Krzysztof Kawęcki
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1960
Kraśnik

Prezes Republikańskiej Partii Społecznej
Okres

od 2003
do 2005

Przynależność polityczna

Republikańska Partia Społeczna

Prezes Prawicy Rzeczypospolitej
Okres

od 16 czerwca 2018
do 8 czerwca 2019

Przynależność polityczna

Prawica Rzeczypospolitej

Poprzednik

Marek Jurek

Następca

Bogusław Kiernicki

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Krzysztof Kawęcki (ur. 6 stycznia 1960 w Kraśniku) – polski historyk, politolog, polityk, nauczyciel akademicki i publicysta, wiceminister edukacji narodowej w rządzie Jerzego Buzka. Lider prawicowych partii politycznych, m.in. jako prezes Prawicy Narodowej i Prawicy Rzeczypospolitej, a także wiceprezes Ruchu Prawdziwa Europa.

Życiorys

Wykształcenie i działalność naukowa

W 1983 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Następnie uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych ze specjalnością nauki o polityce na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Pracę doktorską pt. Działalność i myśl społeczno-polityczna ONR-ABC 1934–1939 napisał na seminarium u Ryszarda Bendera[1]. Zawodowo związany z mazowieckimi uczelniami. Objął stanowisko adiunkta w Wyższej Szkole Menedżerskiej w Warszawie. Pełnił funkcję dziekana Wydziału Nauk Społecznych oraz prorektora WSM. Wykładał również w Szkole Wyższej im. Bogdana Jańskiego w Warszawie, gdzie także zajmował stanowisko dziekana Wydziału Nauk Społecznych[2]. Był też prorektorem Wyższej Szkoły Nauk Społecznych im. ks. Józefa Majki w Mińsku Mazowieckim[3].

Publikuje prace z zakresu historii i myśli politycznej polskiego obozu narodowego. Jego artykuły ukazują się m.in. w miesięcznikach „Patria”, „Moja Rodzina” i „W Sieci Historii” oraz „Naszym Dzienniku”. Jest także publicystą Radia Maryja i Telewizji Trwam.

Działalność społeczna i polityczna

Był działaczem narodowego nurtu opozycji antykomunistycznej. W 1978 współtworzył Związek Młodzieży Narodowej[4]. Pod koniec lat 70. wchodził w skład jawnie działającego w PRL Polskiego Komitetu Obrony Życia, Rodziny i Narodu[5]. Od 1980 do rozwiązania przez władze w grudniu 1981 działał w Polskim Związku Akademickim, którego był współzałożycielem[4][6]. W latach 80. redagował podziemne pisma „Szaniec” (od 1980), „Wielka Polska” (od 1984)[7] i „Polska Narodowa” (1988–1990)[8][4]. Pełnił funkcje wiceprezesa i rzecznika prasowego Stronnictwa Narodowego, z którego wystąpił 24 lutego 1992[9]. W wyborach parlamentarnych w 1993 bez powodzenia kandydował do Sejmu jako przedstawiciel Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego z lubelskiej listy Katolickiego Komitetu Wyborczego „Ojczyzna” (otrzymał 1775 głosów). Od 1990 do 1995 był redaktorem naczelnym pisma „Prawica Narodowa”[4]. W 1995 założył ugrupowanie pod tą nazwą, a następnie wprowadził Prawicę Narodową do Akcji Wyborczej Solidarność[10]. W wyborach w 1997 bez powodzenia kandydował do Sejmu. Wraz z PN przystąpił do Ruchu Społecznego AWS.

Od 1998 do 2002 był radnym i przewodniczącym rady gminy Celestynowa[4]. Od 1998 do 2000 doradzał ministrowi edukacji narodowej. W 2000 pełnił funkcję podsekretarza, a od 21 grudnia 2000[11] do 2001 sekretarza stanu w tym resorcie[12]. W 2001 był liderem listy AWSP w okręgu podwarszawskim, później był szefem istniejącej w latach 2003–2005 Republikańskiej Partii Społecznej, a w 2006 kandydował bezskutecznie do sejmiku mazowieckiego z listy PiS[13]. Zasiadł w zarządzie krajowym Ruchu Patriotycznego[14]. W 2008 został wiceprezesem stowarzyszenia Ruch Przełomu Narodowego założonego przez Jerzego Roberta Nowaka[15], a w 2010 sekretarzem generalnym nowo powołanej partii o tej nazwie[16]. W lipcu 2011 jako wiceprezes Ruchu Przełomu Narodowego wprowadził to ugrupowanie do Prawicy Rzeczypospolitej[17], w której został wiceprezesem oraz pełnomocnikiem w okręgu podwarszawskim[18]. W 2014, jako kandydat tej partii, uzyskał z listy PiS mandat radnego sejmiku mazowieckiego V kadencji[19]. W 2015 jako przedstawiciel Prawicy Rzeczypospolitej bez powodzenia kandydował z listy PiS do Sejmu VIII kadencji w okręgu podwarszawskim (uzyskał 4708 głosów)[20]. 16 czerwca 2018 zastąpił Marka Jurka na funkcji prezesa Prawicy Rzeczypospolitej[21]. W 2018 kandydował bezskutecznie do sejmiku z listy ruchu Kukiz’15 (w ramach porozumienia tego ugrupowania ze swoją partią)[22]. W 2019 zawarł w imieniu Prawicy porozumienie o jej wspólnym starcie z Ruchem Prawdziwa Europa w eurowyborach, jednak ostatecznie kilkoro głównych działaczy partii wystartowało z list Kukiz’15 (wbrew Krzysztofowi Kawęckiemu[23]), a Ruch Prawdziwa Europa zarejestrował listy tylko w dwóch okręgach (znaleźli się na nich kandydaci Prawicy Rzeczypospolitej), które jednak zostały wyrejestrowane przed dniem głosowania. 8 czerwca 2019 został zawieszony w prawach członka Prawicy przez zarząd partii i podjął decyzję o opuszczeniu ugrupowania oraz dalszej współpracy z innymi ruchami konserwatywno-narodowymi[24]. W październiku tego samego roku stał się pierwszy w kolejce do objęcia mandatu poselskiego po śmierci posła PiS Jana Szyszki, jednak ze względów proceduralnych nie zdołał objąć go przed końcem upływającej kadencji[25]. W grudniu 2019 został wiceprezesem Ruchu Prawdziwa Europa[26]. W październiku 2020 zrezygnował z tej funkcji oraz wystąpił z tej partii.

