Klauzula największego uprzywilejowania (ang. Most favoured nation clause, MFN) – pojęcie dotyczące międzypaństwowej wymiany towarowej. Jest to określenie traktatowego zobowiązania stosowanego w międzynarodowych stosunkach handlowych. Państwo przyznające tę klauzulę innemu państwu zapewnia mu uprawnienia i udogodnienia nie mniejsze niż jakiemukolwiek innemu państwu, z którym handluje[1].

Zazwyczaj klauzula największego uprzywilejowania obejmuje wszystkie kwestie dotyczące handlu, żeglugi morskiej, komunikacji, tranzytu i traktowania cudzoziemców. Często do określania klauzuli największego uprzywilejowania stosuje się skrót KNU.

KNU jest normą o charakterze blankietowym, nie daje ona konkretnych przywilejów i ustępstw. Klauzula ta może być jednostronna lub przyznawana na zasadzie wzajemności. Wyróżnia się dwa rodzaje KNU: bezwarunkową i warunkową. W pierwszym przypadku przyznawane są partnerowi udogodnienia zaoferowane uprzednio państwu trzeciemu (traktowanie identyczne). KNU warunkowa (amerykańska) uzależnia przyznanie państwu udogodnień od otrzymania przez kontrahenta korzyści równych tym, które zostały przyznane wcześniej państwu trzeciemu.

Stosowanie klauzuli bezwarunkowej obowiązuje państwa należące do GATT/WTO. Wyjątkiem od KNU w ramach GATT są jednak różnego rodzaju ugrupowania integracyjne oraz powiązania między byłymi koloniami i metropoliami[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b Adam Budnikowski: Międzynarodowe stosunki gospodarcze. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, 2006, s. 265. ISBN 83-208-1622-X.

Bibliografia


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się