Celem Izby Edukacji Publicznej było powiązanie systemu szkolnego z administracją państwową, rozbudowę szkolnictwa elementarnego, średniego oraz utworzenie zakładów kształcenia nauczycieli. W 1812 organizacja ta została przekształcona w Dyrekcję Edukacji Narodowej, która kontynuowała linię programową Izby Edukacyjnej. W styczniu 1813 Księstwo Warszawskie zostało zajęte przez wojska rosyjskie, a w marcu car Aleksander I Romanow powołał nowe władze Radę Najwyższą Tymczasową Księstwa Warszawskiego, która wznowiła przerwane przez działania wojenne działalność administracji lokalnej, sądownictwa oraz szkolnictwa. W 1815 decyzją kongresu wiedeńskiego powołane zostało Królestwo Polskie podporządkowane politycznie Rosji, a w czerwcu tego roku car powołał Rząd Tymczasowy Królestwa Polskiego, który 30 czerwca na bazie wcześniejszej Izby Edukacji Publicznej utworzył Wydział Oświecenia Narodowego przekształcony później w Komisję Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego[1] .
Historia
W listopadzie 1816 Stanisław Kostka Potocki kierownik Komisji Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego oraz Stanisław Staszic przedstawili carowi Rosji Aleksandrowi I projekt utworzenia Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego, który przychylił się do inicjatywy aprobując ją[2]. Utworzenie uniwersytetu nastąpiło poprzez połączenie dwóch istniejących jeszcze w czasach Księstwa Warszawskiego szkół, a powołanych przez Izbę Edukacji Publicznej: Szkoły Prawa i Nauk Administracyjnych (założona 1808) oraz Szkoły Lekarskiej zwanej też Akademickim Wydziałem Lekarskim (założona 1809)[1] założone w epoce napoleońskiej' (pierwsza powstała w maju 1808 roku, a druga w jesieni roku następnego)[3]. Za projektodawcę pierwszej z nich uważa się Franciszka Ksawerego Szaniawskiego, tłumacza Kodeksu Napoleona na język polski.[4]
Prawa i Nauk Administracyjnych, który składał się z 9 katedr (Nauk Przygotowawczych; Pandektów; Prawa Polskiego Dawnego i Historii Prawa Polskiego; Prawa Cywilnego Obecnie Obowiązującego; Prawa Kryminalnego, Postępowania Cywilnego i Kryminalnego i Konstytucji; Prawa Kanonicznego; Ekonomii Politycznej, Prawa Administracyjnego, Prawa Policyjnego i Nauki Finansowej; Nauki Handlu, Prawa Handlowego i Statystyki; Technologii, Rolnictwa i Leśnictwa: do roku 1819). Na wydziale pracowali między innymi Jan Wincenty Bandtkie, Wacław Aleksander Maciejowski i Fryderyk Florian Skarbek[5][6].
Nauk Lekarskich, który składał się z 10 katedr (Anatomii Teoretycznej i Praktycznej oraz Porównawczej; Farmacji, Farmakologii, Chemii Policyjnej i Prawnej; Fizjologii i Dietetyki; Patologii Ogólnej, Historii Medycyny i Propedeutyki; Materii Lekarskiej, Toksykologii i Formularza, czyli Receptury; Chirurgii Teoretycznej; Chirurgii Operacyjnej; Patologii i Terapii Szczegółowej; Położnictwa, Chorób Ciężarnych, Położnic i Nowo narodzonych; Chorób Epizootycznych, Medycyny Prawnej i Policji Lekarskiej). Na wydziale pracowali między innymi Andrzej Franciszek Ksawery Dybek, Emilian Klemens Nowicki i Jan Bogumił Freyer
Teologicznego, który składał się z 6 katedr (Pisma Świętego i Nauk Pomocniczych; Historii Kościoła; Prawa Kościelnego; Teologii Dogmatycznej; Teologii Moralnej; Teologii Pasterskiej). Na wydziale pracował między innymi pierwszy rektor UW Wojciech Szweykowski.
Filozoficznego (powstał w roku 1817), gdzie wykładał między innymi Adam Zabellewicz[7].
Nauk i Sztuk Pięknych – pierwszym honorowym dziekanem oraz profesorem w latach 1816–1818 był sławny malarz Marcello Bacciarelli[1]. Do oddziału tego włączono też Instytut Muzyki i Deklamacji. W 1826 Oddział Muzyki Uniwersytetu został przekształcony w Szkołę Główną Muzyki (studiował tam między innymi Fryderyk Chopin)[8].Fakt, iż Chopin był studentem Uniwersytetu Warszawskiego jest mało znanym nie tylko wśród historyków kultury Polskiej XIX stulecia ale także w środowisku naszej Alma Mater[9].
W 1830 car Mikołaj I przemianował uczelnię na Uniwersytet Królewsko-Aleksandrowski w celu upamiętnienia swego brata Aleksandra I (zmarł w 1825)[10]. Po upadku powstania listopadowego, w którym uczestniczyło wielu studentów, uniwersytet został zamknięty[6].
↑Postanowienie naznaczające założenie Szkoły Głównej pod imieniem Królewskiego Uniwersytetu z dnia 7 (19) listopada 1816 r. – Dz.Pr.K.P. Tom XIII, Nr 51, s. 90–95.
↑Bogusław Leśniodorski, Szkoła Prawa i Nauk Administracyjny w Księstwie Warszawskim, [w:] studia do dziejów Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1963.
↑JerzyJ.MiziołekJerzyJ., UniwersytetU.WarszawskiUniwersytetU. (red.), Kultura artystyczna Uniwersytetu Warszawskiego: ars et educatio, Warszawa: Uniwersytet Warszawski, 2003, ISBN 978-83-88374-46-3 [dostęp 2023-05-18].brak strony (książka)
↑T. 4: Oświecenie. W: Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1966, s. 197–198.
↑ abWPiA UW: O Wydziale. wpia.uw.edu.pl. [dostęp 2016-04-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-05)]. (pol.).
↑Krótka historia Instytutu Filozofii. filozofia.uw.edu.pl. [dostęp 2016-11-19]. (pol.).
↑Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina: dzieje uczelni. filozofia.uw.edu.pl. [dostęp 2016-11-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-22)]. (pol.).
↑JerzyJ.MiziołekJerzyJ., UniwersytetU.WarszawskiUniwersytetU. (red.), Kultura artystyczna Uniwersytetu Warszawskiego: ars et educatio, Warszawa: Uniwersytet Warszawski, 2003, ISBN 978-83-88374-46-3 [dostęp 2023-05-18].brak strony (książka)
↑Postanowienie dozwalające Uniwersytetowi Warszawskiemu przyiąć nazwanie Uniwersytetu Królewsko-Alexandrowskiego z dnia 18 (30) marca 1830 r. – Dz.Pr.K.P. Tom XIII, Nr 51, s. 86–90.
Bibliografia
Józef Bieliński: Królewski Uniwersytet Warszawski (1816-1831). Warszawa: skład główny Gebethner i Wolff, [druk:] W. L. Anczyc i Spółka, 1907.
Witaj
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.