Kultura strzyżowska – kultura występująca w epoce brązu na terenach dzisiejszych Polski i Ukrainy.
Występowała w pierwszej połowie II tysiąclecia p.n.e. Swoim zasięgiem obejmowała tereny od wschodniej części Wyżyny Lubelskiej (między górnym Wieprzem a Bugiem) po obszary południowo-zachodniego Wołynia, sięgając, a nawet przekraczając rzekę Horyń. Największe zagęszczenie stanowisk kultury strzyżowskiej odkryto na obszarze Grzędy Horodelskiej[1]. Zdarzają się znaleziska przedmiotów, które można przypisać kulturze strzyżowskiej, poza ogólnie wyznaczonymi granicami jej rozpowszechnienia. Przykładem tu może służyć nieduża amfora, znaleziona na stanowisku nr 62 (Mogiła) w Nowej Hucie[2].
Charakteryzowała się małymi, otwartymi osadami i krótkotrwałymi obozowiskami, przeważnie na wzniesionych obszarach lessowych, lub cyplach wysokich teras rzecznych. Budownictwo składało się głównie z drewnianych naziemnych budowli zrębowych, ze ścianami oklejonymi gliną, ziemianek, szałasów i spichlerzy do przechowywania zboża. Czasami wewnątrz domostw znajdowały się paleniska.[potrzebny przypis]
Gospodarka opierała się na hodowli bydła, kóz, owiec, trzody chlewnej, koni, gęsi i psów. Praktykowano także łowiectwo, rybołówstwo i zbieractwo. Dość dobrze rozwinięty był także handel, o czym świadczą dość liczne importy.
Pochówki, o obrządku szkieletowym, praktykowano na terenie osad i na cmentarzyskach. Ciała układano najczęściej na wznak, w groby płaskie, jamowe, owalne i prostokątne, czasami z kamienną obudową. Zmarłego wyposażano w ozdoby z muszli, fajansu lub miedzi, a także w wyroby krzemienne, kościane i ceramiczne.
Jako tzw. kultura późnosznurowa wnosi wkład w następującą po niej kulturę trzciniecką[3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.