Widok na KWK Makoszowy od strony ulicy Makoszowskiej | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Adres |
Makoszowska 24, 41-800 Zabrze |
Data założenia |
1 kwietnia 1906 |
Dyrektor |
Zygmunt Mielcarek |
Udziałowcy |
Spółka Restrukturyzacji Kopalń S.A. |
Zatrudnienie |
1387 pracowników (2016 rok) |
Położenie na mapie Zabrza | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa śląskiego | |
50°16′28,0″N 18°46′28,0″E/50,274444 18,774444 | |
Strona internetowa |
Kopalnia Węgla Kamiennego Makoszowy (niem. Delbrück) – kopalnia znajdująca się w Zabrzu (Makoszowach) w województwie śląskim.
Kopalnia Makoszowy zatrudnia 1387 osób. Poziomy wydobywcze zakładu znajdują się na głębokości 660 i 850 m. W granicach kopalni pozostaje obszar górniczy o powierzchni 28,4 km². Obecnie kopalnia należy do Spółki Restrukturyzacji Kopalń S.A. Obecnie prowadzone są zaawansowane prace likwidacji szybów, zwinięto liny maszyn wyciągowych pozostawiając jedynie szyb przeznaczony do wydobycia pozostałego w wyrobiskach sprzętu. Tym samym kopalnia zakończyła działalność.
Obszar położony jest na płn.-zach. skraju Niecki Głównej. Od płn.-zach. graniczy ze strefą sfałdowań warycyjskich, z którą związane są strefy uskoków o zrzutach 0-100 m – między innymi uskok „Diagonalny” o h=70-100 m, uskok „Knurowski” o h≈110m i uskok „Makoszowski” o zrzucie h≈70m. Z okresem orogenezy alpejskiej związane są uskoki o przebiegu zbliżonym do równoleżnikowego, do których należy uskok „Saara” o zrzucie dochodzącym do h=170-240 m oraz uskok „Kłodnicki” o zrzucie h≈180 m. Na obszarze Ruchu „Makoszowy” występują warstwy orzeskie o miąższości do 756 m, warstwy rudzkie o miąższości 680-720 m, warstwy siodłowe o miąższości 175-220 m i warstwy porębskie. Grubość eksploatowanych pokładów 1,2-3,3 m. Nachylenie 0-35°.
Kopalnia Makoszowy zaczęła powstawać od 1890 r., gdy poziomami 170 i 230 m przez wyrobiska prowadzone pod ziemią na zachód z kopalni Guido (budowanej od połowy XIX w. przez hrabiego Guido Henckel von Donnersmarck) rozpoznano rezerwowe pola górnicze o nazwach Zero i Double Zero. W 1900 r. właściciel – Skarb Pruski – zaczął głębić szyb I zwany „koło Makoszów”, a rok później szyb II. obydwa tylko do celów wentylacyjnych kopalni Luiza.
Jednak wkrótce szyby te rozrosły się do zakładu górniczego, zwanego od pola nadania górniczego – Zeroschächte. Fedrunek ruszył w kwietniu 1906 r. a po 2 latach oba szyby połączono z koksownią i przemianowano na Delbrückschachte.
Po III Powstaniu Śląskim i dwuletnim sporze granicznym Makoszowy i Kończyce decyzją specjalnej komisji Ligi Narodów przyznano w 1923 r. Polsce. Niemiecka kopalnia Delbrück została odcięta od zasobnego w węgiel pola po polskiej stronie, którego nie eksploatowano. Władze niemieckie starały się o jego wydzierżawienie i po negocjacjach w 1931 r. podpisano umowę o wymianie pól górniczych w strefie przygranicznej w Zabrzu i Knurowie między polsko-francuską spółką Skarboferm a niemiecką spółką Preussag.
Od kwietnia 1945 r., gdy Armia Czerwona przekazała częściowo zatopiony, opuszczony przez niemiecką załogę zakład władzom polskim, kopalnia nosi nazwę Makoszowy. W okresie rozbudowy kopalni na południe doszło 28 sierpnia 1958 r. do najtragiczniejszej katastrofy – od palnika acetylenowego, którym cięto żelazną stropnicę na poziomie 300 m, wybuchł ogromny pożar. Załoga uciekła przed ogniem, ale 20-minutowe aparaty ucieczkowe nie wystarczyły na ewakuację w dymach. Śmiertelnie zaczadziło się pod ziemią 72 górników a 87 uległo poważnym zatruciom.
W latach 60. XX w. zgłębiono do 717 m nowy szyb III, a kolejny – szyb IV wydobywczy – uruchomiono na głębokość 944 m w 1981 r. Od 1967 r. eksploatacja w Makoszowach przebiega wyłącznie systemem ścianowym. W 1988 r. zanotowano rekord wydobycia w historii zakładu – 5,13 mln t przy 10-tysięcznej załodze. Od 1993 r. Makoszowy należały do Gliwickiej Spółki Węglowej a następnie (od 2003 r.) do Kompanii Węglowej. Dnia 1 lipca 2005 r. kopalnię połączono z Kopalnią Sośnicą, by po 10 latach rozdzielić ruchy i przekazać Makoszowy do Spółki Restrukturyzacji Kopalń S.A w Bytomiu.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.