.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 grudnia 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód | |
| Współmałżonek | |
| Lata aktywności |
1933–1955 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Kazimierz Jan Wajda, ps. „Szczepko”, „Szczepcio” (ur. 3 grudnia 1905 we Lwowie, zm. 8 maja 1955 w Warszawie) – polski aktor radiowy, teatralny i filmowy, dziennikarz.
Rodowity lwowianin wywodzący się z ulic Gródeckiej i Na Błonie[1]. Był synem Aleksandra. Kształcił się w szkole realnej przy ul. Szumlańskiej we Lwowie[2]. Studiował na Politechnice Lwowskiej; zdał eksternistyczny egzamin aktorski po przygotowaniach u Mariana Bieleckiego.
W 1933, kreując postać „Szczepka” („Szczepcia”), wraz z Henrykiem Vogelfängerem jako „Tońkiem” („Tońciem”) zaczął występować w słuchowisku radiowym Wesoła Lwowska Fala w skeczach Wiktora Budzyńskiego, a następnie własnych. Pseudonimy obu zostały zaczerpnięte z przynależności obu do kościołów lwowskich: Wajdy do kościoła św. Elżbiety, a Vogelfängera do kościoła św. Antoniego[3]. Popularność przyniosły im role lwowskich batiarów. Dzięki m.in. jego występom, audycja w krótkim czasie z lokalnego programu stała się najpopularniejszą audycją radiową w przedwojennej Polsce i jedną z najpopularniejszych w całej historii Polskiego Radia (ponad 6 mln stałych słuchaczy). W roli „Szczepcia” wystąpił również w trzech filmach: Będzie lepiej (1936), Włóczęgi (1939, w filmie duet wykonywał piosenkę pt. „Lwów jest jeden na świecie”, popularnie nazywaną „Tylko we Lwowie”) i Serce batiara (produkowany w 1939, po wybuchu II wojny światowej negatyw filmu zaginął). Duet „Szczepko” i „Tońko” był również określany jako: „tajojkowie” (od używanej przez nich frazy: ta joj)[4], „trubaciarzy Lwowa” (od trubadurów)[5].
W rozgłośni lwowskiej Polskiego Radia pełnił funkcję spikera, a w maju 1938 został mianowany referentem aktualności[6]. W lipcu 1938 doniesienia prasowe informowały, że Wajda miał zrezygnować z lotu samolotem, który następnie uległ katastrofie w Rumunii 22 lipca 1938[7][8].
Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 wraz z Vogelfängerem ewakuował się z Polski, po czym przez Rumunię, Jugosławię, Włochy dotarł do Francji[9]. W czasie wojny był członkiem zespołu aktorskiego Polish Soldier's Revue by Lwowska Fala we Francji, w Anglii i na froncie zachodnim, działającym przy Polskich Sił Zbrojnych[9]. Był żołnierzem 1 Dywizji Pancernej generała Maczka, występując wraz z Vogelfängerem, Henrykiem Hausmanen dla walczących żołnierzy także w bunkrach[10]. Na obszarze Holandii w 1944 został awansowany na stopień podporucznika[11].
Po wojnie powrócił do Polski. Pracował w redakcji rozrywki Polskiego Radia (m.in. z Jeremim Przyborą). Zajmował się głównie transmisjami radiowymi z występów cyrkowych, organizowanych dla robotników w zakładach pracy[12]. W radio prowadził program rozrywkowy pt. Przy sobocie po robocie[9]. Był też autorem tekstu piosenki Walczyk murarski (muz. Władysław Szpilman). We wrześniu 1953 napisał w Cieplicach poemat pt. Gródeckie kwiaty[13].
Jego żoną była artystka estradowa Mira Grelichowska. Zmarł na zawał serca 8 maja 1955 w Warszawie[9]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie 12 maja 1955[14][15] (kwatera M; w tym samym miejscu została pochowana Wiktoria Wajda, ur. 1870, zm. 3 kwietnia 1955)[16]. Jego siostrą była Krystyna Zawisza-Grzeszczyńska[17].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
