szef Oddziału Zaopatrzenia Szefostwa Wojsk Inżynieryjnych, oficer ds. inżynieryjnego zabezpieczenia działań Biura Studiów MON, zastępca dowódcy 2 Ciężkiej Brygady Saperów, zastępca szefa Komunikacji Wojskowej ds. wojsk kolejowo-drogowych, zastępca szefa Wojsk Inżynieryjnych ds. technicznych, pełnomocnik MON ds. budowy autostrad, pełnomocnik MON ds. wyodrębnionego budownictwa lądowego i wodnego, zastępca Głównego Kwatermistrza WP - szef Komunikacji Wojskowej, szef Wojsk Inżynieryjnych MON, pełnomocnik szefa Sztabu Generalnego WP ds. budownictwa specjalnego, minister pełnomocny - przedstawiciel PRL w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei
Odznaczenia
Grób Leopolda Raznowieckiego na Cmentarzu Komunalnym Północnym
Był synem Michała Rzepki, uczestnika I wojny światowej w szeregach armii austro-węgierskiej oraz wojny polsko-sowieckiej w 1920 roku, od 1932 bezrobotnego oraz Marcjanny z Kulpów. Do 1939 ukończył szkołę powszechną oraz 3 klasy Gimnazjum Ogólnokształcącego im. ks. Stanisława Konarskiego w Rzeszowie.
Służbę wojskową rozpoczął 12 stycznia 1945 r., jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Piechoty. Promowany w tym samym roku przez marszałka Polski Michała Rolę-Żymierskiego do stopnia chorążego w korpusie oficerów piechoty, objął stanowisko dowódcy plutonu w 53 pułku piechoty. Słuchacz kursu oficerskiego w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 2 w 1946 r., później w l. 1946-1953 Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Moskwie. Studia ukończył z wyróżnieniem i dyplomem inżyniera. W 1953 szef wydziału zagrodzeń i rozminowania II Oddziału Fortyfikacyjnego w Szefostwie Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej. Od listopada 1954 szef wydziału operacyjno-rozpoznawczego w Szefostwie Wojsk Inżynieryjnych, a od października 1956 szef Oddziału Zaopatrzenia w tym Szefostwie. W latach 1957−1960 oficer ds. inżynieryjnego zabezpieczenia działań Biura Studiów Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, na czele którego stał gen. dyw. Stefan Mossor, a następnie gen. bryg. Franciszek Skibiński. W latach 1960-1961 przebywał na praktyce jako zastępca dowódcy do spraw liniowych i szef sztabu 2 Ciężkiej Brygady Saperów w Kazuniu Nowym. W latach 1961−1963 szef samodzielnego oddziału służby drogowej w Sztabie Generalnym WP, a od października 1963 zastępca szefa Komunikacji Wojskowej ds. wojsk kolejowo-drogowych w Głównym Kwatermistrzostwie Wojska Polskiego. W lipcu 1967 brał udział w Misji Rozpoznawczej w Hanoi w Północnym Wietnamie pod kierownictwem gen. dyw. Tadeusza Tuczapskiego, której celem było zapoznanie się z doświadczeniami obrony terytorium państwa w warunkach trwającej wojny, a także taktyką lotnictwa USA i wietnamską obroną przeciwlotniczą. 3 października 1967 Rada Państwa PRL mianowała go na stopień generała brygady. Akt nominacyjny wręczył mu w Belwederze 10 października 1967 przewodniczący Rady Państwa Edward Ochab.
W latach 1968–1972 zastępca szefa Wojsk Inżynieryjnych MON ds. technicznych. W l. 1972–1973 pełnomocnik ministra Obrony Narodowej ds. budowy autostrad (kierował budową odcinka drogi szybkiego ruchu między Warszawą a Częstochową), a przez następny rok pełnomocnik MON ds. wyodrębnionego budownictwa lądowego i wodnego. Był także członkiem Rady Naukowo-Technicznej przy Zarządzie Autostrad w Ministerstwie Komunikacji.
W 1974 objął stanowisko zastępcy Głównego Kwatermistrza WP - szefa Służby Komunikacji Wojskowej Głównego Kwatermistrzostwa WP. W latach 1978-1983 był szefem Wojsk Inżynieryjnych MON. Od września do listopada 1971 oraz od października 1979 do lutego 1980 ukończył Wyższe Kursy Akademickie w Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Moskwie, a od września do listopada 1976 trzymiesięczny Wyższy Kurs Akademicki Wojskowej Akademii Tyłów i Transportu w Leningradzie.
W latach 1983–1987 pełnomocnik szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego ds. budownictwa specjalnego. Od maja 1988 do lipca 1989 przedstawiciel Polski w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei w randze ministra pełnomocnego. Po powrocie do kraju główny specjalista kierownictwa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.
