John Zachary Young (ur. 18 marca 1907 w Bristolu, zm. 4 lipca 1997 w Oksfordzie) – angielski zoolog, anatom i neurofizjolog, uznawany za najwybitniejszego anatoma bezkręgowców w XX wieku, pionier eksperymentalnych badań układu nerwowego i mózgu (uczenie się, pamięć).
Jego rodzicami byli Philip i Constance Young (Thomas Young był bratem jego prapradziadka). Uczęszczał do Marlborough College w Wiltshire. Studia skończył w Magdalen College w Oxford University. W latach 1945–1974 był profesorem anatomii w University College London[1].
Pierwsze dwie prace naukowe opublikował już w roku 1929 (obie dotyczyły anatomii głowonogów, jedna z nich – odkrycia nieznanego dotychczas narządu). W późniejszych latach opublikował łącznie ok. 150 artykułów i kilka książek na temat tej gromady mięczaków. Nie przerywał pracy do chwili śmierci.
Za szczególnie istotne dokonanie uważa się rozpoczęcie w roku 1936 doświadczalnych badań mechanizmu przekazywania impulsów nerwowych (badania pobudliwości neuronów) w układzie nerwowym. Stało się to możliwe dzięki opracowaniu metodyki pomiarów potencjałów błony komórkowej olbrzymiego aksonu kałamarnicy (metodę badań zastosowali A.L. Hodgin i A.F. Huxley, laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w roku 1952 „za odkrycia dotyczące mechanizmów jonowych zaangażowanych w pobudzanie i inhibicję peryferyjnych i centralnych części błony komórkowej nerwów”).
Był członkiem Royal Society od roku 1945. W roku 1973 otrzymał Linnean Medal od Linnean Society of London, w 1991 – honorowe obywatelstwo Neapolu[1].
W bazie NNDB wymieniono[1]:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.