Karol Koburg
Ilustracja
ilustracja herbu
Książę Regent Belgii
Okres

od 23 września 1944
do 20 lipca 1950

Hrabia Flandrii
Okres

od 1910
do 1983

Dane biograficzne
Dynastia

sasko-koburska

Data i miejsce urodzenia

10 października 1903
Bruksela

Data i miejsce śmierci

1 czerwca 1983
Ostenda

Ojciec

Albert I Koburg

Matka

Elżbieta Gabriela Bawarska

Dzieci

Izabela

Odznaczenia
Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa Honorowy Rycerz Krzyża Wielkiego Królewskiego Orderu Wiktoriańskiego (Wielka Brytania) Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch

Karol Teodor Henryk Antoni Meinrad, fr. Charles Théodore Henri Antoine Meinrad (ur. 10 października 1903 w Brukseli, zm. 1 czerwca 1983 w Ostendzie) – hrabia Flandrii, książę i regent Belgii, młodszy syn króla Alberta I i Elżbiety Gabrieli Wittelsbach, córki księcia bawarskiego Karola Teodora, młodszy brat króla Leopolda III.

Życiorys

Od 1910 nosił tytuł „hrabiego Flandrii”. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został wysłany do Wielkiej Brytanii. Tam przeszedł szkolenie w Royal Navy. W 1926 powrócił do Belgii i wstąpił do École royale militaire w Brukseli. Następnie otrzymał dowództwo nad pułkiem gwardii konnej. Karol odziedziczył po matce zamiłowanie do sztuki oraz nonkonformistyczną postawę. Stanowił pod tym względem przeciwieństwo swojego starszego brata. Utrudniło im to porozumienie w najtrudniejszych momentach „kwestii królewskiej”.

W maju 1940 walczył z Niemcami jako oficer armii belgijskiej. Po kapitulacji 28 maja przeniósł się do Brukseli, gdzie żył z dala od polityki. W 1944 zagrożony aresztowaniem wstąpił do oddziałów partyzanckich w Ardenach. Po wyzwoleniu Belgii we wrześniu 1944 kraj podzielił się na stronników i przeciwników króla Leopolda III, oskarżanego o kolaborację z Niemcami. Król przebywał w tym czasie w niewoli w Hirschstein, ale nawet po wyzwoleniu w 1945 nie wrócił do kraju. W takiej sytuacji Karol został 20 września 1944 regentem Królestwa Belgii.

Czas regencji to odbudowa kraju ze zniszczeń wojennych, co udało się w znacznej mierze dzięki amerykańskiej pomocy w ramach planu Marshalla. W jego ramach Belgia otrzymała (razem z Luksemburgiem) 195 milionów dolarów w latach 1948–1949, 222 miliony w latach 1949–1950 i 360 milionów w latach 1950–1951. Sektor budowlany działał sprawnie dzięki rządowym dotacjom na odbudowę zniszczonych budynków. Finanse królestwa zostały ustabilizowane dzięki reformom ministra Camille'a Gutta. Usprawniono system opieki społecznej. W 1947 Belgia weszła (razem z Holandią i Luksemburgiem) w skład Beneluxu. Była również członkiem założycielem ONZ i NATO. W 1948 kobiety otrzymały w Belgii pełne prawo wyborcze.

Regencja Karola dobiegła końca 20 lipca 1950. Dwa dni później do Belgii wrócił Leopold III. W przeprowadzonym wkrótce potem referendum większość Belgów opowiedziała się za pozostaniem Leopolda na tronie. Jednak król został przekonany przez większość swojego otoczenia do abdykacji na rzecz swojego syna Baldwina, co nastąpiło w 1951. Jednym z namawiających Leopolda do abdykacji był książę Karol. Niektórzy historycy przypisują mu chęć zabrania bratu korony.

Po tym fakcie Karol, bojkotowany przez rodzinę królewską, został zmuszony do wycofania się z życia politycznego. Musiał opuścić dwór i zamieszkać w swej posiadłości w Raversijde, którą nazywał „podwórkiem”. W tym czasie dużo czasu poświęcał malarstwu. Swoje obrazy podpisywał po flamandzku: „Karel van Vlaanderen”. Nigdy już nie spotkał się z bratem, który później nie wziął nawet udziału w jego pogrzebie. W 1960 Karol zrezygnował z korzystania z listy cywilnej. Ostatnie lata życia upłynęły byłemu regentowi na sporach z władzami Ostendy, które próbowały go wywłaszczyć, oraz na procesach z dwoma biznesmenami, którym Karol powierzył swój majątek, a ci jakoby mieli go oszukać. Mimo iż procesy zakończyły się sukcesem Karola, prasa uznała, że książę chciał uniknąć płacenia podatków oraz uniemożliwić przejęcie spadku po nim przez rodzinę królewską.

W 1980 powoli zaczęły mu się kończyć środki do życia. Karol wystawił więc na licytację przedmioty osobiste i pamiątki rodzinne. Zmarł w 1983 w szpitalu w Ostendzie. Został pochowany w krypcie królewskiej kościoła Notre-Dame w pałacu Laeken w Brukseli.

Rzekome małżeństwo

14 września 1977 miał rzekomo poślubić w Paryżu Jacqueline Peyrebrune (ur. 1921), ale nie istnieje żaden dowód na potwierdzenie tego małżeństwa. Książę pozostawił nieślubną córkę Izabelę, urodzoną w 1938.

Bibliografia

  • Isabelle Bricard, Dynastie panujące Europy, Grażyna Schirmer (tłum.), Jacek Schirmer (tłum.), Warszawa: Świat Książki, 2007, ISBN 978-83-7391-767-5, OCLC 169895614.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się