→ poprawić styl – powinien być encyklopedyczny, → zaktualizować na podstawie najświeższych informacji, projekt „Jo-mobil” jest od 2014 roku martwym. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
System nawigacji satelitarnej GPS i GLONASS z możliwością pobierania bezpłatnych map OpenStreetMap oraz możliwością redagowania i pobierania przez Internet lub USB
System automatycznego rozruchu i wyłączenia silnika
Alufelgi z Run-flat-oponami R16 (R17 dla Jo-cross-coupé) — umożliwiają jazdę po przekłuciu opony, w związku z czym Jo-mobile nie posiada koła zapasowego.
Radykalnie ograniczona liczba części i podzespołów (2-2,5 razy mniej niż w przeciętnym samochodzie osobowym)[2].
Konstrukcja modułowa składająca się z 400 wymiennych modułów pozwala zdecydowanie uprościć produkcje, serwisowanie, remont i adaptacje do przyszłościowych innowacji oraz indywidualnych preferencji właścicieli Yo-mobila [3].
Na początku koncepcja nadwozia zakładała kombinacje przestrzennej ramy aluminiowej o masie około 100kg [4] z wymiennymi panelami z włókna bazaltowego [2], jednak później koncepcje te zmieniono na korzyść samonośnej konstrukcji kompozytowej na bazie polipropylenu[5].
Termin testów zderzeniowych w jednej z europejskich agencji został wyznaczony na listopad 2010 roku. Wiadomo już ze wytrzymałość i odporność na wahania temperatur polipropylenu jest wyższa niż u metali, a koszt produkcji materiału będzie niższy, ze względu na wykorzystanie surowców gazowych. Struktura elementów poszycia nadwozia będzie wykonana w technologii komórkowej, co przy deformacji pochłania znaczną część energii uderzenia przenosząc ją na całe nadwozie. Według relacji konstruktorów, prace przy nadwoziu spełniającym wszystkie europejskie normy bezpieczeństwa pasywnego prowadzi firma Magna International.
Możliwość remontowania elementów takiego rozwiązania uznaje się za nieefektywną (duże prawdopodobieństwo wymiany całych elementów na skutek poważnych uszkodzeń), jednak okoliczność ta odpowiada założeniom produkcji i remontowania samochodu modułowego - zakłady producenta przygotowują Kit car według zamówień, a ostateczną kompletację wykonują autoryzowani dilerzy
[6].
Jako magazyn energii wykorzystano baterię (superkondensatorów) o wadze 100kg, zostały one rozlokowane pod tylnymi siedzeniami. Pełne naładowanie wykorzystanych superkondensatorów zajmuje 10 minut [4].
Prędkość maksymalna jest elektronicznie ograniczona do 130km/h[6].
Przebieg między przeglądami technicznymi — 40 tys. kilometrów [6].
Oczekiwana żywotność silnika 1 milion kilometrów [3].
Produkcję autozestawów planuje się wykonywać w regionalnych mini fabrykach z roczną produkcją 10 tys. samochodów [2].
Styczeń 2011—2012 roku — budowa pierwszej fabryki Jo-mobili o mocy produkcyjnej 10 tys. aut rocznie [2].
Lipiec 2012 rok — Początek produkcji Yo-mobili[2].
W 2012 r. ogłoszono, że przewidywany termin rozpoczęcia produkcji zostaje przesunięty na początek roku 2015[7].
15 sierpnia 2013 roku została otwarta oficjalna strona firmy ё-ENGINEERING, prowadzącej do opracowania dla jo-mobila. Na stronie internetowej informacje o jednostkach inżynierskich.
Przypisy
↑Dane Jo-mobili na oficjalnym blogu projektu. [dostęp 2011-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-18)].
↑ abcdePierwsza prezentacja projektu produkcji miejskich samochodów osobowych
↑ abProhorov: Mając dwa metry wzrostu wygodnie wsiadam do Jo-mobila. Wywiad ER-portal.ru
↑ abРоссийское изобретение: Ё-мобиль / сайт Автомир. [dostęp 2011-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-28)].
