 Ozierow (z lewej), 1987 | |
| Prawdziwe imię i nazwisko |
Jurij Nikołajewicz Ozierow |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Diliara Ozierowa |
| Lata aktywności |
1949–1995 |
| Odznaczenia | |
        
| |
Jurij Nikołajewicz Ozierow (ros. Ю́рий Никола́евич О́зеров; ur. 26 stycznia 1921 w Moskwie, zm. 16 października 2001 w Moskwie) – radziecki reżyser i scenarzysta, Ludowy Artysta ZSRR.
Był synem znanego śpiewaka operowego, solisty Teatru Wielkiego w Moskwie, Nikołaja Ozierowa i Nadieżdy Iwanownej, która była gospodynią domową.
Po agresji ZSRR na Polskę został powołany do wojska. Przeszedł cały szlak bojowy wielkiej wojny ojczyźnianej. Uczestniczył w bitwie o Moskwę i szturmował Królewiec. Służąc w sztabach różnych armii był w ramach działań frontów 1. i 4. Ukraińskiego oraz 2. i 3. Białoruskiego świadkiem wielu operacji wojskowych na froncie wschodnim na terytorium ZSRR, Polski i Prus Wsch. W 1941 roku był szeregowcem łączności, w 1944 ukończył skrócony kurs oficerski Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego i w stopniu majora został przydzielony jako oficer łączności do Sztabu Głównego.
Podobno przed generalnym szturmem na Królewiec postanowił, że jeśli przeżyje, to za pomocą kina opowie co widział podczas wojny, o wielkiej epoce podczas której przyszło mu żyć[1].
Edukację rozpoczął w szkole plastycznej. W 1939 wstąpił na wydział dramatu GITIS. Kilka miesięcy później został powołany do Armii Czerwonej. Po zakończeniu wojny, jesienią 1945, powrócił na GITIS, a następnie ukończył studia na wydziale reżyserskim na WGIK (1951). W 1979 roku został wykładowcą tego wydziału.
W 1949 związał się ze Studiem Filmowym „Mosfilm”, gdzie debiutował jako współreżyser filmu Trzecie uderzenie. Pierwszy swój samodzielny film (dokumentalny Aleksandr Puszkin) zrealizował w 1950 roku. Pierwszy film fabularny pt. Syn zrealizował w 1955 roku. Obraz ten otrzymał wyróżnienie na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji. Największym sukcesem w karierze Ozierowa była 5-częściowa megaprodukcja Wyzwolenie, za którą w 1972 otrzymał Nagrodę Leninowską. Był to najdroższy film w dziejach radzieckiej kinematografii (40 mln $), który w samym ZSRR obejrzało 120 mln ludzi i który pokazano w 115 krajach.
Ozierow, z wyjątkiem kilku filmów dokumentalnych, kręcił głównie epickie filmy historyczne poświęcone II wojnie światowej, przedstawiające w sposób wyidealizowany Armię Czerwoną i jej wkład w rozgromienie III Rzeszy (np. Wyzwolenie, Bitwa o Moskwę, Stalingrad i in.). Były to robione z rozmachem, kosztowne megaprodukcje, nasycone scenami batalistycznymi z udziałem tysięcy statystów, produkowane przy współudziale studiów filmowych państw bloku sowieckiego. Tematyce tej Ozierow poświęcił 30 lat swojej artystycznej działalności i 18 z 30 zrealizowanych przez siebie filmów.
Jako szef specjalnie utworzonego na potrzeby propagowania olimpiady w Moskwie studia filmowego „Olimpiada-80" stworzył kilka dokumentów o tematyce olimpijsko-sportowej (Ballada o sporcie, Pożegnanie z Olimpiadą, Olimpijskie święto, Sporcie, jesteś – pokojem!). Za ten ostatni 1981 roku otrzymał Nagrodę Państwową.
Zasiadał w jury konkursu głównego na 30. MFF w Cannes (1977).
Wraz z upadkiem ZSRR tracił na znaczeniu jako twórca filmowy i w końcu uległ zapomnieniu. U schyłku życia montował filmy z obrazów nakręconych wiele lat wcześniej (Tragedia stulecia, Anioły śmierci, Wielki dowódca Gieorgij Żukow).
Pochowany we wspólnej mogile wraz z bratem Nikołajem na Cmentarzu Wwiedeńskim w Moskwie[2].
Był żonaty z Diliarą Kerimowną, która była kostiumologiem w „Mosfilmie”. Odpowiadała za kostiumy w większości jego filmów. Mieli synów: Władimira – profesora matematyki, specjalisty w dziedzinie nauk technicznych i Nikołaja – tłumacza języka hindi.
Jego brat Nikołaj (1922–1997) był komentatorem sportowym.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
