nominowana do nagrody Grammy[7].
Oprócz Dead Can Dance brała udział w wielu projektach, współpracując m.in. z Pieterem Bourke, Patrickiem Cassidy, Klausem Schulze, Hansem Zimmerem, Marco de Francisim oraz Julesem Maxwellem.
12 czerwca 2023 artystka została uhonorowana Orderem Australii i przysługuje jej tytuł damy[3].
Lisa Gerrard zaczęła tworzyć oryginalną muzykę jako członek sceny Little Band w Melbourne, eksperymentalnej sceny post-punkowej, która działała od 1978 do 1981 roku Tu m.in. spotkała współzałożyciela Dead Can Dance, Brendana Perry'ego. W tym czasie Gerrard została wokalistką grupy Microfilm, która wydała w 1980 3 utwory: Window, Centrefold[8] oraz trzeci, Summer House na kompilacji From Belgrave With Love w 1981 roku[8].
Zespół Dead Can Dance pierwotnie powstał w 1981 roku w Melbourne jako kwartet w składzie:
W 1982 roku Gerrard, Perry i Erikson zdecydowali się przenieść się do Londynu, Monroe został w Australii, zespół od tej pory występował jako trio[9]. Zespół Dead Can Dance nagrał siedem albumów studyjnych w wytwórni 4AD - zaczynając od albumu Dead Can Dance z 1984 roku i dwóch albumów studyjnych wydanych przez PIAS Recordings[10]. Zakończył działalność w 1998 roku, reaktywował w 2005 roku, by wyruszyć w światową trasę koncertową. Kolejne trasy miały miejsce w 2012, 2019 i 2022. W maju 2023 artystka ogłosiła w wywiadzie zakończenie działalności zespołu[11].
W 1995 roku Gerrard nagrała z towarzyszeniem Victorian Philharmonic Orchestra i wydała swój pierwszy solowy album,The Mirror Pool[12]. W 1998 roku nagrała we współpracy z kompozytorem Pieterem Bourke album Duality. Współpraca była kontynuowana przy ścieżkach dźwiękowych do filmówThe Insider i Ali.
Gerrard w 2004 roku współpracowała z kompozytorem Patrickiem Cassidy wydając album Immortal Memory, którą kontynuowała pracując przy filmie Salem's Lot. W następnym roku przyczyniła się do powstania ścieżki dźwiękowej projektu Ashes and Snow[13].
20 listopada 2006 Gerrard wydała swój drugi solowy album, The Silver Tree[14]. Album był nominowany do Australian Music Prize za rok 2006[15]. W 2007 roku ukazał się retrospektywny album The Best of Lisa Gerrard, kompilacja piętnastu utworów obejmująca jej działalność w: Dead Can Dance, pracę solową i filmową[16]. Album zadebiutował na nr. 5 na liście albumów Billboard New Age w dniu 16 lutego 2008 roku i pozostał na liście przez dziesięć tygodni. Kontynuacją była trasa koncertowa, która rozpoczęła się w kwietniu w Melbourne w Australii, a następnie w Europie i Ameryce Północnej[17].
W listopadzie 2007 roku artystka współpracowała z niemieckim muzykiem Klausem Schulze nad podwójnym albumem Farscape[18] który został wydany 4 lipca 2008 roku, po czym odbyła się ich europejska trasa koncertowa zwieńczona wydaniem DVD koncertu w Loreley w Niemczech 18 lipca 2008[19]. W trakcie tournée wydano ich kolejną płytę Come Quietly[20]. We wrześniu 2009 Gerrard i Schulze odbyli kolejną trasę koncertową po sześciu europejskich miastach – Warszawie, Berlinie, Amsterdamie, Essen, Paryżu i Brukseli.
W październiku 2009 Gerrard wydała swój trzeci solowy album, The Black Opal, przy którym współpracowała z Patrickiem Cassidy, Michaelem Edwardsem, Pieterem Bourke i Jamesem Orrem. Był to pierwszy album wydany przez jej wytwórnię, Gerrard Records. W 2010 roku Gerrard wydała album Departum z kompozytorem Marcello De Franciscim, współpracowała z multiinstrumentalistą Prashem Mistry z brytyjskiego kolektywu dubstepowego Engine Earz Experiment, nad utworem Spirit Guide, który pojawił się na jego albumie z 2011 roku.
W lipcu 2014 roku Gerrard wydała we własnym wydawnictwie solowy album Twilight Kingdom we współpracy z Danielem Johnsem, Astrid Williamson, Patrickiem Cassidy i słowami Russella Crowe'a[21]. W 2014 roku artystka współpracowała z brytyjskim kompozytorem, autorem tekstów i producentem Chicane przy albumie The Sum of Its Parts, wydanym 25 stycznia 2015 roku przez Modena Records.