Został współzałożycielem i prezesem zarządu zarejestrowanego w 2020 Stowarzyszenia „Wiara i Czyn”[27][28].

Odznaczenia

W 2008, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, został przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[29].

Wybrane publikacje

  • Pod znakiem nacjonalizmu. Antologia tekstów Prawicy Narodowej (współautor: Rafał Mossakowski), Warszawa 1994.
  • Płomień nadziei: wybór publicystyki z lat 1984–2006, Biała Podlaska 2007.
  • Polacy na Wileńszczyźnie 1990–2012, Warszawa 2013.
  • W imię Wielkiej Polski: ONR ABC w świetle pism programowych, Warszawa 2013.
  • Wiara i Czyn, Szczecinek 2019.
  • Odrodzona Polska. Koncepcje państwa. Wybrane aspekty (współautor: Henryk Stańczyk), Warszawa 2020.

Życie prywatne

Jest żonaty. Ma czworo dzieci[4].

Przypisy

  1. Bibliografia. ryszardbender.pl. [dostęp 2015-12-23].
  2. O Wydziale Nauk Społecznych. janski.edu.pl. [dostęp 2014-09-30].
  3. Dr Krzysztof Kawęcki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2011-12-25].[martwy link]
  4. a b c d e f Nota biograficzna. W: Krzysztof Kawęcki: Płomień nadziei: wybór publicystyki z lat 1984–2006. Biała Podlaska: Agencja Wydawniczo-Reklamowa ARTE, 2007.
  5. Komitet Samoobrony Polskiej. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2013-11-10].
  6. Marek J. Chodakiewicz, Jolanta Mysiakowska-Muszyńska, Wojciech J. Muszyński: Polska dla Polaków! Kim byli i są polscy narodowcy. Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka, 2015, s. 387. ISBN 978-83-7785-747-2.
  7. Z Arturem Timofiejewem i Aleksandrem Zyśką (zob. Marek J. Chodakiewicz, Jolanta Mysiakowska-Muszyńska, Wojciech J. Muszyński: Polska dla Polaków! Kim byli i są polscy narodowcy. Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka, 2015, s. 445. ISBN 978-83-7785-747-2.).
  8. Krzysztof Kawęcki. Nasza prasa narodowa. „Niezależna Gazeta Polska”. Dodatek Specjalny IPN – Narodowcy w PRL, s. IV–V, 3 października 2008. [dostęp 2017-06-22]. 
  9. Stronnictwo Narodowe. polskapartianarodowa.org. [dostęp 2018-06-16].
  10. Krystyna Paszkiewicz (red.): Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2000, s. 80–81. ISBN 83-229-2051-2.
  11. Komunikat. kprm.gov.pl, 22 grudnia 2000. [dostęp 2018-10-12].
  12. Krzysztof Kawęcki. Sylwetki. linia.com.pl, 27 sierpnia 2001. [dostęp 2010-06-13].
  13. Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2010-06-13].
  14. Sprawozdanie: Ruch Patriotyczny. pkw.gov.pl, 2012. [dostęp 2012-04-24].
  15. Jerzy Robert Nowak założył Ruch Przełomu Narodowego. wprost.pl, 15 czerwca 2008. [dostęp 2010-06-13].
  16. Pozycja 15769. Monitor Sądowy i Gospodarczy nr 252/2010, 17 listopada 2010. [dostęp 2011-02-09].
  17. Komunikat Prawicy Rzeczypospolitej z 11 lipca RP 2011. prawicarzeczypospolitej.org, 11 lipca 2011. [dostęp 2011-12-25].
  18. Ludzie Prawicy Rzeczypospolitej: Krzysztof Kawęcki. prawicarzeczypospolitej.org. [dostęp 2014-09-30].
  19. Kto dostał się do sejmiku?. tvn24.pl, 22 listopada 2014. [dostęp 2014-11-22].
  20. Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-09].
  21. KOMUNIKAT po posiedzeniu Rady Naczelnej Prawicy Rzeczypospolitej. prawicarzeczypospolitej.pl, 16 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-16].
  22. Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-10-24].
  23. Oświadczenie. rpeu.pl, 17 kwietnia 2019. [dostęp 2019-05-06].
  24. Kawęcki: opuszczam z innymi działaczami Prawicę RP. polsatnews.pl, 8 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-09].
  25. CIS: nie było możliwe odebranie ślubowania od Krzysztofa Kawęckiego. tvpparlament.pl, 23 października 2019. [dostęp 2019-11-11].
  26. Jan Bodakowski: Byli politycy Prawicy RP Marka Jurka we władzach Ruchu Prawdziwa Europa. wrealu24.pl, 31 grudnia 2019. [dostęp 2020-02-08].
  27. Zarząd stowarzyszenia. wiaraiczyn.org.pl/. [dostęp 2021-03-16].
  28. Stowarzyszenia Wiara i Czyn. rejestr.io. [dostęp 2021-03-16].
  29. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 listopada 2008 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2009 r. nr 27, poz. 366).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się