| |
 IO 1936
|
|
|---|---|
| Stolica igrzysk | |
| Otwarcie |
odwołane |
| Zamknięcie |
odwołane |
XII Letnie Igrzyska Olimpijskie (oficjalnie Igrzyska XII Olimpiady) zostały odwołane na skutek wybuchu II wojny światowej.
Początkowo miały się one odbyć w Tokio (Imperium japońskie). Po wybuchu wojny chińsko-japońskiej, Chiny złożyły w MKOlu sprzeciw wobec goszczenia igrzysk przez Japonię, jednakże 16 marca 1938 MKOl potwierdził status Tokio jako gospodarza[1]. 13 lipca 1938 Japonia, na wniosek ministerstw zdrowia, skarbu i handlu oraz spraw wewnętrznych zrezygnowała z organizacji igrzysk[1]. Jako przyczyna rezygnacji Japonii z organizacji igrzysk wymieniana jest wojna z Chinami[2][3][4], jednakże według Josepha R. Svintha to wdanie się w konflikt ze Związkiem Radzieckim spowodowało, że „japoński rząd spanikował” i postanowił wycofać się z organizacji igrzysk[1]. Później organizacja igrzysk została przekazana Helsinkom (Finlandia). Na początku stycznia 1939 komitet organizacyjny olimpiady w Helsinkach ogłosił, że dotychczas zamiar uczestnictwa w igrzyskach zgłosiło 20 państw (była wśród nich III Rzesza)[5].
Ostatecznie Igrzyska zostały odwołane z powodu rozpoczęcia II wojny światowej.
W obozie w Norymberdze-Langwasser jeńcy zorganizowali igrzyska olimpijskie, o których w 1980 powstał film fabularny „Olimpiada ’40”.
W ramach polskich przygotowań do Olimpiady helsińskiej, w 1939 r., do wybuchu II wojny światowej, odbyła się seria ślubowań zawodników nominowanych do kadry narodowej. Między innymi w maju – w budynku łódzkiej YMCA – ślubowanie złożyli na ręce dyrektora łódzkiej YMCA Alojzego Trypki oraz prezesa oddz. łódzkiego Polskiego Związku Piłki Ręcznej – Albina Grabowskiego: Władysław Król, Józef Pisarski, Bolesław Banaś i Roman Kantor[6].
Wikimedia Commons
WikicytatyUczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
