 nr rej. 528 z 01.09.1980.
| |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru |
Siedziba władz Kościoła |
| Właściciel |
Katolickie Zgromadzenie Sióstr Mariawitek Nieustającej Adoracji Ubłagania |
| Siostra przełożona |
biskupka Damiana Maria Beatrycze Szulgowicz |
| Klauzura |
nie |
| Typ zakonu |
żeński |
| Obiekty sakralne | |
| Kaplica klasztorna |
Nieustającej Adoracji Ubłagania[a] |
| Materiał budowlany | |
| Data budowy |
1910 |
Położenie na mapie gminy Bodzanów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie powiatu płockiego  | |
 52°30′46″N 19°58′28″E/52,512778 19,974444
| |
Klasztor mariawicki w Felicjanowie – klasztor Katolickiego Zgromadzenia Sióstr Mariawitek i Katolickiego Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów.
Siedziba władz zwierzchnich Kościoła Katolickiego Mariawitów, kustodii płockiej oraz parafii Trójcy Przenajświętszej w Felicjanowie. Przełożoną klasztoru jest siostra biskupka Damiana Maria Beatrycze Szulgowicz.
Początki Felicjanowa związane są z parcelacją majątku Miszewko Garwackie, który od 1902 wyprzedawała ziemiańska rodzina Jaroszewskich. Część gruntów z tego podziału nabyła Florentyna z Jurkiewiczów Maciejowcowa, która z kolei odsprzedawała je z zyskiem innym zainteresowanym. Jej propozycją sprzedaży zainteresowali się mariawici, którzy pod wodzą swojej przewodniczki duchowej Feliksy Kozłowskiej wyodrębnili się w 1906 z Kościoła Rzymskokatolickiego i byli w trakcie organizowania własnej wspólnoty religijnej.
W 1910 za pieniądze z ofiar wiernych i pożyczkę zaciągniętą w banku rolnym w imieniu Kościoła Mariawitów, Feliksa Kozłowska zakupiła od Florentyny z Jurkiewiczów Maciejowcowej 500 hektarów ziemi, które następnie podzielono wśród osiedlających się tam wyznawców mariawityzmu. Ogółem w trakcie tej kolonizacji na gospodarstwach mających od 5 do 15 hektarów zamieszkały 73 rodziny. Poza tym z istniejącego tam wcześniej folwarku wydzielono 46 hektarów, które stały się zalążkiem klasztoru, szkoły, internatu dla sierot i ochronki. Powstała owczarnia i młyn. Zakonnice Zgromadzenia Sióstr Mariawitek prowadziły pracownię haftu, pralnię, szwalnie. Osada od imienia założycielki została nazwana Felicjanów.
W 1935 w miejscowości wraz z żoną, synem i grupą swoich sympatyków zamieszkał arcybiskup Jan Maria Michał Kowalski wcześniej zdjęty z urzędu zwierzchnika Kościoła Starokatolickiego Mariawitów. W Felicjanowie zorganizował on ośrodek życia religijnego własnej wspólnoty mariawickiej, która po rozłamie z denominacją płocką przyjęła nazwę Kościoła Katolickiego Mariawitów.
W czasie II wojny światowej klasztor mariawicki w Felicjanowie został wysiedlony przez Niemców. Mariawici odzyskali go dopiero po zakończeniu działań wojennych w 1945.
Obecnie oprócz sióstr które stale mieszkają w Felicjanowie, zjeżdżają się tu na lato z różnych parafii mariawickich inne siostry.
W klasztorze mariawickim znajduje się kaplica, w której odbywa się indywidualna Adoracja Najświętszego Sakramentu. Jest tam też przechowywana Barankowa Księga Żywota, do której wpisywane są imiona i nazwiska wiernych oraz sympatyków Kościoła Katolickiego Mariawitów[1]. Mała kapliczka mieści się po prawej stronie frontowej części domu. Prowadzą do niej osobne schodki, nad którymi pod okapem dachu zawieszony dzwonek daje trzykrotnie na dzień znak na Anioł Pański i wzywa na nabożeństwa. Odbywają się tutaj stałe nabożeństwa, bowiem kaplica wykorzystywana jest dla miejscowej parafii Zesłania Ducha Świętego.
Z dziedzińca folwarcznego – od bramy wjazdowej – prowadzą ścieżki naokoło wielkiego klombu, w środku którego na białym postumencie wznosi się statua Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny obejmującej jakby cały Felicjanów w opiece. Na terenach należących do klasztoru znajduje się również jezioro. Przy wodzie znajduje się kamienna grota, którą ozdabia ustawiona w niszy figura św. Franciszka z Asyżu. Obok rozciąga się ogród owocowo-warzywny, zaprojektowany na początku XX w. przez Antoniego Marksa, ojca jednego z kapłanów mariawitów. Naprzeciwko ogrodu widoczna jest droga do Pepłowa, nieopodal znajdował się mały rzymskokatolicki kościółek św. Bartłomieja.
Zespół klasztorny (dawny dwór, budynki klasztorne, stróżówka, park) został wpisany do rejestru zabytków 1 września 1980 pod nr 528[2].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
