Pierwsze wzmianki o miejscowości znajdują się w dokumentach lokacyjnychWładysława Jagiełły z XIV wieku (1392). Wieś została założona na podstawie prawa magdeburskiego w wyniku saskiej (zob. Głuchoniemcy) akcji kolonizacyjnej pod nazwą Kotkenhau. Przypuszcza się, że nazwa miejscowości oznaczała pierwotnie „piękne błota” (Kothschoen) bądź wywodzi się od czasownika „karczować” (niemiecka nazwa lokacyjna Kotkenhau), gdyż tereny otaczające Korczynę w znacznej części pokryte są lasami. Granicząca z Korczyną niemiecka wieś Palversee Palve, Heide(inne języki) (nast. Białobrzegi), etymologicznie oznacza właśnie teren pokryty krzakami, wrzosowisko.
Od 1340 ziemia sanocka, od 1434 województwo ruskie.
Dwór Szeptyckich
Zabytkowa kaplica
Zabytkowy kościół parafialny
Wymieniana w dokumentach z roku 1397 Korczyna wskutek królewskiego nadania przynależała do Klemensa z Moskorzewa, który od nazwy pobliskiego zamku Kamieniec przybrał nazwisko Kamieniecki. Po rządach jego synów, pod koniec XVI w., przeszła w ręce Seweryna Bonera, by następnie przejść najpierw na własność rodu Firlejów, a potem Scypionów. W wyniku ślubu Magdaleny Scypionówny właścicielami Korczyny stał się ród Jabłonowskich.
Córka Jana Jabłonowskiego – Zofia Jabłonowska Skarbkowa – po unieważnieniu pierwszego małżeństwa wyszła powtórnie za mąż za Aleksandra Fredrę, znakomitego komediopisarza tamtego okresu. Ślub odbył się 8 czerwca 1826 roku w korczyńskim kościele parafialnym. Ich córka wyszła za mąż za Jana Kantego Szeptyckiego, wywodzącego się z ruskich bojarów. Ostatnim właścicielem Korczyny był Stanisław Szeptycki (1867–1950) – generał armii austriackiej, dowódca Legionów Polskich w l. 1916–1917, w 1923 r. minister spraw wojskowych, u którego w okresie II wojny światowej do czasu wybuchu powstania warszawskiego przebywał hr. Adam Ronikier.
We wsi na dużą skalę rozwinęła się obróbka lnu i płóciennictwo. Pod koniec XVIII w. Ewaryst Andrzej, hr. Kuropatnicki w swym "Opisaniu królestw Galicyi i Lodomeryi" podawał: Korczyna. Wieś długa osiadła, domu hrabiów Jabłonowskich; fabryką płócien, (...) obrusów sławna i handlem wielkim płótnami do Węgier[7]. W 1882 powstało w Korczynie „Towarzystwo Tkaczy” zrzeszające ponad 1000 wytwórców, a w 1887 została założona szkoła tkacka. W latach 90. młody miejscowy nauczyciel, Jan Szczepanik, odwiedzał tutaj miejscowe warsztaty zapoznając się z tkactwem, co w następnych latach pozwoliło mu dokonać szeregu wynalazków i udoskonaleń w technologii produkcji tkanin[8]. Na przełomie XIX i XX w. Korczyna przeżywała okres znacznego rozwoju ze względu na tutejsze płótna, które znane były wówczas w całej Galicji, a nawet poza jej granicami.
Podczas okupacji hitlerowskiej, w listopadzie 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 700 Żydów. 12 sierpnia 1942 roku 294 osoby rozstrzelano w lesie w Warzycach, część została zamordowana w Woli Jasienickiej, pozostałych wywieziono do obozu zagłady Bełżcu i tam zamordowano[9].
Budynek Udzędu Gminy
Kapliczka św. Józefa Sebastiana Pelczara
Dawna zabudowa okolic Korczyny, chałupa tkacka z roku 1790, przeniesiona do skansenu w Sanoku
Zbrodnie niemieckie w Korczynie
Od listopada 1941 r. do 12 sierpnia 1942 r. Niemcy rozstrzelali ok. 80 osób, głównie pochodzenia żydowskiego, z getta w Korczynie.
