.JPG) José Carreras (2010) | |
| Imię i nazwisko |
Josep Maria Carreras-Coll |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 grudnia 1946 |
| Pochodzenie | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Współpracownicy | |
| Plácido Domingo, Luciano Pavarotti | |
| Zespoły | |
| Trzej tenorzy | |
| Odznaczenia | |
      
| |
José Carreras, właśc. Josep Maria Carreras-Coll (ur. 5 grudnia 1946 w Barcelonie)[1] – hiszpański śpiewak (tenor liryczny), wypromowany przez Montserrat Caballé.
Urodził się 5 grudnia 1946[2]. Jest najmłodszym synem Jose Carrerasa-Solera, nauczyciela języka francuskiego i policjanta, i Antonii Coll-Saigi (1914–1965), która prowadziła zakład fryzjerski[3]. Ma dwoje starszego rodzeństwa: brata Alberto (ur. 1937) i siostrę Marię Antonię (ur. 1942)[4]. W latach 1951–1952 przez 11 miesięcy mieszkał z rodziną w José León Suarez niedaleko Buenos Aires[5]. Ma również przyrodniego brata, Jordiego[6].
Po obejrzeniu filmu Wielki Caruso zafascynował się śpiewaniem[7]. Jako dziecko imitował śpiew i sposób poruszania się śpiewaków operowych[8]. Uczył się gry na fortepianie[9]. Gdy miał osiem lat, zaśpiewał katalońską kolędę i partię „La donna è mobile” z Rigoletta Verdiego podczas koncertu charytatywnego Radia National d’España[10]. W styczniu 1958 zadebiutował na scenie Gran Teatre del Liceu w Barcelonie, grając chłopca z teatru marionetek w operze Kukiełki mistrza Piotra Manuela de Falli[11]. Następnie wystąpił w operach: Amunt Manuela Altisenta i Cyganeria Giacoma Pucciniego[12]. Przez trzy lata uczył się śpiewu operowego u Francisca Puiga, następnie jego mentorem został Juan Ruax[13]. Studiował chemię na Uniwersytecie Barcelońskim, jednak w 1968 przerwał edukację na rzecz kariery muzycznej[14]. W trakcie studiów dorabiał, pracując jako kierowca w rodzinnej firmie produkującej kosmetyki[15].
W styczniu 1970 zadebiutował jako profesjonalny śpiewak operowy rolą Flavio w Normie Vincenzo Belliniego w Gran Teatre del Liceu w Barcelonie[16]. Po udanym debiucie został dostrzeżony przez Montserrat Caballé, która zaangażowała go do głównej roli męskiej – Gennaro – w operze Lukrecja Norgia Gaetana Donizettiego[17]. Również w 1970 wystąpił jako Ismael, główny bohater opery Nabucco Giuseppe Verdiego[18]. W październiku 1971 zwyciężył w finale Festiwalu Verdiego w Parmie, a w następnym roku zaśpiewał gościnnie podczas uroczystości otwarcia kolejnej edycji festiwalu[19]. Do 1973 wystąpił w operach: Maria Stuarda, Lombardczycy, Łucja z Lammermooru, Don Carlos, Madame Butterfly, Mefistofeles, Adriana Lecouvreur, Napój miłosny, Tosca i Catarina Cornaro[20]. W latach 70. śpiewał m.in. na scenach Royal Festival Hall w Londynie i City Opera w Nowym Jorku, w 1974 zadebiutował z występami w Operze Wiedeńskiej, Royal Opera House w Londynie, Teatrze Narodowym w Monachium i Metropolitan Opera w Nowym Jorku, a w lutym 1975 po raz pierwszy zaśpiewał w operze La Scala w Mediolanie, występując jako Ryszard w Balu maskowym Verdiego[21].
W 1976 rozpoczął współpracę z Herbertem von Karajanem, który zaangażował go m.in. do partii tenorowej w Messa da Requiem oraz do roli Radamesa w Aidzie i Don Joségo w Carmen na Festiwalach Wielkanocnych w Salzburgu, a także do roli Rudolfa w Cyganerii w Operze Wiedeńskiej[22]. W 1985 nagrał telewizyjny program świąteczny w Oberndorfie.
W lipcu 1987, w przerwie prac nad filmem Cyganeria w Paryżu, u Carrerasa zdiagnozowano ostrą białaczkę limfoblastyczną[23]. Mimo złych rokowań (10% szansy przeżycia) leczenie w szpitalu klinicznym w Barcelonie oraz szpitalu Fred Hutchinson Cancer Research Center w Seattle (chemioterapia, radioterapia i autogeniczne przeszczepienie szpiku kostnego) okazało się skuteczne[24].
21 lipca 1988 powrócił na scenę, dając występ podczas uroczystości związanych z 100-leciem Wystawy Światowej w Barcelonie[25]. W 1988 i 1989 odbył trasę koncertową. W 1990 wystąpił z Luciano Pavarottim i Plácido Domingo w koncercie Trzech Tenorów. W 1997 nagrał utwór „Hope for Us” w duecie z Edytą Górniak.
Żonaty z Mercedes, z którą ma dwoje dzieci, syna Alberto (ur. 1976) i córkę Julię (ur. 1981)[26]. Mieszka w l’Amettla del Vallés[27].
Po zachorowaniu na białaczkę w 1987 pogłębił swoją wiarę w Boga[28]. Założył Międzynarodową Fundację José Carrerasa na rzecz zwalczania białaczki[29].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