10 listopada 1989 oficjalnie pożegnany przez ministra obrony narodowej, gen. armii Floriana Siwickiego w związku z przejściem w stan spoczynku. Na podstawie rozkazu personalnego MON z 2 grudnia 1989 zakończył zawodową służbę wojskową z dniem 15 lutego 1990 .
udział w rozminowania i oczyszczania terytorium Polski z niebezpiecznych pozostałości z działań wojennych, m.in. osobisty udział w akcji rozpoznania i rozminowania byłej kwatery Adolfa Hitlera w Gierołży koło Kętrzyna, w Cisnej w rejonie Przełęczy Dukielskiej, w Prostkach koło Nidzicy, w porcie rybackim Świbno, podczas akcji usuwania niewybuchu pocisku z działa kolejowego w rejonie warszawskiej Starówki (1962), a także przy oczyszczaniu zaminowanych studzienek kanalizacyjnych na Wale Miedzeszyńskim w Warszawie;
udział w akcjach przeciwlodowych na Wiśle i Bugu (1961);
koordynacja i nadzór udziału wojsk inżynieryjnych i komunikacji wojskowej w budowie Trasy Łazienkowskiej w Warszawie (1971–1974) oraz Wisłostrady (1972–1975);
kierowanie organizacją zaplecza socjalno-bytowego i transportu zabezpieczenia remontowego dla Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej w ramach misji pokojwoej ONZ do strefy buforowej w Egipcie (obóz w Heliopolis) oraz szpitala polowego dla wszystkich kontyngentów wydzielonych przez ONZ na potrzeby tej akcji;
przez 11 lat udział w ćwiczeniach sztabowych i z wojskami w roli szefa Służby Komunikacji Wojskowej wyższego związku operacyjnego;
udział w pracach przy budowie Dworca Centralnego w Warszawie (1972–1975), gdzie zastosowano oryginalne rozwiązanie w celu przemieszczenia ciężkich wiązarów dachowych dworca, co znacznie przyspieszyło jego budowę oraz tuneli podziemnych bez wstrzymywania ruchu w Alejach Jerozolimskich;
koordynacja i nadzór realizowanych przez jednostki mostowe i drogowe budów m.in. Trasy Modlińskiej, dróg szybkiego ruchu Kraków-Chrzanów, Warszawa-Katowice, w tym 100 kilometrowego odcinka drogi szybkiego ruchu Piotrków Trybunalski-Częstochowa;
przygotowanie i koordynacja budowy pływającego mostu kolejowego NZM-56 i mostu drogowego z barek W-2 przez Wisłę pod Puławami pod kryptonimem "Wisła-75" (1975);
zainicjowanie wraz z kilkunastoosobową grupą współpracowników opracowania koncepcji pływającego mostu kolejowego i drogowego BP-150 M, efektem tego opracowania były badania wytrzymałościowe i próby eksploatacyjne na Wiśle w Gołębiu pod Dęblinem zakończone sukcesem (1976);
osobiste kierowanie na rozkaz MON akcją przeciwlodową w rejonie Płocka, gdzie w bardzo trudnych warunkach atmosferycznych i terenowych udało się ograniczyć obszar klęski żywiołowej do minimum, a także ewakuować mieszkańców i cały żywy inwentarz z zagrożonego rejonu, ochronić Rurociąg „Przyjaźń” przed spływem lodów, wybudować wały przeciwpowodziowe przez wykonanie rynny spływowej w wałach lodu oraz uratować duże zapasy cukru (16 tys. ton) z zagrożonej powodzią cukrowni Borowiczki (styczeń-marzec 1982);
opracowanie technologii budowy dróg na bagnach pod ciężki sprzęt z wykorzystaniem włókien poliestrowych na poligonach w Orzyszu i w Wesołej;
opracowanie nowatorskiego sposobu usuwania skutków powodzi na Żuławach (1983);
udział w opracowaniu koncepcji dokumentacji technologii i rewaloryzacji poważnie uszkodzonej bryły Kopca Kościuszki w Krakowie w porozumieniu z prof. Karolem Estreicherem i we współpracy z płk. mgr inż. Przemysławem Bajborem;
kierowanie pracami nad projektem technicznej polowej przeładowni węgla w kilku wariantach na granicznej stacji przeładunkowej Małaszewicze (1982–1983);
nadzór nad przebudową stacji rozrządowej w Łazach;
kierowanie akcją udzielania zwiększonej pomocy rolnictwu przy melioracjach, rekultywacji użytków rolnych, budowie kopalń wapna i torfu, dróg rolniczych i wałów przeciwpowodziowych (1986–1987).
Życie prywatne
Mieszkał w Warszawie. Dwukrotnie żonaty. Miał trzech synów i córkę. Uprawiał turystykę, interesował się bukinistyką i medalierstwem. Przez 19 lat był organizatorem sportu łyżwiarskiego dla kadry garnizonu Warszawa i ich rodzin na Torwarze. W 1947 roku na podstawie rozkazu personalnego MON uzyskał zgodę na zmianę nazwiska rodowego Rzepka na Raznowiecki[2].
Nagroda państwowa II stopnia (zespołowa) oraz świadectwo autorskie z Urzędu Patentowego PRL za opracowania koncepcji pływającego mostu kolejowego i drogowego BP-150 M
inne odznaczenia organizacyjne, resortowe, regionalne i zagraniczne.
Bibliografia
H. P. Kosk, Generalicja polska wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001
M. Jędrzejko, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej, Wydawnictwo von Borowiecky, Warszawa 2002
Wojskowy Przegląd Historyczny, 1990, nr 1-2 (131-132), str. 276
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 279-286.
Przypisy
↑Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 284
↑Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 286
↑„Życie Partii”, nr 8 (526), 19 kwietnia 1989, s. 21.
Witaj
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
generał brygady
.JPG)