29 lipca 1944 r. hitlerowcy spacyfikowali Korczynę i rozstrzelali 60 osób, nie oszczędzając kobiet i dzieci, prawdopodobnie za owacyjne witanie oddziałów radzieckich, które później się wycofały. Spalono 72 gospodarstwa[10]. Niemcy pod dowództwem kpt. SS Heoniga niszczyli wieś rakietami zapalającymi, wystrzeliwanymi z samolotów i czołgów.
Sport
Kotwica Korczyna – klub piłkarski występujący w krośnieńskiej Klasie Okręgowej
Stowarzyszenie Sportowe „Prządki-Ski”
Współczesność
21 czerwca 2009 r. odbyły się konsultacje społeczne w sprawie wystąpienia o przywrócenie Korczynie statusu miasta. W głosowaniu przy frekwencji wynoszącej ok. 35%, przeciwko ponownemu nadaniu Korczynie praw miejskich wypowiedziało się 71% głosujących.
Kościół dojazdowy pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
Kościół dojazdowy pw. św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara – wybudowany w sąsiedztwie zamku Kamieniec. Pierwotnie zamierzano tu odtworzyć Porcjunkulę z Asyżu i upamiętnić osobę św. Jana z Dukli, w rachubę wchodził również tytuł Zmartwychwstania Pańskiego. W mury kościoła włączono XV stację drogi krzyżowej. Kościół ma 18 m długości i 9,5 metra szerokości. Swoją strukturą materiałową i ujęciem architektonicznym nawiązuje do murów zamku Kamieniec[11].
Kaplica domowa Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego – Starowiejskich
Kaplica pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w domu księży emerytów Emaus
Cmentarz żydowski położony w przysiółku Burkot. W czasach Holocaustu na terenie nekropolii dokonywano masowych egzekucji. Do dziś zachowało się kilkaset nagrobków.
↑Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 58276
↑Raport o stanie gminy. Stan ludności w dn. 31.12.2020 s. 5 [dostęp 2022-01-08].
↑Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 507 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
↑ abRozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
↑Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 40–41.
↑Ewaryst Andrzej Kuropatnicki: "Geografia albo dokładne opisanie królestw Galicyi i Lodomeryi", Przemyśl 1786
↑Antoni Bal, Władysław Chajec, Antoni Lorens, August Mazurkiewicz, Franciszek Sulimowski, Juliusz Ross, Marian Ziobro: Ilustrowana monografia powiatu krośnieńskiego oraz Przewodnik Turystyczny po Krośnie nad Wisłokiem i okolicy. PTTK Oddział w Krośnie nad Wisłokiem, 1957, s. 184.
↑Geoffrey P.G.P.MegargeeGeoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part A, s. 526.
↑Józef Fajkowski, Jan Religa: Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1981, s. 178.
↑Korczyna, Parafia Rzymskokatolicka pw. M.B. Królowej Polski i Sanktuarium św. Bpa. J.S.Pelczara. [dostęp 2011-10-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (28 września 2013)].
Bibliografia
ks. Władysław Sarna, Opis powiatu krośnieńskiego pod względem geograficzno-historycznym, Przemyśl 1898, reprint Krosno 1997
Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich / praw miasteczka / praw osiedla; (2) wytłuszczono miasta/osiedla trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast; (4) OTP – osiedle typu miejskiego; (5) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.
Źródła: Dz.U. z 1933 r. nr 35, poz. 294, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 422, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 420, Dymitrow M., 2015, Pojęcie miejskości w świetle reformy gminnej w Polsce międzywojennej, [in] Krzysztofik R., Dymitrow M. (Eds), Degraded and restituted towns in Poland: Origins, development, problems / Miasta zdegradowane i restytuowane w Polsce. Geneza, rozwój, problemy, University of Gothenburg, Gothenburg, s. 61–63 / 65–115.
Witaj
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
49°42′51″N 21°48′41″E/49,714167 21,811389[1]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