14 marca 2018 Gerrard wystąpiła w Narodowym Pałacu Kultury w Sofii z Genesis Orchestra pod dyrekcją Yordana Kamdzhalova w partiach wokalnych Symfonii pieśni żałosnych Henryka Góreckiego. W 2018 roku pojawiła się na BooCheeMish, albumie nagranym z chórem Mystery of Bulgarian Voices; była również autorką niektórych utworów. Również w 2018 roku współpracowała z perkusistą solowym Davidem Kuckhermannem, przy albumie Hiraeth, wydanym 6 sierpnia 2018 roku. Hiraeth był nominowany w kategorii Najlepszy album New Age podczas 61. dorocznej ceremonii rozdania nagród Grammy w Staples Center, która odbyła się 10 lutego 2019 roku. Później Gerrard odbyła jako gość specjalny tournée z chórem Mystery of Bulgarian Voices, występując w piętnastu koncertach od 12 marca do 20 października 2019 r[22]. W 2019 roku z Yordanem Kamdzhalovem i Genesis Orchestra nagrała w Sofii w Bułgarskim Narodowym Studiu Radiowym płytę Symfonii pieśni żałosnych, która ukazała się 17 stycznia 2020 roku.
Po 2020 roku artystka współpracowała z muzykiem Dead Can Dance Julesem Maxwellem - wydając płytę Burn (2021)[23] oraz jej wersję koncertową One Night in Porto ( 2023). W 2022 ukazała się Exaudia we współpracy z Marcello De Franciscim[24].
Pierwsze doświadczenia w komponowaniu muzyki do filmu Gerrard miały miejsce w 1989 roku w hiszpańskim filmie El Niño de la Luna w reżyserii Agustí Villarongi. Muzykę do filmu skomponował Dead Can Dance, a Lisa Gerrard zagrała swoją pierwszą rolę aktorską[25].
Gerrard brała udział w tworzeniu muzyki do wielu filmów, ale powszechną rozpoznawalność jako kompozytorka filmowa zdobyła po nagraniu The Insider w 1999 roku z Pieterem Bourke oraz rok później przy Gladiatorze z Hansem Zimmerem[26]. Film był nominowany do Oscara[27] za najlepszą ścieżkę dźwiękową oraz zdobył Złoty Glob[28]. Utwór Now We Are Free pozostawał 460 tygodni na Liście Billboard 200 docierając do 2 miejsca w 2011 roku. Z Zimmerem współpracowała jednocześnie również przy Mission: Impossible II[29]. Oba albumy znalazły się na liście Billboard 200[30]. Dwa lata później skomponowała muzykę o niezależnego filmu nowozelandzkiego Whale Rider.
W 2005 roku Gerrard współpracowała z Ennio Morricone przy filmie Fateless, a następnie z Jeffem Roną przy ścieżce dźwiękowej do filmu fabularnego A Thousand Roads. W 2006 roku powstał dokumentalny film Sanctuary, o życiu i twórczości artystki, zawierał obszerne wywiady z Gerrard oraz Michaelem Mannem, Russellem Crowe, Hansem Zimmerem, Niki Caro[31].
W 2009 roku Gerrard pracowała przy filmie dokumentalnym Tima Cope'a On the Trail of Genghis Khan i wniosła swój wkład do ścieżki dźwiękowej. W tym samym roku napisała muzykę do filmu Balibo, za którą zdobyła nagrodę za najlepszą muzykę do filmu fabularnego na gali APRA Screen Music Awards w 2009 roku oraz nagrodę Aria za najlepszą oryginalną ścieżkę dźwiękową/obsadę/album na gali Aria Awards w 2009 roku . W 2009 roku użyczyła swojego swojego głosu w czołówce japońskiego dramatu NHK Ryōmaden.
W 2010 roku Gerrard nagrała muzykę do Tears of Gaza z Marcello De Francisci[32]. Napisała także muzykę do wyreżyserowanego przez Jima Loacha filmu Oranges and Sunshine z Emily Watson i Hugo Weaving w rolach głównych, który miał premierę w kwietniu 2011 roku i przyniósł jej kolejną nominację do nagrody IF Awards 2011 w kategorii Najlepsza ścieżka dźwiękowa. W listopadzie tego roku współtworzyła muzykę do thriillera science-fiction Priest Christophera Younga..
W listopadzie 2011 roku Gerrard skomponowała muzykę do filmu Burning Man, która zdobyła nagrodę za najlepszą ścieżkę dźwiękową podczas rozdania nagród Australijskiego Koła Krytyków Filmowych w 2012 roku.
Artystka brała również udział w nagrywaniu partii wokalnych do filmu Diuna[33].
.jpg)
Gerrard dysponuje zakresem wokalnym kontraltu, ale może również śpiewać w rejestrach zakresu mezzosopranowego. Jej skala głosu toA2 do F♯5[34]. Utwory najczęściej wykonywane są idioglosją - w jej własnym języku który wymyśliła i udoskonalała od 12 roku życia. Rzadziej wykonuje utwory po angielsku[35].
Na jej wczesne, kształtujące doświadczenia wokalne miała wpływ technika śpiewu bułgarskiego chóru[36] oraz duża grecko-turecka społeczność w jej miejscu zamieszkania w młodości.
Jej mężem jest Australijczyk o polskich korzeniach, Jacek Tuschewski. Mają dwie córki, Teresę i Lashnę (ur. w 1992 roku).
Zestawienie na podstawie Discogs[37]:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
